Ik zuchtte cliché’ s altijd weg en zag het moederschap als iets bijzonders wat je alleen kunt begrijpen als het je overkomt. Ik verwachtte een liefdevolle, geduldige en zelfverzekerde moeder te worden. Hoe staat het nu met mijn verwachtingen? Zijn ze uitgekomen?

Het moederschap stelde ik zeker niet alleen maar rooskleurig voor. Eenmaal zwanger fantaseerde ik ook over opvoedproblemen, korte nachten en lag ik wakker in bed te denken aan alle moeilijke momenten die wij tegen zouden komen. Van die moeizame momenten kon ik een voorstelling maken (dacht ik) van de mooie momenten niet. Want hoe voelt dat nou, verliefd zijn op je eigen kind?

Ik kan de hele dag naar Sarah kijken, het verveelt nooit. Haar lach maakt mij altijd aan het lachen, ook al valt er niks te lachen.
Als ik haar wakker hoor worden verheug ik mij erop haar weer te zien. Je leest dit allemaal wel voor en tijdens je zwangerschap, maar snappen doe je het pas later.
Voor haar geboorte was ik vooral materialistisch ingesteld op het moederschap.
De beste spulletjes werden in haar kamer gezet en niets mocht ontbreken. Poetsdrang en perfectionisme, je herkent het wel.
Maar uiteindelijk als je kindje er is, is dit bijzaak. Het interesseert je niet welk merk luiers er om die billetjes zitten en of er een laagje stof op de commode ligt.

Vallen er dingen tegen aan het moederschap? Niet echt, maar ik heb zeker wel dingen onderschat.
Dan heb ik het niet over de korte nachtjes of toenemende drukte, maar om bezorgdheid en verantwoordelijkheid. Ik mag in mijn handjes knijpen dat Sarah een heel tevreden en makkelijk meisje is.
Maar als zij echt verdrietig is, dan wil ik het liefst meehuilen.Ik voel mij dan zo machteloos, terwijl heel veel liefde geven vaak al genoeg is.
Als het aan mij zou liggen vermaak ik haar de hele dag door omdat ik niet wil dat het haar aan iets ontbreekt, maar spelen kan zij prima zelf en dat is voor haar ook heel goed.
Eigen tijd voor mama trouwens ook.

Wat voor moeder dacht ik te worden? Nuchter, niet overbezorgd. Maar ik ben bang dat dit niet werkelijkheid gaat worden naarmate Sarah ouder wordt. De bezorgdheid uit zich nu al in vragen als ‘drinkt ze wel genoeg op een dag?’ ‘Zit het gordeltje van het zitje op de fiets wel goed vast?’ Kan ik wel even naar het toilet als zij op het kleed speelt? Wat als ze valt of zich stoot? Mama is bezorgd en daar is opzich niets mis mee, maar overbezorgd is wat anders.

Wat mij juist weer heel erg meevalt, is het ritme krijgen in je dag. Het voeden, slaapjes laten doen en verzorgen van je kindje is zo snel al vanzelfsprekend. Activiteiten plan je wel om deze momenten heen, maar het is alsof ik nooit anders gedaan heb.

Ik hoop toch een zekere nuchterheid en vertrouwen te hebben in de opvoeding en de zorg rondom Sarah. Ik wilde altijd al een liefdevolle moeder worden, die onvoorwaardelijk van haar kindje houdt. Vanaf het begin ben ik al dikke maatjes met Sarah en ik zal hopelijk haar beste vriendin worden, waar ze alles tegen kan zeggen en die er altijd voor haar is.

Welke verwachtingen hadden jullie van het moederschap die wel of juist niet zijn uitgekomen? Ik vind het leuk om te horen!