Onderzoek wees uit dat mensen één tot drie keer per dag liegen. Elke dag minstens één leugentje. Weliswaar om bestwil, maar dat we liegen is een feit. Waarom eigenlijk? Maakt het ons leven leuker? Houden we anderen graag voor de gek of vooral onszelf? En wat is er gebeurd met die eerlijkheid die we als kind allemaal hadden?

‘Kijk mama, mama kijk…. die mevrouw kan niet lopen’. Ik zie een wijzend vingertje naar een jonge vrouw op onmogelijke hakken en Sarah blijft deze woorden schreeuwen tot ik kijk. Als een slecht aftreksel van een pinguïn doet de mevrouw een poging om recht te lopen en te doen alsof haar schoenen heerlijk zitten.
‘Kijk mama, kijk’. Opgelucht laat ik mijn schouders zakken wanneer de vrouw in kwestie zich niet omdraait noch aangesproken voelt. Wanneer de vrouw aan mij had gevraagd naar mijn mening wat betreft haar schoenen, had ik waarschijnlijk ‘leuk’ geantwoord. Een leugentje om bestwil, puur om de ander een goed gevoel te geven. Maar is dat uiteindelijk wel zo? Kunnen we niet beter eerlijk zijn?

Wie zou die vrouw durven aanspreken om te zeggen dat ze misschien beter lagere hakken moet dragen omdat dit er niet uitziet? Omdat het lijkt alsof ze een kilo poep verborgen houdt? Of misschien zit de plakstrip van haar maandverband wel verkeerd om. In ieder geval, wie zou die vrouw een eerlijke mening durven geven? Wie zou in het algemeen altijd durven zeggen wat hij/zij denkt? De kunst is om dit te doen zonder te kwetsen, alleen ligt die grens nogal eh….ja waar ligt ie? Op social media zouden er al lang en breed meningen zijn verspreid over deze vrouw, aangezien het scherm van de telefoon of computer als een veilig ‘éénverkeers-medium’ wordt ervaren. Je geeft wel, maar de bal terug krijgen gaat moeilijk, want degene ziet jou niet in real life. Even blokkeren en klaar ben je.

Op mijn (oude) werk miste ik vaak de feedback aan elkaar. Feedback klinkt negatief, maar is het absoluut niet. Negatieve feedback bestaat niet, je hebt enkel positieve feedback en leerpunten. Wie wil er nou geen complimentjes krijgen en altijd blijven leren en ontwikkelen? Het geven van feedback van een issue, maar het ontvangen ook. Men durfde een ander niet aan te spreken en bij het ontvangen van een leerpunt schoot de collega vaak in de stress ‘hoezo ik ben te ongeduldig naar de patiënt?!’
Door beide euvels is het hele feedback gebeuren uiteindelijk naar een nulpunt gezakt. En dat is jammer, want we kunnen elkaar zo ontzettend helpen wanneer we een spiegel voorhouden en transparant zijn over wat we zien en vinden. Alleen…het is de manier waarop we het brengen. Als kind heb je er geen probleem mee, maar naarmate we ouder worden verliezen we dat talent in rap tempo.

Op de één of andere manier verliezen we die eerlijkheid. Maar het zou ook kunnen zijn dat eerlijk zijn niet wordt getolereerd in de maatschappij. Het wordt lastig, want wanneer is iets eerlijk en wanneer kwetsend? Smaken verschillen en meningen daarmee ook. Dat maakt de wereld een heel stuk leuker maar vaak ook lastiger. Misschien heeft die vrouw in kwestie baat bij een eerlijke mening en waardeert ze het juist wanneer iemand aangeeft dat zulke hakken alleen mooi zijn als je er op kunt lopen.
Maar wie weet voelt ze zich gekwetst (hoe je het ook zou brengen) en voelt ze zich juist mooi op die onmogelijke stiletto’s. Ik beaam dat de wereld een stuk leuker is met alle verschillende meningen en visies, maar ook met verschillende mensen, kleding en schoenen.
Ook onmogelijke schoenen en ook het loopje wat je ziet wanneer mensen niet op hakken kunnen lopen. En ja, de opmerking van Sarah maakte wel mijn dag en bezorgde mij een lach op mijn gezicht. Wie ben ik? Ach, we kijken wel en vinden wel, maar laten het toch voor wat het is. Wie weet vindt ze namelijk ook iets van mijn onmogelijke sneakers.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?