Als je de titel leest klinkt er misschien een na-na-na-na-na toontje achteraan, inclusief tong en dichtgeknepen ogen. Maar zo is het niet bedoeld. Wat ik wel vandaag duidelijk wil maken is dat carrière (willen) maken eigenlijk alleen maar een persoonlijke wens is en geen verwachting. Soms denk ik er weleens over na. Had ik eigenlijk toch carrière willen maken?
Wat versta jij onder carrière maken? Is dat je doel of wens die je als kind had nastreven? Of is dat wanneer je een bepaald bedrag op je rekening hebt gespaard, mogelijk gemaakt door je onderneming? Of streef je naar een plek in de Quote 500?
Wat carrière maken ook is, de één vindt het belangrijker dan de ander. En dat is prima en niet meer dan normaal. Ieder zijn ding en doel in het leven. Waar de één kickt op springen in het diepe, voelt de ander zich wel prima in een leven vol zekerheden.
Heel even twijfelde ik op de middelbare school of ik naar de toneelschool zou gaan. Toneel vond ik geweldig en elke woensdagmiddag ging ik naar toneelles. Wij traden op, leerden vechten zonder geweld en knutselden decors in elkaar. Ik voelde mij er als een vis in het water en het was geweldig. Toch koos ik niet voor de toneelschool, maar voor zekerheid.
Een vak als verpleegkunde gaf een baangarantie (toen nog wel tenminste) en leek een verstandige beslissing. Zo kon ik mijn interesse in het menselijk lichaam en op medisch vlak mooi combineren met de zekerheid voor de toekomst. Maar had ik mijn hart gevolgd, dan had ik nu waarschijnlijk een acteerdiploma op zak. En dan?
Was ik dan in Amsterdam beland en speelde ik elke dag de sterren van de hemel in een serie of film? Ik denk het niet. Maar wie weet, want alles was mogelijk geweest. Ik geloof er heilig in dat als je iets echt wil bereiken, je dit ook kunt bereiken. Maar mijn zelfvertrouwen had waarschijnlijk roet in het eten gegooid wanneer er een auditie zou mislukken en een afwijzing zou volgen.
Nu ik terugblik naar dat moment dat ik een keuze moest maken voor een opleiding, heb ik misschien wel een beetje spijt. Spijt dat ik mijn verstand voor heb laten gaan en mijn gevoel heb geparkeerd. Ook al heb ik geen spijt van het feit dat ik verpleegkundige ben geworden, mijn hart lag vooral dáár. Op het podium, gekropen in andermans huid.
Er zijn dagen dat ik wegdroom en mij een voorstelling probeer te maken hoe het zou zijn als ik een carrièrevrouw was geworden. Met een eigen onderneming, kledinglijn of merk. Dat ik kon zeggen dat ‘kinderen wel een keer komen’ en dat ik mijn ellebogen had gebruikt om al vechtend bovenaan te komen. Ergens zit het wel in mij, maar ik ben er nooit voor gegaan. Ik ging voor veiligheid, zekerheid en een gezin. Om een eigen onderneming of merk groot te maken dien je grote en onzekere stappen te durven nemen. En heel eerlijk….zo ben ik niet. Safety first en family first.
Noem mij saai of misschien zelfs een mietje, maar eigenlijk vind ik het wel prima. Ik ben dolgelukkig met mijn gezin en met een diploma als verpleegkundige op zak. In plaats van dat ik mensen vermaak, laat schrikken of laat huilen van het lachen bied ik ze hoop en een luisterend oor. En wat niet is kan natuurlijk ooit nog komen, wie weet hebben ze voor mij wel een plek in het bejaarden-toneelclubje over een jaar of 40. Dan laat ik mij niet meer leiden door mijn verstand, maar volledig door mijn gevoel. Tegen die tijd heb ik toch niets meer te verliezen. Behalve mijn haren en tanden dan.
Wat versta jij onder carriere maken? En waarvoor heb jij gekozen? Ik vind het leuk om je verhaal en reactie te lezen!
