‘Ik mis je niet’, een gedachte of uitspraak die ik vorig jaar zonder pijn en moeite kon denken of roepen als het om mijn dochter ging. Ik miste haar niet en ik kende haar niet. Open en eerlijk vertel ik over onze moeizame start en band.

De hechting tussen mij en Sarah is nogal problematisch geweest. Aangezien ze in haar eerste levensmaand werd verzorgd door mijn man en mijn ouders, konden wij niet aan elkaar wennen en hechten. Ik heb haar niet geboren zien worden, niet horen huilen en niet meteen vast kunnen houden. De eerste dagen van haar leven herinner ik mij niet door de narcose en de morfine. De dagen erna kreeg ik teveel pijn en werd ik te ziek om haar te verzorgen. Pas toen zij ruim een maand oud was heb ik mijn eerste luier verschoond en konden wij kennis maken met elkaar.

Meteen vanaf het begin voelde ik geen klik. Ik zag haar liggen in haar bedje maar voelde niet dat zij mijn dochter was. Het gevoel dat je hoort te hebben na de bevalling was er niet. Zij was mijn dochter, maar dit was meer een feit dat een gevoel. Wanneer de verpleging haar op mijn borst legde dacht ik niet aan het feit dat ik nu moeder was, of hoe mooi en bijzonder dit meisje was. Ik dacht aan alle pijn die ik op dat moment voelde en telde alleen maar de uren af tot ik de volgende morfine weer mocht krijgen.

Thuis hebben we hard gewerkt aan onze binding en het is bijna helemaal goedgekomen. Bijna, want toen ze voor het eerst naar het kinderdagverblijf ging had ik het idee dat de hechting misschien niet voor 100% in orde was. Tenminste, niet vanuit mijn kant. Ik heb nooit moeite gehad met haar wegbrengen ook niet wanneer ze begon te huilen. Als ze ergens anders is mis ik haar wel, maar niet tot op het bot. Ik had er totaal geen moeite mee en voelde mij soms een gevoelloze moeder. Gelukkig kijk ik wel uit naar het moment dat ik haar weer op kan halen en ik haar weer zie. Als ik dat gevoel niet had gehad, had ik zeker aan de bel getrokken want dan was er iets niet goed.

Er is dus een zekere afstand van mij naar haar, maar daar heb ik vrede mee. Zolang zij goed gehecht is aan mij (en dat is ze gelukkig) en er zelf geen last van heeft, vind ik het goed. Ik laat het ook niet aan haar merken als ze ouder is en misschien moet ik het als voordeel zien dat ik haar makkelijk letterlijk uit handen kan geven en los kan laten. Maar het is wel mijn meisje, mijn dochter. En wat ben ik blij met haar!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?