Wanneer we spullen kwijtraken mopperen we er op los, zoeken we tot we een ons wegen en uiteindelijk hebben we de mogelijkheid om een nieuw exemplaar te kopen. Misschien niet dezelfde kleur of prijs, maar iets valt prima te vervangen. Materialisme is uiteindelijk dan ook niet waar het leven om draait. Zonder alle spullen om je heen kun je alsnog hartstikke gelukkig zijn en met alle spullen om je heen doodongelukkig. Maar wat echt intens pijn doet, is iets kwijtraken wat onvervangbaar is.

Een geliefde kwijtraken is voor mij persoonlijk het heftigste wat ik in mijn leven kan meemaken en meegemaakt heb. Dat gat wat er ontstaat is bijna niet op te vullen en het kleurt de rest van je leven. Rouw is een proces, maar dat gat wordt nooit meer gedicht. Minder diep, minder hoekig en grillig, dat wel.

Hoe moet het zijn om je kind te verliezen? Ik zie het naast mij gebeuren, maar ik ervaar het zelf niet. Hoe is het om je partner en de vader van je kinderen te verliezen? Ook dat zie ik naast mij gebeuren, maar ik ervaar het niet. Ik kan mij nog zo’n goede voorstelling proberen te maken, maar dat echte rauwe en onmenselijke gevoel blijft weg. Dat voel je pas als het je zelf overkomt. Wel weet ik hoe het is om een broer te verliezen. Iemand die je, net als je ouders en eventuele andere broers en zussen, al je hele leven kent.
Een broer was 30 jaar lang vanzelfsprekend voor mij. We zouden samen oud en grijs worden en hij zou altijd mijn ‘grote broer’ zijn. Die grote broer ben ik kwijt en ik sta aan één kant met lege handen. Alsof iedereen ineens zegt dat je linkerhand eigenlijk je rechterhand is. Je hele leven weet je niet beter en nu is links ineens rechts? Hoeveel geld ik ook zou neertellen, hij komt niet terug. Nooit. Voor altijd is hij nooit meer. En dat voelt eindeloos lang.

Je gezondheid is nog zoiets wat onvervangbaar is. Niet onverwoestbaar, zo blijkt. Het eindeloze leven leef je tot je een keer op beide benen wordt gezet omdat er iets in je lijf gaat haperen. Die onbezorgdheid verdwijnt soms in één klap, soms in etappes. Het vertrouwen in je lichaam eveneens.
Hoe het voelt om een gezond en niet-chronisch ziek lichaam kwijt te zijn? Bizar, onwerkelijk en haast ongeloofwaardig. Nog steeds zie ik de Geertje die ik vijf jaar geleden ook in de spiegel zag. Alleen weet ik nu dat er littekens zitten op mijn hart en mijn lever. Dat mijn bloed te snel stroperig wordt en dat de SLE door mijn lijf zwerft. Eventuele kraaienpootjes en blauwe kringen verraden dat ik niet de gezondste meer ben, maar verder zie je niks aan mij.
Van binnen voelt het accepteren nog steeds als een rouwproces wat gaande is. De ene dag ben ik ervan overtuigd, de andere dag neem ik als een derde persoon mijn medicatie in. Ik slik ze wel, maar ik ben het niet.

Het werk of een hobby kun je ook kwijtraken zonder dat je het kunt vervangen. Wanneer je opzoek bent naar een andere baan is het verliezen van je baan natuurlijk vrijwillig, maar helaas is dat niet altijd zo. Misschien wordt er bezuinigd of beland je in de ziektewet. Misschien dat je ontslagen wordt of vervangen wordt door iemand die goedkoper is. Werk vormt een belangrijk onderdeel van ons leven en dat maakt het dat je ook kunt rouwen om het verliezen van je geliefde werk. Werk lijkt vervangbaar, maar dat vertrouwde gevoel en al die leuke en lieve collega’s niet. Binnenkort zal ik moeten kijken of ik het zie zitten om bij een afscheidsfeestje van het werk te zijn. Ik neem afscheid, maar niet vrijwillig. Mijn lijf en leven dwingen mij zonder dat ik er zelf altijd achter sta. Lieve collega’s laat ik achter, mijn mooie werk. Om te vervangen voor rust en vertrouwen.

Ik ben meerdere dingen kwijtgeraakt. Geen spullen, maar onderdelen van mijn leven. Dingen die mijn toekomst bepalen en die het leven leuker of makkelijker maken. Die dingen ben ik kwijt en dat doet pijn. Soms vergeet ik dat ik maar één leven heb en dan denk ik vluchtig ‘dat het een andere keer wel beter zal gaan’. Maar die andere keer komt niet, dit is nu en niet anders. Hier moet ik het mee doen en dat is een fikse uitdaging. Boos op de wereld ben ik geweest, meerdere keren.
Ik heb geen bonnetje en kan niet terug naar de winkel om te ruilen. Mijn broer, gezondheid en werk zijn onvervangbaar en ze slaan grote leegtes. Dan ga je vanzelf zoeken naar iets waardoor je het kunt opvullen, maar misschien is dat een illusie. Nee, ik weet het wel zeker. Eindeloos heb ik gezocht, maar het enige wat ik vond was machteloosheid en angst.
Nadat ik ziek werd verloor ik het vertrouwen in mijn lijf, waardoor ik continue bang was dat ik weer een infarct zou krijgen, of misschien wel een herseninfarct. Eerder leek dat onmogelijk als jonge vrouw, nu was ik het bewijs dat het mogelijk was.

Maar…misschien is het toch wél mogelijk om met iets al die leegtes op te vullen, namelijk met het geweldig mooie en sterke besef dat niets zomaar iets is. Dat alles wat onvervangbaar is, heel erg gekoesterd moet worden. Elke dag weer. Doe dat alsjeblieft, ook al ben je het niet kwijt. Want wanneer je het wel kwijt bent kun je het niet meer overdoen. Hou ze goed vast.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?