Ik schrijf open en eerlijk over veel taboes rondom zwangerschap, depressies en andere aandoeningen. Ik blog zonder blikken of blozen over onzekerheden in het moederschap en over vallen en opstaan. Maar dit…dit vind ik toch wel een beetje moeilijk. Toch denk ik dat menigeen zich kan herkennen in de persoon en de situatie die ik schets. Over niet (genoeg) van jezelf houden…
Klinkt best heftig, niet? Zo heftig is het allemaal niet hoor. Ik haat mijzelf niet. Ik kan een lijst maken met dingen waar ik trots op ben en ik ben onwijs blij met mijn leven. Maar echt van mijzelf houden zoals ik ook van anderen houd? Nee, dat lukt mij niet.
Zoals ik onvoorwaardelijk van Sarah en van mijn familie houd…zo wil ik van mijzelf houden. In plaats van steeds te balen wat er niet lukt en in plaats van in de spiegel te kijken en te denken….dat kan veel beter.
Enerzijds zit het er voor een deel ingebakken. Ik ben vroeger onwijs onzeker geweest als het ging om mijn uiterlijk. Mijn innerlijk daarentegen vond ik prima. Ik kon/kan goed leren en ben een sociaal wezen. Ik bevat een goede dosis humor en weet van doorzetten en positief blijven.
Maar toch….toch altijd dat stemmetje. Geen liefdevolle stem, maar een kritische. Altijd opzoek naar verbeterpunten, altijd kritiek op jezelf. Herkenbaar?
Mijn psycholoog prikte er een aantal weken geleden zo doorheen. Ik gaf mijzelf namelijk net iets te vaak de schuld van dingen en situaties waar ik geen invloed op heb. Wanneer ik te vermoeid was om iets leuks te doen met saar, gaf ik mijzelf de schuld.
Het schuldgevoel duurde vervolgens de rest van de dag. De volgende dag was er wel weer iets anders om mij vervelend over te voelen. Ze had gelijk: ik hield niet van mijzelf. Niet onvoorwaardelijk en zoals ik van anderen houd.
Best gek, want je kent jezelf tenslotte het beste en je trekt al een hele tijd met jezelf op (joh!). Maar ik vind het verdomd lastig om oprecht mijzelf in de spiegel aan te kijken en te roepen ‘ hey leuk en mooi mens, wat ben jij goed bezig! En wat zie je er leuk uit vandaag, je straalt!’ Nou kan dat misschien wat overdreven klinken maar ach…je snapt het wel.
En nu? Nu ben ik bezig met een online cursus ‘ zelfcompassie’. Om een beetje aardiger voor mijzelf te worden. Om mijzelf hetzelfde toe te wensen als naar een vriendin.
Om dezelfde complimenten aan mijzelf te kunnen geven als dat ik aan Saar geef. Dit online programma doe ik samen met mijn psycholoog en werkt fijn en is ideaal: gewoon op de bank leren van jezelf te houden. Het is niet gek, niet zwak of wat dan ook. Het voelt juist goed en stoer om het beste uit mijzelf te halen met een beetje hulp.
Nou is het niet zo dat ik mijzelf omarm en de rest van de dag met mijzelf knuffelend op de bank zit. Het zijn oefeningen, opdrachten en tips die je krijgt en die ervoor moeten zorgen dat mijn zelfcompassie wat gaat toenemen.
In het begin dacht ik de enige te zijn met dit probleem maar inmiddels ben ik ervan overtuigd dat iedereen wel wat meer zelfcompassie kan gebruiken.
Het kan best een beetje meer, lief zijn voor jezelf. Minder kritisch, jezelf niet overal de schuld van geven en je onzekerheden omarmen. Het maakt tot wie jij bent en het maakt je uniek.
Perfectie lijkt te bestaan door alles wat je online ziet, maar het bestaat niet. Het heeft ook nooit bestaan. Toch blijft het lastig.
Van jezelf houden is nou eenmaal niet makkelijk (en voelt vreemd) en we zijn liever lief voor een ander en streng voor onszelf dan andersom. Maar inderdaad: waarom zou je niet net zo lief voor jezelf kunnen zijn als voor een ander?
