‘Sarah wat wil je op je brood?”Beerworst’ antwoordt ze. Ik kocht gister boterhamworst in de vorm van een beer, zogenaamd omdat het leuk voor haar zou zijn. En lekker. Maar niets is minder waar, we hebben al twee dagen ruzie tijdens het eten. En dat is nog niet het enige.
Worst-oorlog
Vouwde ik eerst de boterham met ‘beerworst’ dubbel zodat ze het makkelijk kon eten, vandaag sneed ik de boterham in stukjes. Mevrouw was namelijk zo slim om enkel de worst er tussenuit te vissen maar kauwde gelukkig daarna het droge brood braaf weg.
Om te voorkomen dat ze weer droog brood moest eten sneed ik dus de boterham en zette het bord vol verwachting voor haar neus. ‘Mama neeheee’. Mama beer au’. Ze zag hoe de beer in stukjes was gesneden en was toegetakeld door haar lieve moeder.
Na wat troostende woorden ging ze toch maar eten en helaas pikte ze wederom alleen de worst van het brood. Dat droge brood schoof ze opzij, ze wilde het niet eten. Brullend zat ze aan tafel en ik keek even enkel toe om te zien of ze zich niet zou verslikken terwijl ze huilde met een volle mond.
Maar zo werk het niet in huize Boekhouder, want je kiest er tenslotte zelf voor om eerst de worst op te eten om vervolgens met een kale boterham achter te blijven. Na een eeuwig durende strijd maakte ik een compromis: ze zou drie van de zes stukjes brood eten en dan mocht ze spelen. Ze stemde ermee in en begon braaf te kauwen. Halverwege viel er per ongeluk één van de drie stukjes op de grond. Er kwamen tranen, in plaats van een lach van overwinning.
Een stukje brood op de grond zou een stukje brood minder om te eten betekenen. Maar nee, ze moest en zou het stukje brood hebben. Omdat het stukje inmiddels was verzadigd in een paar druppels verdwaald sap pakte ik een nieuw stukje. Ze knikte tevreden en at vrolijk door. Snap ik dit?
Klei meets deegroller
Sarah speelt graag rollenspellen, kan de hele dag in de weer zijn met koken, poppen, auto’s en zelfs bolletjes klei. De laatste tijd is vooral het bruine bolletje klei in trek. Vraag mij niet waarom, maar ze vraagt het kneedbare goedje mee op stap, ze leert het steppen, neemt het mee in haar tasje en leest het zelfs voor.
Op de step roept ze heel lief ‘Hou je vast daar gaan we’ waarna het bolletje klei vervolgens op de grond rolt. Ze barst in huilen uit, ze is boos. Waarom luisterde de klei nou niet? Hij moest zich toch vasthouden? Dan maar op een andere manier en ze pakt iets uit haar keukentje.
Ze vindt een miniatuur deegroller en prikt deze aan het bolletje klei. Om er vervolgens als een soort ‘ei op een lepel spel’ mee door de kamer te lopen. Het mag niet vallen. Maar de klei is inmiddels zo uitgedroogd dat het begrijpelijk naar beneden stort. Ze schreeuwt het uit ‘Neeheeee’, missie mislukt. Wanneer ik haar een grote lepel geef om haar vriend van klei mee door de kamer te vervoeren probeert ze het één keer.
Het lukt, niets valt. Maar in plaats van content te zijn smijt ze de lepel op de grond. Niet leuk, niet uitdagend, whatever. Snap ik dit?
Schrikbarende conclusie
Het probleemoplossend vermogen van een moeder moet niet onderschat worden, de acceptatie van het kind voor dit probleem echter wel. Moeders zijn altijd in staat hun kind zo snel mogelijk van een oplossing te voorzien, maar ik denk dat het beter is als ik dat in dit soort gevallen maar even achterwege laat. Stiekem gewoon even genieten van een enorm eigenwijs stukje nageslacht.
Zo was ik blijkbaar ook en zo ben ik nog steeds. Het moet en zal op mijn eigen manier, want dat van een ander is helemaal niet leuk. Snap ik dit? Ik snap haar wel, nu mijzelf nog.
Och meisje, wat moet ik toch altijd om jou lachen. Het is lastig dat je zo worstelt met jezelf en de wereld door dit soort dilemma’s aan het ontdekken bent, maar wat een momenten om te koesteren en wat een momenten om van te smelten.
Hebben jullie ook weleens het gevoel ‘het is nooit goed?’
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (6)
Heel herkenbaar dit! Om eten heb ik trouwens nog steeds elke dag strijd..haha
Volgens mij is het als moeder niet altijd even makkelijk. Maar stiekem zou ik bij een opmerking als ‘beer heeft au’ mijn lachen ook niet kunnen onderdrukken 😉
Als buitenstaander vooral heel grappig om te lezen. Maar ik kan me voorstellen dat het heel erg frustrerend kan zijn op zo’n moment.
wat “leuk” dat je hier ook over schrijft. Lijkt me op zo een moment heel frustrerend als mama daar te staan.
Mijn dochter is inmiddels tien, en ze heeft nog steeds veel momenten waarvan ik kan denken; Snap ik dit? En ik denk dat er zo meteen in de pubertijd nog veel meer van zulke momenten zullen komen. Dus geniet er maar van en blijf de grappige kant ervan inzien, want er zullen waarschijnlijk nog heel veel jaren met zulke momenten volgen 😉
Hahaha ja stiekem vind ik ze wel heel leuk die momenten.