Achter elke lade vind je wel teveel troep. Post wat bewaard moet blijven, rolletjes tape, 30 lippenbalsems en nog veel meer troep. Mijn kledingkast puilt uit aangezien ik teveel kleding heb en lang niet alles draag. Maar om het nou weg te doen…stel dat ik het ooit weer ga dragen?
Of dat ik het alsnog ga missen? Ach, dat opruimen komt wel een keer. Daar heb ik trouwens ook geen planner voor.
Mooi he die Pinterest perfect plaatjes van perfecte huizen en kledingkasten? Of influencers die in hun moderne planner kruisjes zetten in de vakjes. Opruimen en plannen…het zou het leven zoveel mooier en makkelijker maken. Een opgeruimd huis en hoofd is the key tot geluk! Althans, dat denken we. Ik heb er echter niet zoveel mee.
Plannen? Nee, saai!
Even was ik hartstikke gelukkig met mijn goude Passion Planner. Als een echte influencer plakte ik hem vol met washi tape en plande ik mijn taken keurig in. Inclusief hokjes zodat ik ze af kon vinken. Men liet merken dat je daar dolgelukkig van word, dus ik deed het braaf. Inclusief markeerstiften in hippe kleurtjes. Voor een week.
Plannen werkt voor mij gewoon niet. Ik kan plannen wat ik wil, maar ik sla toch liever mijn eigen weg in. Ik schrijf uiteraard de dingen op die ik niet mag vergeten, maar mijzelf ‘verplichten’ om taken af te ronden geeft mij een benauwend gevoel. Liever zie ik wel wat de dag brengt in plaats van al mijn taken perse te willen afronden.
Ik snap het plannen wel wanneer je een drukke baan hebt en wel moet plannen. Maar zodra plannen in je leven niet (meer) nodig is, werkt een planner dus absoluut niet…
Marie Kondo niet welkom.
Wees realistisch…een keurig opgeruimd huis met weinig spullen is gewoon NIET haalbaar wanneer je kinderen hebt. En ook al zou het werken, ik gok alleen maar ongelukkig te worden als de ruimte zo leeg zou zijn dat ik een echo hoor.
Marie zou niet meer geluk in mijn leven brengen met minder spullen. En nee, ik ben niet materialistisch ingesteld, maar ik ben ook weer te nuchter en te flexibel om elke week braaf Marie door een van mijn kamers te laten gaan.
Ik houd van troep, van rondslingerende dingen en al die spullen die ik ‘ooit’ misschien een keer wel nodig heb. Net als die kleding. En jammer dan voor het feit dat bodems hier doorzakken in het dressoir. Dat plakken we wel weer.
Wanneer ik er toch een keer aan zou beginnen duurt het waarschijnlijk niet lang voordat ik mijn lades weer niet open krijg. Troep plant zich hier in huis heel makkelijk voort en binnen een paar weken zijn we weer terug bij af. Volhouden? Nee daar ben ik ook niet zo goed in, helaas.
Propvolle kledingkast
Ik shop tegenwoordig lang niet meer zoveel als vroeger maar mijn kledingkast puilt nog steeds uit. Ik geloof dat mijn kast inmiddels drie verschillende Geertjes bevat. Een Geertje met maat 34, een Geertje met maat 36 en één met maat 38. Dat krijg je na je jonge twintiger jaren en daarna een zwangerschap…
Hoewel ik qua kledingmaat het laatste jaar redelijk steady zit, weiger ik om mijn maatjes 34 en 38 de deur uit te doen. Want stel je voor…En wie weet wil ik het ooit een keer toch aan en is het weggegooid! Dat kan toch niet?
Van alle kleding die in mijn kast ligt dankzij deze veronderstelling, is 99% in al die jaren nog nooit gepakt om aan te trekken. Het ligt braaf te wachten tot er gaten in vallen. Want mijn garderobe beperken tot 37 items is niet mogelijk. Want ja, stel je voor dat ik die ene broek toch nog een keer aan wil doen…
Dit ben ik en dit zal ik altijd blijven, sorry Marie!
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (3)
Marie Kondo woont denk ik in een ieniemini appartementje in Tokyo. Dus ze moet wel 😁
Ik heb mijn kledingkast eens even stevig ge’ Marie kondo’d 😂 werd er heel gelukkig van want, ik kan die jurken van 10 jaar geleden echt niet meer aan. De jeans doen pijn aan het litteken van de keizersnee en mini rokjes met maat 48 kan echt niet meer 😎 De mr werd ook enorm blij van zijn overzichtelijk ge’marie kondo’de lades, want nu ziet hij wat er in ligt. Plus dat er veel meer in kan. Voor de rest is mijn leven en mijn huis een chaos waarin ik prima functioneer 😉 Zodra ik iets opruim ben ik het zelf kwijt 😂
Een mens moet vooral doen wat bij hem of haar past.
Mijn huis is altijd opgeruimd en ik heb er weinig moeite mee om spullen weg te doen als ik ze een jaar niet heb gebruikt of gedragen (al heb ik nog wel een paar broeken hangen waarvan ik hoop dat ik er ooit terug in geraak). Ik heb het nu eenmaal graag georganiseerd. Zo extreem als Marie Kondo ben ik niet, maar ik word er effectief wel gelukkiger van om opgeruimd te leven.
Een planner heb ik niet, al werk ik wel met taken in mijn agenda op het werk. Een bullet journal was dan weer niet aan mij besteed. Ook hier weer, kies voor hetgene het best bij je past.
Het is misschien wat kort door de bocht van magazines en artikelen dat ze zeggen dat opruimen en minimalistisch leven gelukkig maakt, want er zijn zeker ook mensen die gelukkig tussen de vele spullen. Ik denk dat die tips er vooral zijn voor mensen die zich wel overrompeld voelen door veel spullen en telkens de druk voelen van die nog eens te moeten opruimen. Maar als je daar geen last van hebt, des te beter toch?