Vandaag is het even papa-dag. Ik heb mijn man, Giorgio, gevraagd om een stukje te schrijven over zijn eerste indrukken en ervaringen als papa. Hoe vond hij het om papa te worden en in het bijzonder van een meisje? Hoe kijkt hij tegen de opvoeding aan? Lees vooral verder als je hier benieuwd naar bent!

Aan mij is gevraagd om in het kort te vertellen hoe ik het nou allemaal heb ervaren. Hoe ik het vond om papa te worden en wat mijn verwachtingen waren. Maar ik vertel ook over mijn rol als vader worden en mijn kijk op opvoeding.  Maar eerst een korte introductie.

Hoi , ik ben Giorgio, 36 jaar oud en geboren op Curaçao. Sinds het jaar 2000 woonachtig in Nederland.
Ik ben echtgenoot van Geertje en vader van een prachtige dochter genaamd Sarah.
Na twaalf jaar te hebben gediend als militair was het tijd voor een carrièreverandering. Sinds vorig jaar ben ik werkzaam bij een groot bedrijf in de telecom als telecom-engineer en dit bevalt mij prima.

Na wat minder leuke perioden van pogingen om zwanger te raken achter de rug te hebben kwam mijn vrouw voor de vierde keer met zo’n ding waar je op plast naar me toe lopen met tranen in haar ogen. Naar de manier waarop ze naar mij keek wist ik genoeg “we zijn zwanger!”
En nu hadden we de nodige hulp en medicatie om de zwangerschap op weg te helpen. Naar mijn gevoel duurden die negen maanden wel lang hoor. Het kon niet snel genoeg allemaal. Elke keer weer voor een echo en foto’s. Van een soort kikkervisje tot een super klein mensje.
Na de 3D echo( met 31 weken) kon je wel een beetje zien hoe ze eruit zou komen te zien. Oh ja, toen we te horen kregen dat het een meisje zou worden waren we super blij natuurlijk. Je hoort vaak dat mannen eigenlijk jongens willen , maar stiekem hoopte ik wel op een meisje.

Ik vergeet het nooit meer. Woensdag 12 Maart 2014 kreeg ik overdag telefoon van mijn vrouw dat ze opgenomen werd in het ziekenhuis na een routinecontrole. Niks aan de hand zij ze nog, mijn bloeddruk is wat hoog. Maar in mijn hoofd begon het aftellen al. Een collega vroeg nog “is ze opgenomen?…. Oh dan gaat het geen week meer duren “.
Vrijdag 14 Maart was ik even naar huis om te douchen en even bij te komen toen mijn telefoon af ging en ik een huilende vrouw aan de lijn had. Ik antwoordde heel rustig “hang maar op ik kom eraan”, aangezien ik haar niet kon verstaan, maar wel wist dat het zover was. Sarah had waarschijnlijk geen zin meer om te wachten en wilde eruit. Zij zou worden gehaald met een keizersnede. Aangekomen in het ziekenhuis kon ik meteen doorlopen. Ik kreeg een blauwe pak aan met bijhorende muts en mond kapje en mocht de operatiekamer binnen. Constant werd er gevraagd of ik niet liever wilde zitten, maar ik stond stijf van de adrenaline en had totaal geen behoefte aan een stoel. “ik blijf wel staan hoor” zei ik met een grote glimlach.
Vanwege Geertje haar aandoening mocht ze geen ruggenprik en moest ze onder volledige narcose voor de keizersnede. Sarah was er nog niet uit of mevrouw begon keihard te schreeuwen. “zoooo die doet het” zeiden ze nog allemaal lachend . Ik mocht mee om haar navelstreng door te knippen en voor haar eerste fotoshoot.
Even later zijn we terug gebracht naar de kamer. Oohhh oohh wat was ik blij zeg. Ik wist niet of ik nou moest huilen of lachen. Ik moest naar het toilet, maar dan weer niet. Ik wou rennen en springen van vreugde , maar het was een ziekenhuis dus moest ik rekening houden met andere patiënten. Pfff saai gedoe. Dan maar op kamer zitten wachten tot moeders bij ons gebracht werd.

Alles ging goed met Sarah en we waren compleet. De eerste maanden bevielen me prima als kersverse papa. Sarah deed het erg goed. Af en toe een beetje last van de darmpjes, maar voor de rest ging het prima. Het besef dat je vader bent geworden drong pas na enkele dagen door. De slapeloze nachten waren ook geen probleem , aangezien ik twaalf jaar lang heb kunnen oefenen (als militair). Van collega’s kreeg ik allemaal nuttige tips. Google hielp ook een handje mee. Zo vertelde Google mij wat de verschillende huil geluiden konden betekenen. Luiers wisselen kon ik al ( natuur talent ).

Ik ben zo benieuwd wat voor persoon Sarah zal worden. Wat voor karaktereigenschappen ze zal gaan krijgen. Zal ze net zo nieuwsgierig worden als haar moeder, of net zo eigenwijs als haar vader (moeder is trouwens ook een expert hierin). Wordt ze lang of blijft ze klein? Wat zullen haar hobby’s worden? Allemaal vragen die voorlopig onbeantwoord zullen blijven.
Zal ik het wel goed aanpakken? En dan denk ik……’ach het komt allemaal wel goed hoor. Ik ben niet de eerste man met een dochter’.
Van mijn moeder heb ik een T-shirt cadeau gekregen met de tekst “GUNS DON’T KILL PEOPLE, DADS WITH DAUGHTERS DO”. En gelijk heeft ze.

Het mooiste moment was toch die eerste blik. Die grote ogen die jou aanstaren. Ze zegt niks maar je snapt alles. Nu negen maanden later heb ik nog elke dag plezier met haar. De grote grijns als je haar uit bed haalt. Haar blije gezicht als je thuis komt van het werk. Hoe ze je hoofd bestudeerd en aanraakt vol bewondering. Haar ontwikkelingen en haar ontdekkingen. Het is elke dag feest.

Ik zal haar altijd beschermen en begeleiden. Ik zal der altijd zijn als ze me nodig heeft. En altijd op de achtergrond mee kijken naar haar ontwikkelingen en vooruitgangen als ze straks het huis uit is.
Ik ben begonnen met vertellen dat ik echtgenoot ben en vader. Ik ben vader. Ik ben papa……
Papa zijn is eigenlijk net als trouwen. Nou ……niet echt……..maar wel tot de dood ons scheidt.
Ik ben haar vader …en dat voor de rest van ons leven!

Ben je benieuwd naar het bevallingsverhaal van mama? Zij schreef een tijdje terug haar ervaringen op als kersverse mama!