We hebben de borstvoedingsmaffia’s, de mommy-wars en bijzondere dan wel uitzonderlijke verhalen die op Facebook of Twitter circuleren met daaronder de meest kwetsende opmerkingen van andere moeders. Als je elkaar zou moeten geloven, dan zou niemand het goed doen. De kunst is om je daar niets van aan te trekken én om te voorkomen dat je mee gaat doen.
Vroeger leek het nooit zo’n probleem te zijn. Voor alle Social Media gaf je borstvoeding of flesvoeding. Niemand die zich daar echt druk over maakte.
Wat jij koos dat was gewoon een feit, deal with it. Sinds de opkomst van Social Media en blogs zijn we blijkbaar beter geworden in een oordeel geven over elkaar, zonder elkaar echt te kennen. Het feit dat er een internetverbinding tussen zit maakt het makkelijker en laagdrempeliger, maar misschien worden we ook wel meer betweterig. Met alle wetenschappelijke feitjes en Google voor onze neus weten we alles beter. Toch?
Geef je borstvoeding, dan is er een discussie of je wel of niet in het openbaar moet voeden en of je foto’s van borstvoeding zou mogen plaatsen op social media. Waar ligt de grens? Wat wil je wel en niet zien? Dit is voor iedereen weer anders en daarom lijkt het onmogelijk om met elkaar rekening te houden. Maar misschien is het toch makkelijker dan je zou denken.
Geef je flesvoeding, dan heb je waarschijnlijk geen juiste keuze gemaakt of niet voldoende doorgepakt. Trust me, ik werd en pislink van. En niet alleen dat, het maakte mij ook een hele tijd onzeker. Een week lang heb ik met zeer veel moeite borstvoeding proberen te geven.
Terwijl er in mijn lever infarcten ontstonden wat de meest gruwelijke pijn ooit gaf en ik suffig was van de ladingen morfine, kreeg ik keer op keer les van een lactatiekundige. Ik deed het goed, maar waarom wilde het niet? Mijn pijn was te heftig, ik was daardoor gespannen. En ik denk ook dat Sarah dat aan mij merkte. Niet veel later kreeg ik zoveel morfine dat ik moest stoppen. Hoezo ik heb niet genoeg doorgepakt?
Toch zijn die oordelen en betweterige opmerkingen voor mij een reden geweest om onzeker te worden, want stelde ik mij gewoon niet aan? Had ik de morfine moeten stoppen om borstvoeding voorrang te geven? Niet dat dat goed had uitgepakt, want twee weken later lag ik plat op mijn buik aan een beademingsmachine.
Vorig jaar maakte ik een review voor een online mama-magazine waar ik af en toe voor schrijf. Ik kreeg een Baby Bjorn draagzak opgestuurd.
Deze was nieuw en zou ergonomisch zijn. Ik heb hem getest, inclusief foto’s, een artikel en een leuk instructiefilmpje. Trots was ik op mijn afgeleverde product, tot het artikel geplaatst was. Een storm aan opmerkingen, adviezen en weet ik veel wat. Ik moest maar een echte ergonomische testen, want dit was niks.
‘Kijk eens op mijn Facebook-pagina, ik kan je helpen’. Het leek alsof ik een vreselijk misdrijf had begaan en ik op mijn eigen blaren moest zitten. Waar ging dit over? Over een draagzak? Alsof ik niet weet wat goed en slecht is? En ook al kies ik hiervoor, wat dan nog? Dat kind heb ik toch gemaakt? Ik beslis toch ook niet wat jij moet gaan eten vanavond?
Dan zijn er nog de potjes voeding of het laten huilen ja of nee. Het is natuurlijk anders wanneer je openbaar vraagt ‘wat is jullie ervaring, wat kan ik het beste doen?’ Maar in veel gevallen kiezen ouders ergens voor en worden ze daarop aangevallen. ‘Hoe kun je je kindje nou laten huilen?’
Maar dat is zo makkelijk gezegd aan de andere kant van de lijn, wanneer je geen bal met die situatie te maken hebt. Op momenten dat je het niet goed weet, je vreselijk moe bent en je je afvraagt of je het wel goed doet, zal een goedbedoelde dan wel oordelende opmerking je hartstikke onzeker maken. ‘Zou het dan toch?’ Een ander lijkt het op dan moment beter te weten en het gras ziet er op dat moment ook veel groener uit aan de andere kant.
In het begin kon ik daar flink onzeker van worden, omdat ik feitelijk werd aangesproken over mijn rol als moeder. Een soort feedback op de werkvloer, maar dan meer in de richting van een vluchtig functioneringsgesprek. Ik heb mijn muurtjes gemetseld en trek mij er nu steeds minder van aan.
Hoe langer ik moeder ben, hoe zekerder ik word en hoe meer bewust ik word van het feit dat wij als ouders een keuze maken vanuit het hart en dat die keuze de juiste is. Veroordelende moeders op Facebook blokkeer ik, groepen verlaat ik en ik zet mijn negeermodus aan, voordat ik witheet als een razende op mijn toetsenbord ram om een keihard antwoord terug te typen.
