Ik besprak mijn schuldgevoel die ik ervaar tegenover Sarah, toen ik in de stoel van de psycholoog zat. Dat ik elke keer weer het gevoel heb dat ik haar teleurstel. Omdat ik geen gezonde en fitte moeder ben die alles kan. Maar in hoeverre is dat gevoel realistisch?

De helft van de tijd moet ik haar verzoek om mee te spelen of te helpen met puzzelen afwijzen. Dan zit of lig ik op de bank om mijn bijna lege batterij zoveel mogelijk op te laden. Haar hoofd hangt dan wel eens naar beneden en met afgezakte teleurgestelde schouders draait ze zich weer om. Ze herstelt zich prima en gaat al snel aan de slag met iets anders.
De andere keren kan ik wél met haar spelen, lezen of puzzelen. Maar er komt altijd een moment dat ik haar weer moet teleurstellen. Of dat ik verstoppertje of ons rollenspel moet afbreken omdat ik merk dat ik over mijn grenzen heen ga. Dan lees ik een boekje en beginnen alle zinnen te dansen. Dan kom ik niet meer uit mijn woorden en moet ik het boek dichtklappen.

Ik voel mij schuldig op dat moment en zelfs egoïstisch. Want ik ben een moeder en mijn gevoel zegt dat ik alles over heb voor mijn kind. Dat gevoel dondert door mijn hele lijf, het ís zo. Maar mijn lijf en mijn verstand vechten tegen dat gegeven en hebben er schijt aan. Tot hier en niet verder moeders, helaas pindakaas.
Toch zal ik op bepaalde momenten eerst moeten denken aan mijzelf en Sarah duidelijk moeten maken dat het even niet gaat. Gelukkig pikt ze het goed op, maar soms rollen er toch tranen over haar peuterwangen. En dat steekt. Op dat moment ben ik boos en teleurgesteld dat het zo moet, maar het is niet anders.

Wanneer ik weer wat ben bijgekomen besteed ik wel het liefst al mijn opgespaarde energie aan die mooie dochter van mij. Dan openen we weer een boekje, maken we een puzzel of stoeien we tot we niet meer kunnen van de slappe lach.
En dan kruipen we samen op de bank om een film of serie te kijken en kriebelen we elkaars armen of benen in plaats van dat we nog de speeltuin onveilig maken en een stuk gaan fietsen, met een ijsje op de terugweg. Het is of of, in plaats van en en. Zij weet gelukkig niet beter en ze zal het mij vast niet kwalijk nemen, maar oh wat was ik graag fit en gezond geweest. Daarom ben ik ook zo dankbaar voor het feit dat ze naar het KDV gaat elke week en dat opa en oma haar regelmatig even willen ‘lenen’. Voor haar is het feest en voor mij een geruststelling dat ze even veel energie kan verstoken.

Sarah gaat mee naar de apotheek, naar de bezoekjes aan de Trombosedienst en naar de huisarts. Ze weet precies waar alle speelhoeken zijn en ze kijkt vol interesse hoe de naald in mijn arm wordt gestoken om bloed af te nemen. Het is niet meer dan normaal en zo zal het hopelijk voor haar ook altijd zijn. Ze weet tenslotte niet beter en dat is een kleine opluchting.
Wanneer we in het centrum lopen of in de wijk voor een rondje frisse neus rent ze aan één stuk door. En wat ze dan het leukst en spannendst vindt? Dat mensen achter haar aanrennen en proberen haar te pakken.
In huis lukt mij dat nog wel (ze kan weinig kanten op), maar op straat red ik dat niet. Dan rent ze en rent ze steeds verder voor mij uit. Tot ik haar roep en vraag om even te stoppen. Ik was graag achter haar aangerend, maar het blijft bij lopen. Voor mij een topsport.

Ondanks dat niemand er iets aan kan doen blijf ik elke keer sorry tegen haar zeggen. Ik weet dat het niet hoeft, maar ik zeg het haar toch. En elke keer, elke week, blijft ze het vragen wanneer we het gebouw van de apotheek en de huisarts verlaten. ‘Mama, ben je nu weer beter?’

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?