Ziek word je pas als je oud bent. Althans, zo dacht ik vroeger. Tassen vol pillen, willen zitten in de bus als er geen plek meer is en een versleten hart…het overkomt je allemaal als je ouder bent. Inclusief stok of rollator en opgekruld tandvlees. Helaas is dat een fabel en kun je wel degelijk ziek worden en zijn als je jong bent. Naast dat het heftig is, stuit je ook vaak op onbegrip en vervelende situaties. Welke dat zijn lees je in dit artikel.
Geen zitplaats
Afgelopen week kwam in het nieuws dat zwangeren een button kunnen aanvragen waarmee ze in het openbaar vervoer kunnen laten zien dat ze recht hebben op een zitplaats. Deels vind ik dit een top idee, want soms voel je je enorm beroerd terwijl je in het begin van je zwangerschap nog geen buikje hebt. En je hebt dan geen zin om het aan iedereen uit te leggen.
Maar…zwanger zijn betekent niet dat je ziek bent (in de meeste gevallen dan..). Sommige zwangeren zijn topfit en voelen zich prima. Opstaan voor een zwangere en je stoel ter beschikking stellen vind ik goed, maar het moet geen gewoonte worden. Snap je mij? Zwanger zijn betekent niet direct dat je moet gaan zitten in het openbaar vervoer, behalve als je je niet goed voelt of last hebt van een zware buik.
Een chronisch ziek persoon is meestal aan de buitenkant niet ziek. Onzichtbaar chronisch ziek is heel erg lastig en zorgt vaak voor onbegrip. Het mooiste zou zijn als hier ook een button voor komt, want wie ziet nou dat jij ziek bent en je niet goed voelt?
Ik heb zelf regelmatig in de bus moeten staan of ik stond op in de wachtkamer voor een ouder persoon. Niet meer dan logisch, maar het voelde niet helemaal prima. Er zijn dagen dat ik mij helemaal niet goed voel en toch verwacht men dat ik opsta voor een ouder persoon of een zwangere dame. Ik doe dat graag, maar had zelf graag ook gezeten. Echter, wanneer ik blijf zitten komen er heel wat boze blikken mijn kant op. Want ja, ik ben toch nog jong?
Elke keer dezelfde opmerkingen
‘Maar je bent nog zo jong!’ is een veelgehoorde opmerking, zowel in mijn omgeving als bij bijvoorbeeld de Trombosedienst of huisarts. Blijkbaar is het ‘raar’ om jong en ziek te zijn. Maar wie heeft ooit beweerd dat je oud moet zijn om ziek te zijn?
In het begin vond ik die opmerkingen niet zo erg, maar na een jaar of 4 begint het soms toch wel vervelend te worden. Ook wanneer artsen roepen dat ik toch wel een indrukwekkende voorgeschiedenis heb. Het klopt hoor, maar elke keer hetzelfde horen is niet zo tof. Je kunt mij indrukwekkend vinden, maar dat ben ik eigenlijk niet. Ik ben gewoon ik…
Sporten tussen de oudere mensen
Ik heb eerder geschreven over de hartrevalidatie en het sporten bij de fysiotherapeut. Ik sta daar dus letterlijk tussen de kunstheupen, moeilijk lopende oudere dames en heren en valgevaarlijke senioren. Ik vind het gezellig en op zich geen probleem, alleen ik stoor mij wel aan de blikken en de hoeveelheid vragen. Aangezien ik steeds andere mensen zie en dus keer op keer moet uitleggen ‘wat ik hier doe’. ‘ En dan volgt er keer op keer hetzelfde verhaal gevolgd door de opmerking ‘ach zo’n jong meidje toch’. Eh….ja.
Waar zijn mijn lotgenoten?
Tja, waar zijn ze? Omdat hartpatiënt zijn op mijn leeftijd nogal zeldzaam is, zijn de lotgenotengroepen vaak gevuld met oudere mensen. Ook de reisjes die deze groepen organiseren bestaat voor 100% uit zestig plussers. En dat vind ik zo nu en dan echt heel erg jammer, maar aan de andere kant ook begrijpelijk. Want welk jong volwassen persoon wordt nu ineens hartpatiënt?
Er zijn wel een aantal jonge mensen met een aangeboren hartaandoening en die spreek ik zo nu en dan om ervaringen uit te wisselen, maar het is toch anders. Aangeboren hartafwijkingen zetten niet ‘ineens’ je leven op zijn kop, want zij weten niet beter. Uiteraard is het ook ingrijpend en spannend, maar het gevoel daarbij is anders.
