De wat? De periode tussen je 20e en 30e levensjaar. De periode van 10 jaar waarin je als een soort speld in een hooiberg koortsig opzoek gaat naar jezelf. Wie ben je, wat wil je en wat wil je niet? Klinkt makkelijk, maar ik vond het verschrikkelijk moeilijk.

Bijzonder om te zien hoe je als peuter wordt klaargestoomd voor een periode als kleuter. En vervolgens soepeltjes doorglijdt naar de jaren in de puberteit. Om daarna meteen door te gaan naar een jong volwassene. Maar daarna….daarna word je in het diepe gegooid en lijk je het lekker zelf uit te moeten zoeken. Terwijl je zoektocht in het leven als midden twintiger echt heel pittig kan zijn.

Eigenlijk gingen de jaren vanzelf voorbij, tot ik ongeveer 24 was. Toen kwamen er ineens veel dingen op mij af: een vaste baan, een huis kopen, trouwen, een kinderwens…Allemaal ontzettend spannend en leuk tegelijk, maar nog niet eens het moeilijkste. Het moeilijkste kwam in de jaren daarna. Toen ik koortsig ging nadenken over mijn doel in het leven. En wie ben ik eigenlijk? Wie wil ik zijn?

Klinkt kort en bondig maar jeetje wat was het vaak verwarrend en tegelijkertijd mistig. Hoe leg je dat uit? Ik was de afgelopen jaren ontzettend opzoek naar mijzelf. Naar de invulling van mijn leven, naar een bepaald doel, een verwachting van mijzelf. En wat wilde en kon ik daarvan waarmaken? Hoe zou ik dat moeten doen? Ben ik blij met wie ik ben? Waarom niet? Nee…ik ben niet echt gelukkig met mijzelf geweest. Het kan een eigenschap zijn, het kan ook te maken hebben met die mid-twenty crisis. Je bent opzoek naar ervaringen, vulling voor in je rugzak. Die zware tas op je schouders lijken een zware last, maar vormen je ook uiteindelijk tot wie je bent.

Zo was werken voor mij een paar jaar terug nog doel nummer 1 in het leven. Werken lijkt een sociale norm en werken is naar mijn mening ook gezond. Maar noodzakelijk? Nee, niet meer. Twee dingen hebben er voor gezorgd dat ik werk nu niet meer op de 1e plek zet: mijn ziek zijn en het overlijden van mijn broer. Er zijn zoveel (kleinere) dingen in het leven die wel een plek op nummer 1 verdienen, maar die vaak ondergesneeuwd raken onder een parttime of fulltime baan.

Ik ben nu 31, bijna 32. De tijd gaat sneller dan mij lief is, maar dat komt ook omdat mijn dagen gevuld zijn met liefde voor een klein meisje. Ik weet zeker dat haar komst een einde heeft gemaakt aan die tijdelijke ‘mid twenty’ crisis. Dat zij heeft gezorgd voor meer rust in mijn hoofd. Voor het feit dat ik mijn doel in het leven heb gevonden én ervaar. Dat ik, wanneer ik in de spiegel kijk, volmondig ‘ja’ kan zeggen op de vraag of ik blij ben met mijzelf. Zij heeft ervoor gezorgd dat sommige dingen mij niets meer kunnen schelen. Mijn dagen laat ik niet meer bepalen door negatievelingen, door een hoofd zonder make-up of een bad hairday. In één klap werd dat onbekende doel in mijn leven helder en duidelijk. Die speld in een hooiberg heeft een kompas gekregen en ik hoef niet meer te zoeken. Het is oké.

En nu? Is het klaar voor de rest van mijn leven? Ik weet zeker van niet en ik hoop ook van niet. Ik roep nu wel dagelijks nadat ik tot 10 heb geteld ‘alles is een fase’, maar denk maar niet dat die fases ophouden na de puberteit. Je hele leven bestaat uit fases. Noodzakelijke fases. Soms moeilijk, lastig, uitdagend of spannend. Fases waarin je nog meer onderscheid leert maken tussen noodzakelijk en niet noodzakelijk. Tussen goed en kwaad. Uiteindelijk zal het je vormen tot een mooi en volwaardig mens…

Heb jij ook ‘last’ gehad van die zoektocht tussen je 20e en 30e? Of misschien zit je er nog middenin?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?