Gister bekeek ik het programma ‘IC overlevers’, waarin wordt gesproken met mensen die de Intensive Care hebben overleefd en hoe hun leven er uit ziet. Ook werd er gesproken met een IC arts en werd de term ‘post IC trauma’ op tafel gegooid. Ik ben één van die overlevers, helaas en gelukkig.
Ik wist niet wat ik kon verwachten van het programma. Of het moeilijk zou zijn of niet, of ik veel herkenning zou horen en zien. De opnames voor het programma vonden grotendeels plaats op de Intensive Care in Ede, waar ik ook een dag heb gelegen en vanwaar ik ben vervoerd naar de IC in Utrecht. De beelden waren niet schokkend of traumatisch, ik was er een tijd terug al eens geweest toen ik een patiënt moest ophalen. Toen vond ik het heftig, maar nu eigenlijk niet.
Er werd gesproken met twee vrouwen, die ook de Intensive Care hebben overleefd. Zij hebben ongeveer even lang aan de beademing gelegen en waren ook levensbedreigend ziek. Tijdens hun revalidatie en periode van herstel kampten ze met vage klachten die niemand kon thuisbrengen. Vergeetachtigheid, vermoeidheid, weinig prikkels kunnen ontvangen…Voor mij zijn die klachten ontzettend herkenbaar. Ik kan nog steeds moeilijk dingen onthouden en vooral mijn korte termijn geheugen lijkt verstoord. De vermoeidheid die ik ervaar is echter wel een optelsom van meerdere factoren. Van de zwangerschap en keizersnede, plus de Intensive Care periode, plus mijn minder goed werkende hart, plus de SLE en het Antifosfolipidensyndroom. Tel uit je winst.
Nog steeds heb ik moeite met het ontvangen van veel prikkels, iets wat ik afgelopen weekend tijdens een feestje heb kunnen ervaren. Halverwege gesprekken dwaal ik af en luister ik niet meer. Ik wil het liefst mijn mond houden en alleen maar rondkijken. Mensen tonen liefdevol hun interesse, maar het lijkt op een gegeven moment gewoon echt te veel. Ik was kapot na die avond. En wat heb ik gedaan? Op een stoel gezeten en geluisterd en genoten. Maar ook veel prikkels om mij heen ontvangen en dat was waarschijnlijk de boosdoener.
Gelukkig waren de beelden van dat programma niet schokkend. Althans, voor mij niet. Ik heb nooit de piepjes gehoord of het geluid van de beademingsmachine ervaren. Sommige mensen zijn wel bij kennis en horen de hele dag geluiden die ze niet thuis kunnen brengen en die ze jaren na dato nog kippenvel bezorgen.
De erkenning en herkenning vond ik wel heel fijn. Het feit dat ik niet vergeetachtig word door ouderdom, dat moe zijn mag en erbij hoort en dat ik gerust een stapje terug mag doen wanneer er teveel prikkels zijn. Mijn concentratie is ook op mijlenverre afstand te zoeken, ik kan geen boek lezen. Enthousiast kondigde ik mijn deelname aan voor de #boektober challenge, maar ik heb nog geen boek opengeslagen. Ik ga mij daar ook niet schuldig over voelen, het komt vanzelf wel een keer. De rust die ik nu heb gevonden door het feit dat het erbij hoort, is veel belangrijker.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (6)
Ik heb het programma niet gezien, maar herken me wel in jouw verhaal, Ik heb inmiddels 3 x op de IC gelegen, als meisje van 7, als 20 jarige en als moeder van een tiener in 2003. Ik heb de indruk dat mijn brein dat stukje achter slot en grendel heeft gestopt want ik kan me weinig herinneren, alleen dat ik één x bijkwam en een verpleegkunde heb uitgescholden en gevraagd of hij wel wist wat hij aan het doen was (beetje vervelend maar volgens hem had hij wel eens ergere dingen naar zijn hoofd gehad) Ik heb ook de nodige roesjes gehad voor de cardioversies en ik weet dat dit alles er wel voor heeft gezorgd dat mijn geheugen niet naar behoren werkt, ik me niet altijd even goed kan concentreren en ik tijdens gesprekken wel eens afdwaal maar ik geloof dat de buitenwereld dat niet zo in de gaten heeft hahaha. Ik zal de uitzending eens terugkijken.
Fijn dat het kijken van het programma meeviel. Ik kan me niets voorstellen bij jouw situatie, maar ik vind het mooi hoe positief je in het leven staat. Enne van #boektober komt het bij mij ook niet hoor ;P
Fijn dat je hem ‘gewoon’ hebt kunnen kijken en zoveel herkenning en erkenning erin vond.
Lijkt me heel moeilijk om daarna weer door te gaan alsof er niets gebeurd is.
Ik vond mijn bijna dood ervaring al eng, laat staan als je echt op de ic terecht komt.
Hoi,
Wat herkenbaar allemaal.
Ik heb begin dit jaar ook op de IC gelegen.
Alles wat ik lees komt ook overheen met mij.
Ik mag zelf van geluk spreken dat ik nog leef!
Ik ga het programma zeker even terug kijken.
Oh lieve Geertje wat lijkt me dat confronterend. Echt knap hoe je hier toch elke keer zo positief over kunt schrijven, ik vind het echt inspirerend hoe jij er mee omgaat en je verhaal vertelt.
Mijn zoontje heeft ook al een aantal keer op de IC gelegen, ik vond het heel heftig en vreselijk om mijn zoontje te zien, aan al die snoeren en beademing.. 🙁 Ik denk dat hij er inderdaad nog weinig van weet, het grootste deel van de tijd was hij in een soort kunstmatige coma. Maar toch enorm heftig, zo’n IC..