Men zei dat het één van de ergste dingen is die een ouder kan overkomen. Je kind verliezen. Nu heb ik er niet alleen van gehoord, maar ook met eigen ogen gezien. Maar het is zo onnatuurlijk dat zelfs de natuur er geen raad mee weet. Want hoe noem je een ouder die zijn of haar kind verloren heeft?
Een kind dat zijn ouders verliest is een wees. Een man die zijn vrouw verliest een weduwnaar en een vrouw die haar man verliest een weduwe. Het zijn allemaal gebeurtenissen die helaas in het leven en in de natuur voorkomen. Iemand die qua leeftijd boven je staat kan overlijden. Maar het komt ook wel eens voor dat iemand onder je dood gaat en dan betreft het vaak een kind van iemand waarbij de ouders nog leven. Ook heeft die persoon nog veel mensen boven hem of haar staan. Het is niet natuurlijk, het hoort niet. Een ouder hoort zijn kind niet te overleven. Is er daarom ook geen naam voor bedacht?
We spraken er laatst over thuis en vroegen het ons af. Hoe noem je een ouder die zijn of haar kind verliest? Vorige week las ik (heel toevallig) bij de huisarts ook een artikel over diezelfde vraag. Maar er kwam geen antwoord. Een ouder blijft altijd een ouder, ook wanneer hun kind sterft. En er kan geen naam worden verzonnen voor het ergste wat een moeder of vader kan overkomen. Geen benaming die het gevoel dekt. Voor ouders is een kind de toekomst, de wereld. Hun hele leven draait om het kind of de kinderen. Kinderen geven een blik in de toekomst en geven hoop. Maar dat is soms allemaal in één klap verdwenen.
Wat daarna komt voelt als een tweestrijd, ook voor mij als zus. Aan de ene kant wil je dat het pijnlijke gevoel van rouw onmiddellijk stopt, omdat het soms bijna niet te verdragen is. Aan de andere kant wil je niet dat alles doorgaat, want doorgaan lijkt geen optie meer. Je ingevulde toekomst is weg en je toekomst wordt compleet anders. Je wilt niet naar die toekomst, je wilt stil blijven staan.
De dood wordt over het algemeen na een tijd opgevolgd door acceptatie en het geven van een plek. Maar het verliezen van een kind zal nooit opgevolgd worden door een gevoel van acceptatie. Het klopt niet, het is niet gegaan volgens de regels van de natuur en het hoort niet. Het feit dat er geen naam voor is en waarschijnlijk ook niet zal komen, vind ik ook wel een mooi gebaar. Het klopt niet, dus we accepteren het niet.
Hoe zwaar, eindeloos en onophoudelijk de pijn ook is die je als ouder je leven lang bij je draagt, het is een teken dat al die liefde die je hebt voor je kind nooit verloren gaat.
Comments (7)
Dit is echt werkelijk mijn grootste nachtmerrie, het is niet voor te stellen hoe zwaar dit wel niet zou moeten zijn. Bizar 🙁
Vreselijk, geen idee hoe ik daar mee om zou gaan. Wil ik niet weten ook, zo erg!
Een nachtmerrie voor iedere ouder… Ik zou niet weten hoe ik daar mee om zou gaan. Dit zou niemand moeten meemaken….Je hebt het heel mooi geschreven!
Ik hoop het nooit te hoeven ervaren. Mijn oma is er ook nooit meer overheen gekomen toen mijn moeder overleed. Zelfs van haar geloof afgestapt daardoor. Het is ook zo onnatuurlijk 🙁
Wat heb je dit mooi geschreven. Ik zou me het niet kunnen voorstellen hoe verschrikkelijk veel pijn dit moet doen. Er zou ook geen benaming voor moeten komen. Dat gevoel is niet te verwoorden en geen benaming voor gegeven kunnen worden.
Wauw, kippenvel over mn hele lichaam. En het zit er al voor een minuut. Ik ben er stil van, moet er niet aan denken en wat heb je het heel simpel maar duidelijk verwoord. We accepteren het niet, willen er geen woord voor, want het mag niet.
Nog nooit zo over nagedacht maar je hebt waarschijnlijk gelijk. Geen naam ervoor omdat het gewoon te erg is. Het kan niet, het mag niet. Een ouder mag zijn kind niet verliezen. Ik heb erg met jou en je familie te doen. Ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben lieve Geertje.