Mama Random

Mijn lieve kleine bitchy kattekop.

Toen de gynaecoloog een hamburgertje zag op de echo voelde het direct heel vertrouwd en goed. Wij zouden een dochter krijgen! Een meisje met twee staartjes, grote kraalogen en spelend met poppen en stickers met glitters.
Of lopend op plastic prinsessenhakjes en paraderen met de meest afschuwelijke roze tasjes. Zo zou het toch zijn als je een dochter hebt? En die puberteit komt over een jaar of 12 pas om te hoek kijken. Toch?

Drie jaar lang had ik een poeslief meisje tegenover mij. ‘Mama ik vind je lief. Ik houd van jou ook. Ja mama’….klonk het regelmatig. Daarna kwam er een ‘nee’ fase maar ook die passeerde vrij soepel de revu.
Nu ze ruim drie i,s is ze meer en meer aan het uitzoeken hoe ver onze grenzen gaan. En wat er dan gebeurt als ze over die grens heen gaat. Want ja, dat is spannend en leuk. Wanneer er iets niet mocht verscheen er eerder een pruillip om van te smelten of ik mocht even haar tranen drogen voor ze weer verder ging met de orde van de dag. Tot voor kort.

Ze keek mij aan met een blik waar ik bijna kippenvel van kreeg. Half dichtgeknepen ogen, tanden op elkaar en haar handen in de zij. Ze gromde naar mij, want ik corrigeerde haar zojuist. Ze mocht iets niet en daar was ze het duidelijk niet mee eens en ze riep ‘mama ik ben boos’.
Wow, mijn lieve dochter kan ook heel kattig doen! Vind ik het aandoenlijk of eng?  Ik vond het vooral heel erg grappig, want ik besefte meteen dat ook dit meisjes zijn. Gevalletje haren trekken, een bitch-face opzetten en je met een blik aankijken waar je het koud van krijgt. Mijn lieve kleine peuter.

Die lieve kleine peuter is dus alleen maar aan het onderzoeken wat wij tollereren en wat niet. Daar ben ik mij heel goed van bewust en dat maakt haar ‘gekat’ allemaal wat makkelijker. En grappiger. Maar soms….soms ook heel erg moeilijk.
Want dan zit ik met mijn bek vol tanden te bedenken hoe ik haar het beste verder kan corrigeren. Wat ik kan antwoorden om haar een halt toe te roepen.
Ondertussen staart ze mij aan met haar ogen vol vuur en een gemene grijns. Een grijns die alleen maar wil zeggen ‘ja mama en nu….je weet het even niet he?’

En inderdaad, dan weet ik het even niet. Dan ratelen mijn hersenen even heel hard om zo snel mogelijk tot een pedagogische oplossing te komen. Wat is wijs? Want wat ik nu ook zeg, ze blijft grijnzen en grommen en geeft mij enkel een ‘bitch face’.
En ook al vind ik het aanzicht hilarisch, ze test mij uit en ik zal een grens aan moeten geven. Ik zal meer dan ooit volhoudend moeten zijn en voet bij stuk moeten houden om haar duidelijke signalen te geven. Niet even toegeven, niet altijd de makkelijkste weg kiezen. Nee, bewuste antwoorden terugkaatsen en investeren in later. Het lijkt bijna vastgoed. Een verkeerde keuze en je kan de rest van je leven spijt hebben.

Naast al het nieuwe in deze nieuwe fase ben ik vooral erg benieuwd wat hierna komt. Elke keer komen we weer in een verrassende fase die veel uitdagingen met zich meebrengen. Maar ook veel hilarische momenten waardoor we op onze lip moeten bijten om niet te lachen. Mijn ouders melden in dit soort gevallen altijd dat ze vroeger niet voor niets een abonnement op de krant hadden om een lach achter te kunnen verschuilen. Zou een Ipad ook werken?

Maar lief kattekopje van mij, je laat mijn hart zoveel lachen. Keer op keer!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (4)

  • Zal ik je een proefabonnement van de krant geven?

    Beantwoorden
  • Super herkenbaar! Bij ons loopt het uit op een driftbui wanneer we voet bij stuk houden. Er valt pas weer te praten als de stortbui is overgewaaid. Wij verstoppen ons dan ook even in een boekje o.i.d.

    Beantwoorden
  • Zo herkenbaar, zit nu in dezelfde fase. Dat uitdagende momenteel op “correcties” Ik merk dat ze ook heel erg toe is aan school! In september is dat zover…. m’n mini wordt een kleuter!!! Hoe snel gaat de tijd he

    Beantwoorden
  • Grappig. Die fase ben ik nu voorbij (Mila is 5) en eerlijk gezegd herken ik het niet helemaal. Maar ieder kind is anders. Die van mij kan weer heel bijdehand uit de hoek komen. Als ik haar iets vraag: “Mama, waarom vraag je dat?” (op een zeer aanmatigende toon). Wel herkenbaar is dat ik af en toe wil proesten, maar dat toch maar niet wil doen ‘in front of her’. Want ik lach haar zeker niet uit. Maar ik wil het ook weer niet toejuichen…

    Beantwoorden

Write a comment