Dit waren de punten waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop. Jammer en frustrerend, maar aan de andere kant (we blijven positief) een teken dat het gelukkig nog een aardige zeldzaamheid is om jong chronisch ziek te zijn! Vertel, waar loop jij tegenaan?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (8)
Ik vind het ongelooflijk hoe bekrompen mensen kunnen zijn, en zelf niet na kunnen gaan dat jonge mensen ook ziek
kunnen zijn. Ik werk in een verpleeghuis waar mensen wonen die al vanaf 55 jaar dementie hebben ontwikkeld, ‘jonge’ mensen wat je aan het uiterlijk niet kan zien dat ze zo ziek zijn.
Ik maak zo vaak mee dat mensen geen idee hebben dat dementie niet alleen bij echt oudere mensen voorkomen, maar als je pech hebt zo vroeg al kan ontwikkelen.
Ik loop tegen dezelfde dingen aan, als chronisch reumapatiënt van 25 jaar. Je bent nog zo jong… Dat hoor ik vaak! Gelukkig kan ik dat meestal wel goed van me af zetten.. vaak is het goed bedoeld.ik vraag wel of ik mag zitten.. ook al is dat niet altijd even leuk. Ook bij restaurants vraag ik altijd van te voren of er goede zitplaatsen zijn.. op zo’n houten kroegstoeltje hou ik het nog geen half uur vol.
Tja, mensen blijven het toch vanuit hun eigen gezichtspunt zien. Zo zijn er ook jonge mensen met kunstheupen. 😉
Persoonlijk vind ik het wel een goed idee om in het openbaar vervoer op te staan voor zwangeren, ook als ze zich niet beroerd voelen. Een staande zwangere vrouw in het openbaar vervoer is toch iets kwetsbaarder dan wanneer ze zit.
Maar ik kan me wel voorstellen dat sommige opmerkingen wat vermoeiend zijn. Hoe vaak ik niet heb moeten vertellen dat ik niet verlamd ben, ook al maak ik gebruik van een rolstoel…
zo jong nog, krijg ik ook vaak te horen terwijl mijn aandoening aangeboren is.
Toen ik zwanger was gingen mensen ineens voor mij opstaan. Voor mijn gevoel heel vreemd want door de zwangerschapshormonen was ik er toen lichamelijk beter aan toe dan niet-zwanger, maar dat zien mensen niet.
Ik krijg ook vaak te horen dat ik zo jong bent… wat sneu…
Heb je wel eens op de cardiologie afdeling gelegen? Vol met ouderen, lig je dan als jong ding tussen😏
Ook krijg ik steeds te horen;’ jij bent bijzonder’, of het is zo uniek!’ ‘ je bent zo complex!’ Stop hou op! En dat wordt dan gebruikt als excuus…
Herkenbaar… Aan mij is ook niks te zien, maar toch sta ik na mijn lange revalidatie nu tussen de oudjes bij de medische fitness en heb ik nu ook een WIA status.
Ook voor mij heel herkenbaar wat je schrijft. Een plekje in de bus opeisen vind ik ook steeds vervelend en dan probeer ik me toch recht te houden, maar daar heb ik achteraf spijt van uiteraard. Ook tijdens uitstapjes zitpauzes inlassen terwijl anderen gewoon blijven rechtstaan is iets wat ik heb moeten leren. Ik maak mij er steeds minder druk om maar soms is het toch wel moeilijk om dit los te laten en me niet steeds te zitten verantwoorden.
Vanaf me 19 jarige leeftijd 7jaar hoofdpijn gehad.
In die 7jaar heb ik mezelf continu moeten bewijzen aan anderen dat ik echt hoofdpijn had wat ik ook deed. Aanstellerij zeiden ze altijd, zelfs familie en vrienden en “toen” vriend geloofden me niet meer. Na 7jaar kwamen ze er achter dat mijn hart niet “klopte” zoals het hoort, eindelijk een pacemaker gekregen. Toen ik ziek was maar nu nog steeds moet ik soms bewijzen dat ik een hartpatiënt ben.
Uiteraard is dit niet wat je wil, je wil gezond wezen als een ander.
Een uurtje slapen is toch voor oudere mensen niet voor dame van 31! Maar ff vergeten dat je 3ploegen dienst draait 5dagen in de week werkt en hartpatiënt bent 🤦🏼♀️