Ik las afgelopen week een artikel in het Parool over overbezorgde ouders. Ouders die hun kind het liefst met een chip of een drone naar school volgen. Ouders die perse toegang willen tot de telefoon en het Facebookaccount van hun kroost. Ze bestaan en worden ook wel ‘helicopterouders’ genoemd. Het extreem bemoeien met je kind zou meer kwaad dan goed doen, ook al word jij als ouder misschien gerustgesteld.
Ik denk dat elke ouder wel het gevoel kan beamen dat je het liefst je kind in een kooitje stopt. Het liefst bewaar je ze in een doosje of je bouwt er een muur omheen. Zo kan er niks gebeuren en zo raak je je kind niet uit het oog met de kans dat je kind iets overkomt of ergens in terecht komt wat hem of haar kan schaden.
Dat gevoel kon ik nooit begrijpen tot Sarah werd geboren. Je bent zuinig op je best gelukte creatie ooit en wil kostte wat het kost voorkomen dat er iets met het kind gebeurd. Maar laten we even realistisch zijn: dat kan niet.
Toch zijn er ouders die muurtjes bouwen. Geen echte van steen, maar virtuele muren. Elke stap van hun kind kunnen ze controleren vanaf hun smartphone en zo lijk je je kind te beschermen tegen alle gevaar. Lijkt. Ouders plaatsen chips in de tassen van kun koters om ze te volgen, zowel op de weg naar school als na een avondje stappen.
Maar niet alleen ouders zijn zo beschermend (of bemoeizuchtig). Er zijn scholen die ouders direct een e-mail sturen wanneer het kind te laat komt of spijbelt. Veel ouders worden daar gek van, want ze vinden dat te laat komen de verantwoordelijkheid is van hun kind. Moeten ouders dit allemaal wel willen weten? Iedereen stond vroeger toch weleens te kletsen in het fietsenhok of te stinken in bed terwijl er gespijbeld werd? Cijferlijsten worden ook doorgesluisd naar ouders om zo de ouders meer controle te geven over hun kinderen.
Ouders die problemen oplossen voor hun kind en zich mengen in conflicten worden ook wel ouders genoemd die doen aan zogenaamde ‘extreme parenting’. Leuk en aardig en misschien lijkt zo betrokken zijn wel heel fijn, maar moet je dat wel op deze manier doen?
Ik ben ervan overtuigd dat je op de eerste plaats je kind moet kunnen vertrouwen. Alles willen controleren, alles willen weten…het maakt je achterdochtig naar je kind toe. Wat is er mis met dat basale gevoel van vertrouwen? Wat is er mis met je kind al vroeg leren zelf verantwoordelijk te zijn voor bepaalde zaken?
Ik vrees dat als je je kind overal volgt en in de gaten houdt, het juist averechts gaat werken. In plaats van de controle te hebben over je kroost, is er een grote kans dat je kinderen dingen stiekem gaan doen. Zonder daadwerkelijk te laten weten wat ze doen, zonder eerlijk te zijn. Een soort schijnveiligheid.
Vertrouwen en eerlijkheid, dat staat bij mij op een gedeelde nummer 1. Dat is de basis voor een goede opvoeding, het zal je later een sterk, eerlijk en open mens maken. Niet iemand die alles stiekem doet en niet iemand die mensen wantrouwt omdat je het zo geleerd hebt van je ouders.
Ik zie er best tegenop wanneer ik denk aan het moment dat Sarah elke dag naar school zal gaan en uit mijn beeld is overdag. Of wanneer ze op een gegeven moment zelf naar school zal lopen of fietsen. Maar met alle vertrouwen die ik in haar heb en in ons heb komt het wel goed. Wij zullen haar tegen die tijd goed voorbereiden zodat ze zelf verantwoordelijk kan zijn voor wat ze doet. Mits ze daar natuurlijk aan toe is en oud genoeg voor is.
