Ze hielden mij in de gaten. Op afstand konden ze precies zien wat ik deed en op welk tijdstip. Nou ja, niet precies maar wel het belangrijkste. Ik ben gelukkig nu van ze af en hopelijk voor altijd.

Vrijdagmiddag kreeg ik een kastje aangesloten. Voor 48 uur zou mijn hartritme worden geregistreerd om te kijken of er bijzonderheden te zien zouden zijn. Ik heb elke dag wel overslagen van mijn hart, maar soms slaat hij op hol of ervaar ik een vreemd ritme waar ik even naar van word. Mijn Cardioloog wilde het zekere voor het onzekere nemen en besloot mij aan kabels te leggen. Vorig jaar een keer voor 24 uur en een paar weken terug ook. Omdat we ’the bastard’ niet op hebben kunnen vangen mocht ik nu twee dagen hangen. Twee dagen waarin ik vurig hoopte dat mijn bikkelhartje zich zou misdragen. Helaas voor mij (en mijn Cardioloog) heb ik de afgelopen dagen geen klachten gehad.

Een Holter voor twee dagen is best lang. Want dat is dus ook twee dagen niet douchen. Met Zwitsal washandjes, droogshampoo en deodorant waande ik mij in de overlevingsmodus van een militair op oefening. Ik ben dol op douchen en in bad gaan en word en altijd heerlijk wakker van. In plaats van die lekkere douche verwende ik mijzelf maar met een extra kop koffie en een sterkere eau de toilette dan normaal. Gedurende dag snuffelde ik regelmatig aan mijzelf om te controleren of ik nog een beetje fris rook.

Ook al werd alleen mijn hartritme geregistreerd, ik had continue het idee dat mensen meer van mij konden zien. Terwijl ik op de wc zat deed ik onbewust zo zachtjes mogelijk. Stel dat ze oorverdovend geknal zouden horen in combinatie met het geluid van de spoelbak. Ook corrigeerde ik mij al snel wanneer ik met mijzelf in gesprek was tijdens het maken van een planning of iets mompelde over mijn te grote poriën al dan niet in combinatie met verdwaalde haren op mijn kin . De dag van de registratie had ik een feest. Sommige wisten van mijn secret project af, de meesten niet. Mensen vroegen lang niet allemaal wat ik op mijn borst had zitten. Diverse ogen dwaalden af naar borsthoogte en ik verloor continue het oogcontact. Even voelde ik mij weer 16 terwijl ik in gesprek was met een jongen van dezelfde leeftijd. Hallo, mijn ogen zijn hier.

Ik heb het kastje zojuist afgesloten en de plakkers van mijn beschadigde huid af getrokken. Ik werd er weer even aan herinnerd dat ik een heuse allergie voor plakkers heb en er prijken nu 3 mooie brandplekken onder mijn sleutelbeen. Die ogen op borsthoogte ben ik dus voorlopig nog niet kwijt, maar ik word in elk geval niet meer afgeluisterd of in de gaten gehouden.  Kan ik mooi weer met mijn pincet aan de slag.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?