Ik ben altijd reuze nieuwsgierig naar het beroep van andere mensen. En mocht je geen werk hebben (bedoeld of onbedoeld) dan vind ik het altijd leuk om te weten wat je zoal op een dag doet.  Ik ben bijna 6 jaar verpleegkundige in een ziekenhuis en vandaag vertel ik er wat over. Lees je mee?

Na mijn HAVO opleiding wilde ik in de eerste instantie heel graag naar de toneelschool. Na wat wikken en wegen heb ik toch maar besloten dat niet te doen. Ten eerste is de selectie streng en ten tweede geeft een toneelschooldiploma je weinig garantie op een baan. Maar wat wilde ik dan gaan doen met mijn toekomst? Huisarts worden was ook ooit een droom van mij, maar met een HAVO diploma op zak had ik nog een lange weg te gaan.
Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan als ik dacht aan het feit dat ik net zo makkelijk die VWO diploma had kunnen halen. Tja, rond mijn 16e levensjaar kreeg ik andere interesses en vond ik huiswerk absoluut niet nodig. Met als gevolg dat ik van VWO naar HAVO ging (wat natuurlijk ook prima was) en ik mijn droom van huisarts worden moest laten varen.

Het was wel duidelijk dat ik iets in de medische wereld wilde gaan doen. Het ziekenhuis trok mij heel erg, vanwege de combinatie zorg, mensen en medische technologie. Ik besloot verpleegkundige te gaan studeren en meldde mij aan op een Hogeschool. Na 4,5 jaar was het dan zover….ik was officieel verpleegkundige!

De laatste twee jaar van mijn opleiding heb ik stage gelopen in het ziekenhuis. Na het afstuderen heb ik gesolliciteerd in datzelfde ziekenhuis, maar op een andere afdeling. Ik werd aangenomen op de hartafdeling en kreeg kort na mijn aanstelling een vast contract. Ja… ‘vroeger’ ging dat nog zo.

Ik ben dus verpleegkundige op de Cardiologie, met heel veel passie en veel plezier. Vaak zien mensen de verpleegkundige enkel bezig met washandjes, poep ruimen en mensen uit bed helpen. In praktijk ligt dat iets anders. Natuurlijk help je mensen met het verzorgen van zichzelf, maar je zorgt ook dat de patiënt de juiste medicijnen krijgt. Dat alle zorg, van fysiotherapeut tot arts, van psycholoog tot diëtist, op elkaar wordt afgestemd. Je regisseert als het ware het hele zorgproces, van opname tot ontslag. De patiënt voorzie je van voorlichting over de ziekte en het proces na ontslag, over goede voeding en de werking van medicijnen.

Toen ik na mijn bevalling zo ziek ben geworden heb ik aan de andere kant van het bed ‘gestaan’. Vaak werd mij gevraagd hoe dat was. In het begin moest ik er erg aan wennen dat ik voor mijzelf moest zorgen en niet voor anderen. Dat ik mij over moest geven en de zorgverleners moest vertrouwen. Ik kon mijn zorg niet zelf ‘regisseren’ en dat was wel even gek.
Maar naarmate ik zieker werd, kon het mij minder interesseren. Ik was al lang blij dat ik zorg kreeg en dat ik even aan niets hoefde te denken. Ook ik ben gewassen door een verpleegkundige, heb een po onder mijn billen gehad en ben uit bed geholpen door twee man sterk en een rollator voor mijn voeten.

Ik heb veel geleerd van de periode dat ik aan de andere kant van de zorg stond en dat vind ik heel positief. Mijn inlevingsvermogen in een patiënt is misschien wel met 1000% toegenomen. Ik snap nu goed waarom iemand niet uit bed wilt na veel aandringen, waarom 5 minuten op een bel wachten omdat het druk is, voelt als uren.
Ik weet hoe het is om machteloos in bed te liggen en totaal afhankelijk te zijn van anderen om je heen. Op de Intensive Care heb ik door de medicatie dingen gezien en gehoord die er niet zijn en dat is best heftig. Nooit had ik verwacht dat het zo’ n impact op iemand kan hebben.
Als ik weer volledig aan het werk ben en mijn uniform weer aan kan (wat ik hoop), zal mijn zorg aan mensen nooit meer hetzelfde zijn. Het is heftig zorg te verlenen aan hartpatiënten terwijl je zelf ook een hartaandoening hebt. In praktijk moet ik nog maar zien hoe dat gaat en of het haalbaar is.
Nadat ik te horen kreeg dat ik door de complicaties ook schade aan mijn hart had opgelopen, is het ineens een nadeel dat je zoveel kennis hebt over het hart en hartaandoeningen.
Het lijkt handig, maar dat is het echter niet, omdat je weet welke risico’ s er allemaal zijn.
Door de toegenomen inlevingsvermogen en mijn ervaring als patiënt weet ik wel dat ik een nog veel betere verpleegkundige zal zijn. Elk nadeel…

Ik vond vorig jaar nog een mooi stukje tekst over het werk van een verpleegkundige.

Wassen met de washandjes die je hebt
Gemiddeld zo”n 10 kilometer lopen.
Rozen in het water zetten.
Tegen alle luchtjes kunnen.
De vieze was opruimen.
Een weggelopen meneer zoeken, die een beetje in de war is.

Verplegen is
Net doen of je flink bent.
Mensen uitzwaaien die naar huis mogen.
Bezoek te woord staan.
Dankbaarheid ontvangen.
Een lichtje zijn voor anderen.
Houden van…. geduld hebben en geduld ontvangen.
Een verlamde meneer helpen met eten.
Leren waarderen dat je gezond bent.
Mobiliseren en activeren.
Geen onderscheid maken.

Verplegen is
Een zoen krijgen van een dame van 81 jaar.
s’ avonds met beide benen in de lucht omdat je zere voeten hebt.
Met de feestdagen in de wacht gaan.
Zachtjes lopen op de gang.
Even de tijd nemen voor een praatje.
Blozen om het complimentje van een mijnheer.
Huilen en lachen op de ziekenzaal.

Verplegen is
Het gevoel hebben dat je machteloos bent.
Hopen dat je de juiste woorden zegt.
Niets meer kunnen zeggen.
Soms moeite hebben met jezelf.
Twijfelen en zeker zijn.
Medelijden en medeleven
Je afvragen waarom?
Samen hopen, samen geloven.
Bidden en danken.
Je collega”s bemoedigen.

Verplegen is
Jezelf proberen zijn en te blijven
Ook fouten maken en de grenzen van het leven leren kennen.
snel volwassen worden.

Verplegen is
Tot het laatste toe er zijn.

Ik ben benieuwd of jullie beeld van het werk van een verpleegkundige overeenkwam met mijn verhaal. Wat doen jullie voor werk? Laat een reactie achter, dat vind ik leuk!