Mijn kleine meisje. Ooit 4 pond, 44 centimeter lang en gewikkeld in allerlei dekens om zich warm te houden. Zij wordt bijna 1 jaar en ik vrees nog in de ontkenningsfase te zitten.
Mijn dochter, die nog maar net is geboren alweer 1? Inclusief verjaardag, cadeautjes en taart? Hoezo een traphekje, ze is nog maar een baby! Wacht even… zwaaide ze nou net naar mij?
Toen Sarah nog maar een paar maanden oud was vond ik de tijd helemaal niet zo snel gaan. Ik genoot de hele dag van haar ook al sliep ze het grootste gedeelte van de dag. De dagen zagen er hetzelfde uit; luier, flesje, slapen, luier flesje en slapen. Misschien dat daardoor de tijd eindeloos leek voor mij. Ik keek heel erg uit naar het kruipen, brabbelen en spelen.
Na haar eerste lachje ging de tijd ineens 100 keer zo snel. Hoe meer zij zich lijkt te ontwikkelen, hoe sneller de klok tikt.
Met bijna 11 maanden kan ik al na gaan denken over haar eerste verjaardag in maart. Ik zal een taart voor haar maken met 1 kaarsje. Lekker veel slagroom welke soldaat wordt gemaakt door kleine hebberige handjes.
Mevrouw kruipt nog niet vooruit, maar banjert de hele kamer door in zijn achteruit. Ik hoor precies aan haar gejammer wanneer ze weer eens klem zit onder de tafel of de bank.
Afgelopen week zag ik haar bijna de lade van de televisiemeubel opentrekken. Goed, de volgende fase is een bezoek aan de IKEA. Hoekjes voor op tafel, beveiliging voor deurtjes en stopcontacten. Wil ik dit wel? Het opmerken dat het nodig is, is 1. Het beseffen en daadwerkelijk aanschaffen is 2. Het moet landen, waar is mijn baby?
Sarah kijkt vanuit haar stoel in de keuken naar mij en ik roep ‘ hoi!’ Er wappert een handje langs haar lijf. Oke, dat was vast per ongeluk. Ik steek mijn tong uit en Sarah doet dit na. Huh?
Als we aan tafel zitten om een broodje te eten, begin ik te zingen. ‘Klap eens in je handjes, blij blij blij’…Voordat het bozebolletje voorbij komt, slaat ze haar handen ineen en begint te klappen. Wat? Kan mijn kind in de handen klappen? Ze lacht erbij en heeft er duidelijk plezier in.
Alhoewel ik schrik van het feit dat ze dit doorheeft, heeft ook mama er lol in en geniet ze mee.
Ik schreef al eerder, dat het zo tegenstrijdig voelt om je kindje te zien groeien. Je wilt de tijd graag stop zetten zodat je kindje voor altijd tegen je aan blijft liggen en je het kunt beschermen. Tegelijkertijd kijk je uit naar de verschillende fasen en kun je niet wachten tot het kruipen overgaat in lopen en het brabbelen echte woorden zullen worden.
Behalve dat Sarah plezier heeft in haar ontwikkeling en nieuwe dingen ontdekken, merk ik dat ze zichzelf daardoor ook wel eens in de weg zit. Ze heeft het optrekken bijna door maar raakt gefrustreerd van het feit dat dit nog niet altijd lukt. Op de bank moet en zou ze over de leuning heen kijken en in de box ziet ze de televisie niet altijd. Als een echte meid laat ze dit dan ook direct weten.
Ze wil meer dan ze kan en dat maakt haar soms boos. Moeder en dochter begrijpen elkaar blijkbaar als geen ander.
Comments (1)
wat een schatje! Lijkt me fantastisch om je kind zo te zien ontwikkelen, maar inderdaad ook confronterend met t feit dat ze niet klein zal blijven 🙂
X Sofie