Dag 1 van de week van dankbaarheid. Vandaag sta ik stil bij mijn gezondheid. Ik vertel je waarom ik zo gelukkig ben met mijn huidige ik, ondanks dat ik chronisch ziek ben.

‘Maar je was toch ziek?’ Ja dat klopt, helemaal gezond ben ik niet. Toch kan ik je vertellen dat ik dankbaar ben voor mijn gezondheid. Natuurlijk was ik liever 100% gezond geweest zonder deel uit te maken van chornisch zieken en hartpatiënten. Maar dat is niet zo en dus zal ik verder leven met het gegeven dat ik zo mijn beperkingen heb. Maar man, ik ben ontzettend gelukkig met hoe het nu met mij gaat. Lichamelijk ben ik er misschien nog niet, maar geestelijk ben ik sterker dan ooit. En dat voelt goed!

Ik ben namelijk van ver gekomen. Heel ver. Ik kan je vertellen dat een keizersnede, orgaanproblemen, beademing en verminderde hartfunctie een onwijze dreun voor je lijf is. Op 4 april 2014 was ik eigenlijk uitgerekend, maar op dat moment was ik al bijna drie weken mama van Sarah. En deze mama kon op deze dag net weer zelfstandig ademen en deed een poging om een knopje in te drukken van haar bed. Dit ging niet omdat ik zo ontzettend veel spierkracht was verloren. Ik had simpelweg de kracht niet om mijn hoofdsteun met behulp van een knopje omhoog te krijgen.

Een paar dagen later zette ik achter mijn rollator de eerste stap naar de stoel die naast mijn bed stond. Nog een dag later slofte ik naar de badkamer met mijn vierwieler, om nóg een dag later mijn kamer even te verlaten met rollator en zelfs 2 traptreden te lopen. Man, wat was mijn lijf zwak en slap. Een jaar later ren ik twee trappen op, kan ik fietsen, fitnessen en touwtje springen en werk ik 18 uur per week. What else can I say? Dankbaar is nog een klein woord als je het mij vraagt.

De gezondheidszorg is nog zo’n ding. Artsen hebben voor mij gedaan wat ze konden en hebben (gelukkig) de juiste keuzes gemaakt. Door dingen uit te proberen en van het protocol af te wijken is uiteindelijk mijn leven gered. En hoe. Het had heel anders af kunnen lopen als ik bijvoorbeeld een herseninfarct had gehad. Zat ik daar op mijn 29e voor het raam van een verpleeghuis. Niet in staat om te communiceren of te lopen. Of ik had een veel groter hartinfarct gekregen waardoor mijn hart ermee op was gehouden of ik had niets meer gekunt. Het zijn scenario’s en ze zijn niet uitgekomen, maar het had gekunt. En nou snap je misschien waarom ik dankbaar ben voor mijn gezondheid. Kort gezegd ben ik er nog goed vanaf gekomen. De medicijnen en controles in het ziekenhuis neem ik voor lief. En heel erg vind ik ze niet, het zijn investeringen in mijn lijf die ik er graag voor over heb.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?