Wat is het doel van al dat oordelen en een ander onzeker maken? Ik ben altijd heel erg nieuwsgierig naar een achterliggende gedachte.
Willen de mensen de wereld zogenaamd perfect maken? Of opzettelijk kwetsen? Wil je de betweter uithangen of zie je een baan als hoofdagent wel zitten? Wat is dat toch, dat gekit tegen elkaar? Leef en laat leven. Wat maakt het uit dat een moeder ergens voor kiest waar jij niet voor zou kiezen? Waarom iemand kwetsen die uit liefde handelt? Focus je aandacht op jezelf of op je eigen kinderen, in plaats van die van een ander. De tijd gaat al zo hard, je kinderen groeien veel te snel en je hebt geen tijd te verliezen.
Laat jij je als moeder onzeker maken? Door alles wat je ziet, leest en hoort? Waarom wel/niet? Ik hoor graag jullie reacties!
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (18)
Al heel snel leerden ik hier doorheen prikken. Sommige mensen wilden oprecht advies geven maar andere maakte er gewoon een hele strijd van. Ik snap heel goed hoe snel iemand onzeker kan worden, had ik in het begin ook maar men moet eens opletten met de ongevraagde adviezen en de manier waarop dat vaak wordt gebracht!
Nee ik trek mij er niets van aan. Dat gezeur komt dat niet misschien voort uit jaloezie? Bijvoorbeeld dat jij een draagzak had getest, het kan zijn dat ik zou denken dat die draagzak niet ergonomisch genoeg is. Het zou mij dan vrij staan om daar commentaar op te geven, maar er zijn natuurlijk meerdere manieren om dat te doen. Mensen op het internet zijn af en toe zo bot. Maar het is lekker makkelijk en anoniem via internet. In je gezicht zouden ze het niet zo snel durven zeggen. Wat botstvoeding betreft, ik heb zelf wel borstvoeding gegeven, maar iedereen moet zelf kiezen wat ze wilt en niet bij iedereen lukt het. Zoals bij mijn schoonzus en mijn vriendin. Beiden weken lang geprobeerd, pijnlijke tepels en borstontstekingen gehad en zich zo schuldig voelen omdat ze stopten met borstvoeding. Terwijl al dat gedoe ze geen gelukkige moeder maakte en dat straalt ook weer uit naar hun kinderen. Laat elke moeder toch op haar manier zorgen voor haar kind. Zolang het maar liefdevol gebeurd. En over dat laten huilen. Was ik zo werkelijk zo slecht dat ik de wekkermethode toepaste bij mijn dochter toen ze een huilbaby was? Dat ik haar 10 minuten liet huilen en haar dan ging troosten? Binnen twee dagen was mijn bany geen huilbaby meer en sliep ze heerlijk. Ze zat een stuk lekkerder en uitgeruster in haar vel. Had ik dat niet gedaan dan was ze een overspannen baby geworden. We moeten elkaar gewoon wat minder bekritiseren, in elkaars waarde laten en erop vertrouwen dat elke moeder aanvoelt wat het beste is voor haar kind.
Dat heb ik wel gedaan. Vooral toen ik als moeder net om de hoek kwam kijken. Nu weet ik dat het juist zo belangrijk is om mijn eigen koers te varen en dat het meer dan oké is. En ja, ik zal fouten maken maar er wel van leren. Ik ben niet perfect net als ieder ander. Hoe mooi zou het zijn als wij elkaar juist zouden complimenteren, leren van elkaar maar vooral respect zouden hebbend? De meeste moeders maken keuzes uit liefde. Ik denk dat het belangrijk is dat de moeder gelukkig is en achter haar keuze staat, daar krijg je blije kinderen van. Niet van iets moeten wat niet goed voelt.
Wat ik bij een moeder in mijn omgeving zie (als iemand borstvoedingmaffia is, dan is zij het wel … Continue tegen zelfs mij, zonder kinderen, uitleggen dat flesvoeding kopen voor haar geen optie zou zijn, en als ik probeer te nuanceren dat borstvoeding geven bij sommige mensen echt niet gaat is het ‘zucht, steun, tssnnnt, weet je welhoeveel vouwen donormelk aanbieden?’ Verder is ze druk bezig met de gewldigheid van draagdoeken, steekt ze haar mening over laten huilen overal etc.) is dat het vooral onzekerheid is. Het aan anderen willen laten zien hoe goed ze het weten en doen, om zichzelf te overtuigen. Van die moeder komt trouwens ook de leuke uitspraak: maar ik ben geen geitenwollensok hoor! Nou ken ik als Keltfest-ganger enorm veel geitenwollensokken, en ik denk dat ik er liever zo een ben xD
Om de een of andere reden trek ik het me toch altijd erg aan. Terwijl ik heel goed weet dat ik dat niet met doen. Nu trouwens wel een stuk minder dan in het begin gelukkig.