Ja je kind kan verdwalen, struikelen of aangereden worden, maar kinderen moeten leren met die gevaren om te gaan. Wanneer je als kind altijd enorm beschermd bent geweest door je ouders zul je als volwassenen niet goed om weten te gaan met de gevaren in de wereld. Kinderen met helicopterouders blijken vaker depressief te zijn en minder tevreden te zijn met hun leven. Kinderen hebben ruimte nodig om gevaarlijke dingen uit te proberen, om zo uit te groeien tot een volwassenen met ballen.
Hoe denk jij over het loslaten van je kind en het deels uit handen geven van verantwoordelijkheid? Vind je het lastig of juist niet?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (5)
Ik krijg het al Spaans benauwd als ik denk aan de eerste schooldag van mijn dochter, maar vind het veel te ver gaan om je kind zo extreem te volgen als in het voorbeeld dat jij schetst. Wat betreft die school die de cijferlijsten en dergelijke naar de ouders mailt: tja, daar sta ik dubbel in. Ik deed het zelf prima zonder al die extra controle en maatregelen maar ik zou het best prettig vinden om regelmatig te horen hoe het mijn kind op school vergaat. Zeker met de grootte van de klassen van tegenwoordig.
Ik denk dat het juist goed is om ze een beetje “los ” te laten. Wij moesten vroeger ook al op de fiets naar zwemles enzo, zo leerden we ook met jet verkeer om te gaan enzo.
Wat raar trouwens dat scholen tegenwoordig zo alles doorspelen. Als een kind 15is vind ik het ECHT zijn of haar verantwoordelijkheid om op tijd te zijn, en als dat 3x per week is wil ik dat graag weten, maar tot die tijd.
Die van ons gaat gewoon aan de ketting! Haha nee hoor, hoewel ik er nu echt nog niet over na wil denken, ben ik het helemaal met je eens.
Qua cijferlijsten;
Als er bij mij een slecht cijfer op stond, maakte ik een heel plan om ervoor te zorgen dat het gemiddelde weer opgekrikt was voordat de cijfers bij mijn moeder terecht kwamen. En als dat dan gelukt was, was ik helemaal opgelucht en trots op mezelf! Op de manier die jij beschrijft, krijgt het kind daar dus eigenlijk de kans niet meer voor. Dat lijkt me inderdaad ook niet de bedoeling
Tja mijn persoonlijke ervaring is dat het erg prettig is dat school op die manier betrokken is. En houdt niet in dat onze pubers geen eigen verantwoording meer hebben.
Met betrekking tot controleren van social media…. Helaas nodig gebleken hier thuis en geloof me niet blij mee maar soms moet je.
Ik denk wel dat we er rekening mee moeten houden dat dit een compleet andere tijd is dan de tijd waarin ik opgroeide (ik ben inmiddels 36…) Soms zou ik willen dat oa het hele social media gebeuren niet bestond…
Zó lastig dat loslaten… Al went het ook wel weer merk ik. De eerste keer op pad met een kinderfeestje (zonder dat ik daarbij was), maakte me echt kotsmisselijk. Om maar iets te noemen. Inmiddels weet ik dat mijn dochter echt wel nadenkt voor ze iets doet ‘ik doe dat dus niet over m’n zin heen, mama’. Dan weet ik weer dat ik best op haar kan vertrouwen, hopelijk groeit dat vertrouwen mee en kan ik haar ook veel plezier wensen als ze gaat stappen. Later, ooit ;). En dat geldt ook voor de schoolresultaten. Ik hoop dat ze blijft vertellen wat ze meemaakt en hoe ze daarover denkt. Dan kan ik naar haar luisteren en doet zo’n overzicht er helemaal niet zo toe. Maar, mssn klinkt dat teveel als een sprookje ;). Ik kan me bij die controledrang namelijk wel wat voorstellen als je de grip op je kind dreigt te verliezen. Als je aan alles merkt dat het niet goed gaat, maar niet duidelijk weet waar het aan ligt….