Woest kon ik worden, zo enorm boos. Ik begreep het niet, waarom moest ik bepaalde regels opvolgen? Waarom waren mijn ouders in mijn ogen zo streng? Kon ik niet gewoon doen waar ik zin in had? En om dan nog niet te spreken over dat gezeur van wat ik zou moeten doen. Twintig jaar geleden was er onbegrip, maar nu snap ik het allemaal.

Al kruimelend kauwde ik mijn cracker naar binnen. De kruimels tuimelden naar beneden op de bank en op de vloer. Als puber had ik een onstilbare honger, ik at en ik at. Er gingen dan ook een hoop crackers naar binnen en er vielen een hoop kruimels naar beneden. En op de bank. Mijn moeder was daar niet blij mee, want ze had net gestofzuigd.
‘Waar maakt ze zich druk om? Het zijn maar kruimels en het is maar een bank’. Ondertussen smeerde ik nog een cracker.

En toen kwam ook dat gekookte eitje tijdens de lunch waarna ik een droge boterham naar binnen moest wurmen. Waarom in vredesnaam? Zeg je dit om mij te pesten? Doe je het expres zodat ik geen eieren meer hoef? Pas later, veel later, begreep ik waar het om ging. Dat het niet expres was en ook niet om mij te plagen.
Het ging om het feit dat je niet zomaar alles kunt krijgen waar je om vraagt en dat je iets ergens tegenover moet stellen. Vroeger moest er op de kleintjes worden gelet en ‘zomaar’ een ei bij het eten was ongewoon. Wilde je een gekookt eitje? Dan eet je er een broodje bij. Klinkt gek, toen absoluut oneerlijk. Maar ik snap het nu en ik geef ze groot gelijk.

Of die innerlijke strijd met mijzelf omdat ik om 1.00 uur thuis moest zijn van het stappen. Toen ik 16 was ontdekte ik het uitgaan. Ik shopte de vrijdag ervoor een nieuwe outfit van mijn kleedgeld en reed op zaterdag na etenstijd richting mijn beste vriendin. Samen luisterden we muziek en stonden we te tutten voor de spiegel.
Rond 23.30 was het tijd om naar ‘het plein’ te gaan om de dansvloer te veroveren. En andere dingen natuurlijk. Maar anderhalf uur later keek ik angstvallig op mijn horloge. Het was bijna 1.00 en ik moest vliegensvlug naar huis. Net op het moment dat het gezellig werd en de drukte toenam.
Terwijl ik naar mijn fiets liep kwam ik feestende en joelende mensen tegen. Zij hadden hun avond nog voor de boeg, die van mij was al voorbij. Ik liep daar met een soort zelfmedelijden, omdat ik het maar onzin vond dat ik zo vroeg thuis moest zijn.

Lang, heel lang begreep ik die regels niet. ‘Wacht maar tot je zelf kinderen hebt’, die uitspraak maakte mij vaak nog bozer. Alsof je geen beter antwoord hebt? Maar nee, er is geen beter antwoord. Sterker nog…het valt niet uit te leggen. Zoiets heet bescherming en opvoeding, manieren leren en groot worden. Je kunt er geen woorden van maken, het is een gevoel. Een gevoel dat je inderdaad pas hebt als je zelf verantwoordelijk bent voor meer dan een goudvis. Voor echt goud, dat je elke dag weer met je hele hebben en houwen wil beschermen.

Sarah zal mij later ook vragen waarom er zulke regels zijn. Waarom zij vol zelfmedelijden richting haar fiets loopt en waarom zij haar sporen der vervuiling in het huis zal moeten wissen. Waarom ik haar bescherm en op zijn tijd misschien streng moet zijn.
Ik zal haar moeten uitleggen waarom ik in vredesnaam haar avond verpest, omdat ze naar huis moet komen net op het moment dat die leuke jongen de kroeg inloopt. Dan heb ik maar één antwoord, een antwoord waar ze een hekel aan zal krijgen maar wat enkel de waarheid omvat. ‘Wacht maar tot je zelf kinderen hebt’. En later zal ze mij vanzelf een keer begrijpen.

Begrijp jij nu je moeder/vader bent ook meer van de regels tijdens je opvoeding?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?