Sarah is nu ruim twee jaar bij ons en in het begin vond onze hond het vooral vreemd dat er ineens een kleine telg in huis was. Van de eerste plek word je ineens verstoten naar de tweede. Maar nu? Nu gaat het eigenlijk ontzettend goed en ze zijn de beste vrienden. Ze zorgen zelfs samen voor lachwekkende taferelen…

Voordat wij een hond uitkozen hebben we ons verdiept in het ras en met name de combinatie met kinderen. Shiva, een Bordeauxdog, zou uitstekend met kinderen kunnen omgaan en een echte gezinshond zijn. Groot, waakzaam, maar zo lief. Al is het altijd nog afwachten of je hond en je kind daadwerkelijk matchen. Tijdens mijn zwangerschap wilde Shiva niets van mij weten, na de bevalling vond ze het maar gek dat Sarah ineens ook bij het gezin hoorde. Eerst kreeg ze alle aandacht en nu stond ze ineens op de tweede plek. En dat kostte wat tijd om te beseffen.

Maar de tweede plek bezit ze inmiddels al een tijdje, vol tevredenheid. Eigenlijk is het vanzelf gegaan en hebben we Shiva vooral veel betrokken bij de omgang met Sarah. Mee wandelen buiten, meedoen met spelen en Shiva ook veel aandacht gegeven zonder met Sarah bezig te zijn. Zo was er geen reden tot jaloezie en voelde ze zich niet minderwaardig. Ook gaven we de hond geen aandacht als Sarah boven sliep, zodat ze Sarah al snel zou zien als iets positiefs. Is Sarah beneden? Dan krijg ze ook aandacht.

En zo zijn die twee langzaam goede vrienden geworden. Sarah mag (bijna) alles doen en Shiva wordt zelfs af en toe op haar plek gewezen door die kleine jonkvrouw. Wel stellen we grenzen, Sarah mag Shiva geen pijn doen en de mand en de etensbakken zijn van Shiva. En wanneer we zien dat de hond het niet leuk vindt of geen zin heeft, dan grijpen we in. Ook al vertrouw ik die lobbes voor 100%, honden en kinderen moet je nooit alleen laten. Ik ben er dus altijd bij wanneer Sarah en Shiva beneden zijn of samen spelen.

En Sarah mag dus (bijna) alles bij Shiva doen. Ze wordt voorgelezen, wordt met een plastic stethoscoop onderzocht of krijgt een speen in haar bek geduwd. Ook verschijnen er hoedjes, mutsen, brillen en emmers op het hoofd van deze lobbes. Het oefenen op een enorme poot met het aantrekken van sokken is trouwens ook zeer geschikt, evenals het kammen van de korte hondenharen met een bezem. Verder rijden we paardje en inspecteren we met vingers en al een natte neus met snorharen. Het is nu alleen nog wachten tot er gigantische teennagels worden gelakt in een mooie kleur rood en wie weet mag ze haar lippen ook wel een keer stiften.

Het is een enorme 55 kilo wegende goedzak die hond van ons. Al met al zijn we zo ontzettend blij dat het goed gaat met die twee, want de kans is er altijd dat het niet klikt tussen hond en kind of dat een hond het niet accepteert dat er een nieuw lid is in het gezin.  Klein bezoek ervaart ook geen problemen, ze schrikken vooral van haar grote lijf en kop. Shiva gaat zo goed om met kinderen en is uitermate voorzichtig wanneer ze bijvoorbeeld met Sarah en de bal speelt. Maar af en toe speelt haar lompe lijf haar parten en rent ze uit enthousiasme die kleine dreumes bijna omver.Dan is het Sarah die haar toespreekt en duidelijk maakt dat het zo niet kan. ‘Nee Woefa mag niet! Naar mand!’

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?