Het ligt er wel aan wie het zegt, maar op de één of andere manier trek ik het me soms toch aan. Dan kan ik op het moment zelf zoiets hebben van ‘nee joh, zo werkt het voor ons’ en ’s avonds krijg ik dan toch een gevoel van ‘doe ik het wel goed?’ ‘zullen we anders toch eens dat andere proberen..’ heel irritant eigenlijk..
In het begin wel, maar nu eigenlijk nauwelijks meer. Mensen die raar kijken dat ik nog borstvoeding geef vind ik dan oprecht wel vervelend. Niet het vragende, want dat is alleen maar goed, maar het veroordelende toontje er achter.
Nope, ik laat me hier niet gek door maken. Volg mijn eigen intuïtie.
Laten huilen doe ik nooit. En nee nog nooit heeft ze me uitgeprobeerd. Als ze s nachts huilt is er wat en dan ben ik er.
En ja genoeg commentaar op. Over mijn schouder.
Dochter eet slecht. En krijgt dus – in overleg met de kinderarts – nog een fles s middags. Ook commentaar op. Ook over mijn schouder.
Toen ik net moeder was heb ik dat wel heel erg aangetrokken. Maar nu bepaal ik zelf wel wat ik goed vind voor mijn kind. En niemand, maar ook echt niemand, behalve ik en mijn vriend weten hoe onze zoon is. Ja tuurlijk weten een opa en een oma ook van wanten maar de sores, lastige “dingen” (bijvoorbeeld met eten, slapen) weet jij alleen als moeder/vader. En meteen wat wel en wat niet werkt voor je eigen kind. Nee, ik trek me er nu vrij weinig van aan!
Oh ja heb me er vaak genoeg onzeker door laten maken! Wat je zegt, hoe langer je moeder bent, hoe minder het wordt. Ik vind het vreselijk hoe er ge- en veroordeeld wordt, iedere moeder doet het op haar eigen manier en dat is prima. Stel je voor dat we alles allemaal hetzelfde zouden doen, dan zou de wereld heel saai en voorspelbaar worden denk ik…
Valt wel mee. Je hoeft al die dingen natuurlijk ook niet te lezen.
Ik word er heel onzeker van, soms. Ik kan het steeds beter los laten. Van alle sociale media is de wereld er niet socialer van geworden
Ik denk dat mensen gewoon vinden dat ze gelijk hebben en sommige moeten dat zo doordrukken. Vreselijk. Leef en laat leven!
Ik laat me niet onzeker maken, ik zat een tijdje geleden in een bv groep om me alvast in te lezen en dat was zo fanatiek dat ik bijna besloot om gewoon flesvoeding te doen. Dus heb mezelf maar snel verwijderd uit die groep!!!
Bij mijn eerste was ik trouwens wel snel onzeker. Heb nu wel geleerd dat het nooit goed is voor een ander en dat het me echt niets uitmaakt haha
Mooi geschreven en zo waar! Ik trok me er in het begin echt wel wat van aan, later niet meer, mijn kinderen groeien goed op. Maar mijn zusje voed haar kinderen totaal anders op dan ik dat zo doen en heb gedaan, dat wil nog wel eens voor onbegrip zorgen, maar ik laat me niet meer van mijn stuk brengen. Ik doe wat goed voelt voor mij, of dat nou potjes of Rapley is, borst of flesvoeding, laten huilen of meteen naar toe gaan.
Ik ben altijd al allergisch geweest voor goedbedoelde adviezen. Ik ben nog niet eens “officieel” moeder, maar de ongewenste adviezen worden meteen naar je hoofd gegooid als je al zwanger bent. Vanaf dat moment wordt je gelijk onzeker gemaakt of je je hele zwangerschap wel op de goede manier aanpakt. “Doe je wel aan zwangerschapsgymnastiek” “nee” “moet je echt doen hoor”. Waarom?? Als ik het druk heb met mijn (fysiek zwaar) werk en ’s avond gebroken thuis kom, waarom zou ik mijzelf nog meer stress bezorgen door zoiets erbij te doen. Iemand (die in mijn ogen wel wijs is) heeft toen tegen mij gezegd dat je het niet fout kan doen en dat jouw keuzes gebasseerd zijn op wat ik denk dat het beste voor mij en mijn kindje is. Voelt zwangerschapsgym niet goed, omdat het alleen maar meer stress erbij geeft, moet je het ook gewoon niet doen. Sindsdien maak ik hierin mijn eigen keuzes. Ik ben naar niemand een verantwoording verschuldigd. Zolang de onvoorwaardelijke liefde voor je kind aanwezig is, maak jij de beste keuzes voor je kind en niemand anders!
Ik ben nu zwanger en krijg nu al zoveel van die goedbefoelde adviezen. Word er soms zo onzeker van en twijfel of ik wel n goede moeder zal gaan worden
Echt stom terwijl ik weet meer dan genoeg liefde ed te kunnen bieden. Toch dat veroordelende grr snap dat niet hoor. Blijkbaar vinden t mensen het leuk om anderen naar beneden te halen om zichzelf beter te voelen.