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (20)
Ik zie carrière maken vaak samen met veel werken en weinig thuis. Precies iets wat ik niet zou willen. Ik doe nu leuk werk waar ik nog steeds in kan groeien en dat dan lekker parttime. Voor mij helemaal prima! 🙂
Hier ook geen carrière aangezien ik met mijn opleiding in het derde jaar moest stoppen, omdat ik de ziekte van Lyme en Pfeiffer kreeg. Hier heb ik het moeilijk mee gehad, maar inmiddels geaccepteerd. Over twee weken begin ik een avondopleiding kapper en daar heb ik mega veel zin in 🙂
Carrière maken is denk is als je steeds hogerop komt qua functie. Ondanks dat ik werk wel belangrijk vind en ook leuk, gaat het me daar niet om. Ik vind werken belangrijk omdat ik naast moeder ook nog zelf een vrouw ben die meer moet doen dan thuis zitten bij haar kind. Dat werkt voor veel vrouwen misschien, maar ik zou doodongelukkig worden. Ik werk dan ook al 15 jaar bij hetzelfde bedrijf. Had wel hogerop kunnen komen bij andere bedrijven, maar koos liever voor waar ik het prettig vind en ik hele leuke collega’s heb. Werk is ook een sociaal ding voor me.
Ik wilde al zo lang ‘kunst’ doen en volgde al van mijn 6 jaar tekenacademie.
Maar ik mocht niet van thuis, want hoe ga je geld verdienen met ‘kunst’?
Zeer bekrompen visie op kunst, trouwens!
Uiteindelijk heb ik er een jaar door moeten dubbelen omdat ik totaal op de verkeerde richting zat….
Maar heb ik wel mijn droom kunnen doen en heb ik nu van mijn hobby mijn beroep kunnen maken!
Voor er kinderen waren wilde ik ook echt ALLES doen voor die job!
Nu doe ik het nog steeds met hart en ziel, maar het is voor mij toch anders, meer relatief, want uiteindelijk is het ‘maar’ mijn werk…
(Do I make sence?)
Ik vind het knap dat sommige mensen veel ambitie hebben. Ik werk om van te leven (en leef niet om te werken)! Als wij maar rond kunnen komen, wat kunnen sparen en af en toe een dagje weg kunnen/ een vakantie kunnen boeken, vind ik het helemaal prima! Ik vind het belangrijker om veel tijd met familie en vrienden door te brengen, dan weinig vrije tijd te hebben voor en door een baan.
Liefs
Ik ben international media manager geweest voor een tv producent. Ik had EMEA in mijn portefeuille, maar kreeg de APAC er ook nog bij. Vloog ik naar Australie, Zuid-Afrika, Taiwan en ga zo maar door. Ik heb daar ontzettend van genoten, maar ben nu superblij met het gezapige leven dat ik nu heb. Altijd maar die druk, altijd maar dat werken. Heel erg leuk om mee te maken, maar mijn ambitie is nu vooral een lekker leven 🙂
Sons heb ik het geboel dat het tegenwoordig meer geaccepteerd is om je hart te volgen. Mensen van onze leeftijd zijn toch meer opgevoed met het idee dat je vooral iets ‘nuttigs’ moest leren, iets met toekomst, iets met garanties, iets wat altijd zou blijven bestaan. En kon je minder goed leren, dan moest je vooral iets met je handen doen! Geen idee of dit goed of fout is, maar als ik terugkijk ben ik best blij met de verstandige studiekeuzes. En of ik ooit een vrouw aan de top word? Geen idee!
Bij carrière maken denk ik meestal aan steeds hogere functies met bijbehorend hoger salaris. Van mij hoeft het dus niet.
Ik was net afgestuurd en wou graag iets gaan doen waarvoor ik geleerd heb. Ik raakte zwanger en toen ik bevallen was begon ik al vrij snel met solliciteren. Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen werk gevonden waarvoor ik afgestuurd ben. Best frustrerend. Momenteel werk ik als schoonmaakster, niet mijn droombaan maar samen met collega’s maken we er elke keer weer een feest van. Ik ben dan even geen moeder. 😉
Bij mij is het leven ook heel anders verlopen dan dat ik als kind voor ogen had. Ik heb een studie gekozen waar ik niets mee heb gedaan en heb zeven jaar geleden mijn “carrière” aan de wilgen gehangen om me te storten op mijn bedrijf en mijn gezin. Op dit moment twijfel ik of ik mijn “carrière” weer nieuw leven zal inblazen, naast mijn bedrijf en de zorg voor mijn kinderen. Wat dat betreft zit ik nu echt in een spagaat en is het eigenlijk nu of nooit. Onder carrière versta ik helemaal niet een topbaan, maar vooral doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent.
Bij carrière maken denk ik aan steeds hoger op komen en meer gaan verdienen. Ik deed dit, was verpleegkundige maar werd manager in de zorg. Dacht dat dit het helemaal was. Tot mijn beide kinderen met een ziekte geboren werden fir extra zorg vereist. Ik heb het nog even geprobeerd maar het voelde niet goed. Ik werd thuisblijf mama. En nu ben ik dat nog steeds, met daarnaast een praktijk als gewichtsconsulent. Ik had dit nooit kunnen bedenken, maar ben happy, net als mijn kinderen. Dan maar geen carrière!
