Ze wordt er steeds meer bewust van. Peppa big heeft een broertje, de kindjes op het kinderdagverblijf hebben een broer(tje) of zus(je) en de hele maatschappij lijkt een broer of zus te hebben. Niet heel gek dus dat ze zich gaat afvragen waar haar broertje of zusje is. De vraag komt steeds vaker ‘mama ik wil ook een broertje’.

Ja wat geef je daar voor een antwoord op? Ik vertel Saar vanaf het begin eerlijk en zo duidelijk mogelijk dat ze geen broertje of zusje zal krijgen en waarom. Omdat ik heel erg ziek ben geweest en dat de dokter het niet goed vindt dat ik nog een keer een baby in mijn buik krijg. Het wisselt hoe ze ermee omgaat.
De ene keer scheelt het antwoord haar niks, de andere keer is ze zichtbaar verdrietig. Dan huilt ze tranen met tuiten omdat ze zo graag met een broertje of zusje wil spelen.

Vriendjes heeft ze overigens genoeg. Ze speelt met iedereen even leuk en is een heel lief sociaal meisje. Wanneer we thuis zijn en er is verder niemand vraagt ze mij vaak om mee te spelen.
Wanneer mijn energie dit toelaat speel ik gezellig mee met de poppen en de pony’s, tot Saar haar grote vreugd. Zij geniet dus ik geniet. Maar we zitten qua fantasie niet op 1 lijn. Ik heb volwassen ogen, zij heeft kinderogen. Ze maakt van het simpelste speelgoed een groot avontuur. Meespelen als volwassenen is leuk en gezellig, maar niet altijd even makkelijk.

Ondanks mijn uitleg blijft de vraag komen. ‘Mama mag ik ook een broertje?’ De volgende dag is het een zusje, maar de wens blijft hetzelfde. Dan is haar pop ineens haar zusje of ze bedenkt een slimme oplossing die in haar ogen succesvol is.
‘Dan gaan we morgen toch een zusje kopen?’Voor ons komt dat er eigenlijk wel op neer als we zouden willen adopteren of gebruik willen maken van een draagmoeder. Maar de ‘winkel’ is niet zo toegankelijk als de Blokker. Ook de prijzen komen niet overeen.

Eerlijk? Elke keer als zij die vraagt stel voel ik mij een tikje schuldig, al weet ik dat ik er totaal niets aan kan doen. Het is niet mijn eigen keuze, mijn gekke lijf dwingt mij tot deze keuze.

Afgelopen week zijn we tot een compromis gekomen. Saar krijgt een zusje. Geen echt zusje, maar een ‘hondje zusje’ zoals zij het zelf noemt. Een vriendje voor het leven, om voor te zorgen en mee te spelen. Knuffelen met papa en mama blijft fijn, maar met een ‘honden zusje’ erbij helemaal. Iemand erbij in huis op gelijke hoogte, net zo speels.
En wanneer Sarah wat ouder is en nog meer kan begrijpen zal ik haar uitleggen dat het zoveel pijn deed om het oordeel van de artsen te moeten respecteren, maar dat het nog meer pijn zou doen als zij haar moeder zou verliezen in ‘ruil’ voor een broertje of zusje.
Dat ik nachten lang wakker heb gelegen van het feit dat de toekomst anders is, maar dat zij de mooiste is. En dat wij oneindig veel liefde hebben voor haar. Zo mooi en zoveel liefde, dat de natuur niets meer over had om een broertje of zusje te maken.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?