Lifestyle

Ik ben geen verpleegkundige meer. Of toch wel?

Afgelopen jaar kreeg ik een aantal keer een brief door de bus met de vraag of ik mijn BIG registratie wilde behouden. Een BIG registratie is van belang voor alle zorgverleners en krijg je als je voldoende uren werkt en dus ervaring hebt. Voor mij houdt het helaas op…

Inmiddels zit ik bijna drie jaar thuis, afgekeurd. Ruim drie jaar geleden trok ik voor het laatst mijn uniform en klompen aan om mijn beroep uit te oefenen. Het beroep waar ik voor heb geleerd, wat ik geweldig leuk vond (ja ook zwaar) en wat ik in mijn ogen altijd zou blijven doen.
Twee weken geleden kwam daar de brief: er was een streep door mijn BIG registratie gehaald. Ik heb de afgelopen jaren niet meer gewerkt en dus ben ik niet meer BIG geregistreerd.

Een medewerker van het kantoor haalde met zijn digitale pen een streep door mijn beroep. Niet door mij als mens, maar het voelt wel als een deel van je. Werken was voor mij een groot deel van mijn leven en het voelde jaren als enorm belangrijk.
Nu dat deel is weggevallen weet ik dat werken niet het belangrijkste is. Maar toch…

Er wordt mij weleens gevraagd of ik mijn beroep mis en wat ik mis aan het werken. Vooral het contact met collega’s vond ik altijd ontzettend fijn.
Maar ook de intensieve, grappige, droevige of opbeurende gesprekken met patiënten mis ik heel erg. Ik had gedacht dat ik mij zonder werk niet meer nuttig zou kunnen voelen. Ik kan je vertellen…dat is absoluut niet zo. Ik ben een moeder, echtgenote en blogger. Ik ben meer dan nuttig!

Tja. En dan ben je op papier ineens geen ‘volwaardige’ verpleegkundige meer. Wel nog steeds verpleegkundige aangezien ik mijn diploma’s en kennis nog steeds heb. En met het doorhalen van mijn registratie is die rol niet ineens voorbij.
Gelukkig kan ik hem nog dagelijks toepassen in het maken van (zoutarme) recepten, het delen van ervaringsverhalen en tips. Maar ook blijf ik een beetje betrokken bij mijn oude werkgever en denk ik mee hoe het fenomeen ‘voeding’ op mijn oude afdeling nog beter kan.

Ik zie ze rondlopen, de verpleegkundigen op mijn oude afdeling. Sommigen zijn oud-collega’s maar de meesten ken ik niet. Zoveel is anders maar toch nog steeds hetzelfde.
Een klein beetje jaloers kijk ik naar de zorgverleners in uniform en ik denk alleen maar…’koester je pak en je klompen. Je werk en je gezonde lijf. Maar denk niet dat alleen het werk je nuttig maakt. Vooral als mens ben je nuttig in de wereld. En onthoud vooral één ding: wat er ook gebeurt, verpleegkundige blijf je altijd. Je bent het niet op papier, je bent het als mens, in hart en nieren’.

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Lieve Geertje,

    Dat is ook mal. Ik heb toevallig gisteren mijn BIG herregistratie-aanvraag gedaan. Ik ben ook verpleegkundige. Het doet mij wel heel wat, wat je schrijft. We moeten onze zegeningen tellen. Ik ben je dankbaar voor jouw bijdrage aan zoveel mensen. Je bent een inspiratie voor mij.

    Liefs Marieke

    Beantwoorden
    • Wat lief dank je wel!

      Beantwoorden
  • Zo ineens kom ik op je site. Wat een herkenning tranen in mn ogen. Door een chronische ziekte moest ik ook afscheid nemen van de zorg. En daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Dank voor je woorden

    Beantwoorden
  • Wat mooi omschreven en wat een herkenning. Het is mij ook overkomen. Na 17 jaar te hebben gewerkt, eindelijk zwanger en bevallen. Door zwangerschap gerelateerde klachten afgekeurd om als verpleegkundige te kunnen werken.

    Ik vroeg mij ook af of ik dan nooit geen verpleegkundige meer zou zijn. In hart en nieren ben ik het nog steeds en het doet mij nog steeds veel verdriet (na ruim 2 jaar vechten met mijn klachten) om te moeten inzien dat ik mijn pak nooit meer kan aandoen.

    Beantwoorden
  • Bedankt voor het delen va jouw verhaal.
    Ik krijg sinds kort dezelfde brieven in de bus en ook mijn BIG-registratie zal niet verlengd worden. Het voelt soms als een stukje rouw-proces…afscheid nemen van dat deel in mijzelf. In mijn ‘zijn’ zal ik altijd verpleegkundige blijven, de manier van denken, redeneren en handelen komt ook naast de werkvloer nog zo vaak van pas. Helemaal afscheid nemen zal nooit lukken en dat is prima.
    Fijn om jouw verhaal te lezen, dat geeft kracht, dankjewel!

    Beantwoorden

Write a comment