Carrière maken.. Dan denk ik aan lange studies, veel uren en weinig thuis.. Ik heb het ook niet gedaan. Heb ik daar spijt van? Volmondig: nee. Ik geniet enorm van mijn gezin en heb een parttime baan waarin ik ook gewoon kan groeien. Helemaal prima zo!
Ik wilde ook.graag een goede baan, een opleiding alles er op en er aan, maar nu. Nee laat mij maar.moeder zijn, en alles kunnen betalen. Ik ben gelukkig zo, en met een glimlach van Emily ben ik rijker als iemand uit de quote 500
Bij carrière maken denk ik zogenaamde top functies…
Zelf ben ik wel fanatiek, in die zin dat als ik werkzaamheden onder de knie heb en al eventjes doe ik weer door wil. Dan wil ik weer nieuwe dingen leren en andere dingen oppakken. Ik wil niet stil blijven staan en tien jaar hetzelfde doen bijvoorbeeld. Maar daarbij werk ik ‘slechts’ 24 uur en dat is voor mij meer als genoeg.
Ik reisde de hele wereld over als fotografe en model. Verdiende goed. Maar het ging mij steeds meer tegenstaan. Tot ik nog maar 1 project had en besloot dat het wel goed was zo. Ik wil niet zoveel weg zijn, maar ben nu wel zoekende naar wat ik kan doen om toch succesvoller te zijn, maar wel zo veel bij mijn meiden kan blijven.
Ik heb geleerd dat het leven veel te kort is om hard te werken. Verhalen genoeg van mensen die amper een week met pensioen waren en daarna overleden.
Je kunt slim zijn, hard werken en carrière maken. Maar maakt dat gelukkig? Misschien voor de een wel en voor de ander niet.
Geniet maar van het leven, je gezin en alles eromheen, maak maar herinneringen voor later voor de kids, zodat ze weten wie je was. Ipv een work-a-holic te zijn.
Een carrière maken is voor mij je droomjob uitoefenen.
Toen ik 5 jaar was wilde ik een K3’tje worden (die kans heb ik helaas gemist, too bad dat ik niet kan zingen of dansen)
Toen ik 11 was wou ik archeoloog worden (too bad dat latijn te hoog gegrepen is)
Toen ik 12 was wou ik actrice of kleuterjuf worden …
Momenteel studeer ik voor kleuterjuf (maar nog maar 1 semester dus kan nog anders uitdraaien ook natuurlijk) en wie weet ooit ook toneelschool ?
In ieder geval: als ik men diploma op zak heb wil ik heel graag part time werken om nog tijd te hebben voor andere projecten en/of eventueel gezin.
Als ik de job kan doen die ik al als 12 jarige wou doen dan ben ik het gelukkigste meisje ter wereld. Dat is carrière maken voor mij !
Hmmm best interessant om eens over na te denken en bij stil te staan.. Ik sta nog aan het begin van mijn carrière aangezien ik nog een opleiding volg. Maar of ik echt carrière wil maken of gewoon wil ‘lekker’ wil werken? I don’t know..
Interessant om alle antwoorden te lezen. Wat ik veel zie terugkomen en zelf ook wel onderschrijf, is dat carrière maken inderdaad voor mij ook betekent steeds hogerop komen met als doel een hoger salaris.
Denk niet dat mensen uiteindelijk echt gelukkig worden van werk alleen, maar dat carrière maken in hetgeen je leuk vindt daar wel bij kan helpen. Zelf koos ik de andere route: huismoeder zijn, freelancen en bloggen. En dat vind ik prima.
Met betrekking tot je eigen carrière denk ik dat je het goed in balans hebt voor jezelf. Soms is het niet nodig in het diepe te springen. En mocht je voor verlies van eigen tanden toch nog de bühne op willen, kan je er ook komen. Zoals je zelf al zei, als je iets echt wil, dan lukt ’t ook wel.
Je bent verpleegkundige, geef je aan. Vervolgens geef je aan dat je ervan had gedroomd een “carriere vrouw” te zijn, met een eigen kledinglijn.
Vind je niet dat je al carriere hebt gemaakt door in het bezit te zijn van een verpleegkunde diploma?
Besef hoe belangrijk je bent voor veel zieke mensen, hoe je ze ondersteunt, nakijkt, empathie toont in moeilijke tijden, etc.
Heel erg belangrijk, in mijn optiek ben je al een carriere vrouw, we hebben elkaar allemaal nodig op deze aardbol!