Als kind was ik met goed weer altijd buiten te vinden op de schommel of de glijbaan. Ik maakte er een sport van door zo hoog mogelijk te schommelen om vervolgens zo ver mogelijk te springen en met gevaar voor eigen leven een record (of bottten) te breken. De speeltuin was een paradijs voor mij en ik heb mij er dan ook vele uren vermaakt. Nu is het de beurt aan Sarah en hoewel ze nog niet van schommels afspringt, is het altijd dolle pret. Bijna altijd dan.

Wie zijn al die moeders?

Ik kijk altijd rond wie er nog meer zijn. Of ik bekende zie waar ik een praatje mee kan maken bijvoorbeeld. Maar ik ga ook alle wildvreemden langs met mijn ogen. Wie lijkt mij gezellig? Wie lijkt mij asociaal en tokkie? Mensen kijken vind ik altijd heerlijk (zet mij op een terras met brood en water en ik heb de tijd van mijn leven) en ik bedenk altijd wat voor een type ze zullen zijn en hoe het gezin eruit zou zien. Ja ik ben nieuwsgierig, nee ik staar niet lang.

Wat een lelijk en vervelend kind…

Natuurlijk is je eigen kind de mooiste en de leukste en de braafste. Meestal dan. Maar soms zitten er kinderen tussen die als een soort wervelwind met een flinke hoeveelheid decibel door de speeltuin razen Of zelfs andere kinderen pesten en wegjagen. Ja die zijn er! En soms, heel soms, zit er een heel erg lelijk kind tussen. Ja sorry, maar het komt echt voor.

Het heeft geregend en alles is nog nat. Daar gaat haar witte broek!

Ja mama doe dan ook geen witte broek aan naar de speeltuin! Eigen schuld. Met spijt kijk ik toe hoe mijn lieve dochter zich vermaakt op een glijbaan vol modder en zand. Zij heeft de tijd van haar leven en dat maakt alles goed. Natuurlijk mag ze heel erg vies worden. Maar toch, toch denk je er nooit zo bij na voordat je gaat. Totdat je kind zich uitleeft.

Dat klimrek is wel erg hoog. Gaat dat wel goed? Straks valt ze!

Lage glijbanen en schommels ogen relatief veilig. Je kunt er ook nog eens makkelijk bij om je kind (voor het geval dat) op te kunnen vangen. Maar zodra een speeltoestel hoger is dan jij wordt het toch wel even anders. Ineens moet je het lot laten bepalen en kun je geen invloed meer uitoefenen met je liefdevolle moeder-armen. Met het zweet op je decolleté begeef je je snel naar een zandbak of babyglijbaan. Onder luid protest van je kind.

Jeetje wat druk! Dat wordt wachten en wachten.

Ik word oprecht gelukkig als ik een lege speeltuin zie. Hoe minder mensen hoe beter, want dan hoeft Sarah nergens te wachten. Ze heeft net zo veel geduld als ik (niet dus) en vindt wachten heel erg moeilijk. Om mijn kind zo vrolijk mogelijk te houden is rust dus heel belangrijk. Maar ook voor het geluid, want al dat gekrijs…

Ik moet plassen

Dat denk ik niet alleen in de speeltuin hoor, aangezien ik 30 keer op een dag moet (oké 20 dan). Maar altijd gebeurt het dat ik ineens moet plassen en dit uit kan leggen aan Sarah. Zij heeft nu nog een luier, maar ook straks zal zij dit ‘probleem’ ervaren. Gelukkig is de wc van opa en oma om de hoek.

Zou mijn dochter hier over 14 jaar ook rondhangen? Maar dan met hele andere redenen?

Hier wil ik liever niet over nadenken. Zal ze over 14 jaar hier haar stiekeme date hebben? Of zelfs brommers kieken? Breezers drinken? Of erger? Ik zit nu alvast te bedenken welke smoes ik kan gebruiken om te gaan schommelen in diezelfde speeltuin, zodat ik haar in de gaten kan houden. Maar jeetje wat is een goede reden voor iemand van halverwege veertig om op een schommel te zitten? Juist.

Oh wat zou ik graag weer kind willen zijn

Terwijl Sarah met een noodgang met de kabelbaan naar beneden gleed, bedacht ik mij weer even hoe fijn het was om kind te zijn. Spelen tot het donker werd of tot het etenstijd was. Met zand in je schoenen naar huis lopen en bij het aantrekken van je pyjama nog meer zand tegenkomen. Zwarte nagels, zere benen van het schommelen en springen. Wat was het toch een fijne tijd! Daarom geniet ik ook altijd enorm in een speeltuin met Sarah. Niet alleen omdat zij zoveel plezier heeft, maar ook omdat ik er altijd plezier had.

Hoeveel mensen zouden er geplast hebben op deze schommel?

Nee dit denk ik niet bij elk toestel, maar wel op bepaalde toestellen waar vaak ook hangjeugd op zit en waar de afgelopen tijd ook weleens een oud meneertje op zat. De schommel is gemaakt van een soort touw en mensen zitten en staan er op. Niet heel fris. Ook heb ik geen smetvrees, maar heel blij word ik er niet van. Gelukkig stop ik al snel met denken, want anders zou ik gek worden. Gewoon door schommelen mama en nergens aan denken.

Hoe ga ik haar zo meekrijgen?

Je bereid je halverwege al voor op datgene wat komen gaat: de weg terug naar huis. Hoe krijg je je kind zo lief mogelijk mee terug naar huis? Zonder dat het al huilend en krijsend onder je armen spartelt? Vaak laat ik Sarah al wat eerder weten wanneer we gaan. ‘Na de glijbaan gaan we naar huis’, of ‘nog één keer op de trampoline’.  Dit werkt goed, maar ook niet altijd. Gelukkig weet ik in het uiterste geval haar toch om te praten om mee te gaan. Denk aan iets lekkers, het feit dat papa zo thuiskomt of even heel erg afleiden.

Is dit allemaal herkenbaar? En ben ik nog iets vergeten?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?