Lifestyle Random

Lieve mam. Die chemo’s, voor wie deed jij dat eigenlijk?

Onwerkelijk is het, dat ik 6 maanden geleden naast het bed stond van mijn levenloze mama. Zes maanden lang droom ik regelmatig van haar. Dat ze net zo ziek is, overlijdt en ineens weer leeft.
Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat de laatste maanden van haar leven zo snel gingen. We wisten al een hele tijd dat ze heel erg ziek was, maar dat het zo snel zou gaan is toch nog een soort shock.

‘Maar ik heb toch geen keuze?’

Ik weet nog goed dat ik na de diagnose aan haar vroeg ‘wil je wel chemo’s?’ En dat ze zei ‘ja, want ik heb toch geen keuze?’ Ze dacht dat ze niet kon of mocht kiezen, want er was geen andere optie dan chemo.
Voor haar was het vanzelfsprekend om alles aan te pakken wat ze aan kon pakken. Ik drukte haar op het hart dat er altijd een keuze is. En dat chemo’s niet altijd de juiste keuze zijn. Achteraf denk ik weleens ‘voor wie zou zij de chemo’s hebben ondergaan? Voor zichzelf of voor haar omgeving?’ Ik denk uiteindelijk allebei, maar dat ze zich wel heeft verkeken op de impact van de behandeling en het tegenvallende resultaat.

Ze was nog niet klaar om te gaan.

Zelf wilde ze graag alle seizoenen nog een keertje meemaken. Op haar verjaardag klonken we met glazen en riepen hoopvol ‘op naar nog een verjaardag’. Vol goede moed onderging ze de chemo’s waar ze zo ziek van werd. Als een steeds zwakker wordend vogeltje zat ze de hele dag op de bank of lag ze in bed. Stoer paste ze verschillende pruiken bij de kapper om de kale plek op haar hoofd (door de bestraling) te verbergen. Eerst nogal verbouwereerd, later werd haar pruik gekscherend haar cavia genoemd.

Hoe zou het zijn gegaan zonder chemo’s? Met zekerheid kan ik zeggen dat het proces sneller zou zijn gegaan. Kwantiteit zou dus lager zijn geweest. Maar is dat erg? Kwaliteit van leven is net zo en misschien wel veel belangrijker dan extra weken of maanden. Ik had haar nog zoveel langer gegund, maar kan mij geen voorstelling maken van de impact die een chemo heeft.

En ineens was ze wel klaar om te gaan…

Die chemo’s hebben mijn dappere mama zieker en zwakker gemaakt, maar hebben wel gezorgd dat ze iets langer bij ons was. Dat we de mooiste oud&nieuw ooit hebben kunnen vieren en bewust de laatste Kerst met elkaar hebben doorgebracht. Dat waren de voordelen van die zakjes chemo. Nadelen waren er helaas ook genoeg. Haar eetlust was weg, ze voelde zich beroerd en moest elke keer weer bijkomen. Liefdevol en met de nodige humor hielp ik haar met wassen en aankleden. Het hoopje mens op de stoel werd helaas zwakker en zwakker.

Mijn lieve, stoere en sterke mama. Ze deed er alles aan om zo lang mogelijk bij ons te zijn. Op een gegeven moment ging alles voor haar ook te snel. ‘Het gaat te vlug’ vertelde ze in januari tegen de arts.
Hij beaamde dat het weleens heel hard achteruit zou kunnen gaan en sprak niet meer van maanden maar van weken. En toen….toen leek het kaarsje in rap tempo uit te gaan. Ze wilde geen behandelingen meer. Ze zouden niets voor haar doen en haar nog zieker maken. Hoe graag ze ook nog wilde blijven. Het sprankje hoop vervloog en ontnam meteen al haar kracht. Het was klaar.

En dat zijn nou juist die twee poppetjes op je schouders: de linker zegt ‘ga nog niet weg en blijf zo lang mogelijk’, de rechter zegt ‘maar ik wil mij zo goed mogelijk blijven voelen’. En wat kies je dan?

Wat je ook kiest: kies voor jezelf, wees egoïstisch. De zwaarste strijd lever jij zelf en daar mag wat tegenover staan. Je bent hoe dan ook dapper.

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (3)

  • Ik zou het ook niet weten, wat te kiezen.
    Mijn tante herviel een half jaar geleden. Alles te ver uitgezaaid, meteen palliatief… maar omdat het ook in de longen zat, was ze bang om te stikken. Ze koos voor een soort palliatieve sedatie. Het ging enorm snel, ik heb geen afscheid kunnen nemen… maar ze koos voor zichzelf.
    Je mama was een topvrouw, zo te lezen. Veel sterkte met al het gemis en vooral ook die eerste kerst zonder haar…

    Beantwoorden
  • zo herkenbaar. 7 augustus is mijn moeder overleden. begin juli ook de keuze om chemo of geen chemo, wij hadden nog een levensverwaching van 18 maanden. Begin augustus was er volgens de artsen nog 1 maand te gaan. en hadden we geen keuze meer, chemo was geen optie meer, alleen palliatieve zorg. Uiteindelijk zijn er 5 dagen geweest…

    Beantwoorden
    • Wat heftig, ik wens je enorm veel sterkte!

      Beantwoorden

Write a comment