Gewoon omdat ik het waard ben. Ook zonder L’ Oréal…
Vertel, hoe lief ben jij voor jezelf?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (13)
Oei, super herkenbaar! Die innerlijke criticus is dag en nacht aanwezig…. En hij wint inderdaad terrein als ik moe en ziek ben…. Van jezelf houden is zo gemakkelijk nog niet. Dat vergt vertrouwen, acceptatie en ja zelfs overgave. Durven je plek in te nemen in deze wereld en jezelf neer te zetten. Het is mijn queeste al een paar jaar en stapje voor stapje kom ik er wel, net als jij overigens! Bedankt voor je eerlijkheid en openheid!
Graag gedaan! Goed om er open over te zijn, want het moet geen taboe zijn.
Ik heb zoveel geleerd in de afgelopen jaren. Maar het blijft een ongoing process. Eerlijk? Ik denk dat het liever zijn voor mijzelf pas echt is begonnen ergens in 2005 (toen ik dus 35 jaar was) en het is iets waar ik nog steeds op blijf letten. Lief zijn voor jezelf is lastiger dan menigeen denkt. Hoe gek is het eigenlijk dat als je een situatie omdraait, anders maakt en dan je vriendin / iemand anders in de hoofdrol zet. Je dan vaak reageert met heel veel liefde: nee joh, daar kan je niets aan doen. Wees niet zo streng voor jezelf. Dit kan iedereen gebeuren. Weet je dat je mooi bent zoals je bent? Maar als het over jezelf gaat ben je vaak veel strenger. Goed dat je hiermee aan de slag gaat. Heel fijn voor jezelf. Liefs.
Ik denk ook dat ik net als Rory pas ergens halverwege de dertig wat liever voor mezelf kon zijn. Daar heb ik echt bergen onzekerheid en perfectionisme voor opzij moeten schuiven. Ook met wat hulp van buitenaf. En nog steeds ben ik regelmatig kritisch naar mezelf, maar over het algemeen vind ik mezelf best leuk.
Herkenbaar Geertje…
Respect.
Dat je er zo open over bent.
Ik heb wat dat betreft, ook veel moeten leren.
En leer nog steeds.
Minder kritiek op mezelf te hebben..
Liefs en sterkte ?
Moeilijke oefening vind ik zelf ook. Het is een hele weg om af te leggen en ik ben er ook nog mee bezig.
Lees op dit moment een boek van Brene Brown en dat is ook heel raak als het op zelfcompassie aankomt.
Wauw! Dit is gewoon eng! Mijn dochtertje heet Sarah, en ook ik heb dit gesprek gehad met mijn psycholoog. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees ?
herkenbaar, ook steeds meer mee bezig om dat op het goede pad te krijgen. Maar lastig want na 32 jaar is het moeilijk om te draaien.
Wat een goed artikel! Bij mij kwam het besef ook pas na mijn 30ste. Sinds ik moeder ben, is bij mij de knop wel om. Ik hoef steeds minder van mezelf. Niet meer overal de beste in zijn, niet meer vol in de make-up. Ik wacht niet meer met het dragen van bepaalde kleding ‘totdat er 5 kilo af is’ maar draag het alsnog. De belangrijkste les is geweest dat ik mezelf niet meer verontschuldig voor dingen die ik voel of (wil) doe(n): take it or leave it.
Zo lastig dat ” lief zijn voor jezelf”. Een proces waar ik al jaren mee bezig ben. Vandaag een belangrijke stap gezet : 25 jaar in de zorg werken maar nu is het genoeg ! Het kost mij teveel. Nu weer in een burn out. Dus : ik kies met pijn in mijn hart toch voor mijzelf !!! En ik mag ( een beetje) trots zijn op mezelf…….
Soms denk ik ook net lekker bezig te zijn met lief zijn voor mezelf en dan gebeurt er toch weer iets waarbij ik super kritisch ben over mezelf of wat ik heb gedaan. Dat is soms ook oke, maar tegen jezelf praten zoals je tegen of over een vriendin of je kind praat is idd een beter uitgangspunt. Mooie blog!
Heel herkenbaar Geertje.
Ik kwam op je blog via een recept.
Maar toen las ik dit bericht.
Heb een aantal jaar schema therapie gehad. Daar wordt uitgegaan van bepaalde schema’s en modi die je in de weg zitten, iedereen heeft die. Maar niet bij iedereen zijn ze zo uit balans dat ze problemen veroorzaken.
Kritische ouder is een van de modi.
Heel veel last van gehad. Maar kan m nu goed herkennen en m met m’n gezond volwassen modus stil krijgen. Hoor m heus nog praten, maar geloof m nu meestal niet meer!
Super goed dat je hier over blogt!
Groetjes Nienke
Dank je wel voor je lieve woorden!