Miskramen hakken er in. Ik hoor van iedereen die een miskraam heeft gehad, dat ze er moeite mee hebben gehad. Ze voelden zich boos, kwaad, verdrietig, teleurgesteld of angstig. En dat is logisch, want je droom wordt ineens ontnomen en het vertrouwen in je lijf is geschaad. Ook bij een volgende zwangerschap.

In eerdere blogs kon je al lezen hoe ik mijn miskramen heb ervaren. Na deze drie miskramen wist ik waardoor het werd veroorzaakt en dat luchtte op.
Ik kreeg de nodige pillen en injecties die ik negen maanden lang dagelijks moest nemen en daarmee vergrootte ik de kans op een succesvolle zwangerschap. Om wat preciezer te zijn: zonder medicatie had ik 7% kans op ee succesvolle zwangerschap, met medicatie 70%.
Achteraf gezien nog steeds schokkend, die cijfers. Zeven procent is niks, maar 70% is ook niet alles. Natuurlijk heb je tien keer zoveel kans op een gezond kindje, maar je houdt 30% kans op een nieuwe miskraam, een vroeggeboorte of een doodgeboorte. Dat zijn bizarre cijfers als je erover na gaat denken.

Godzijdank is mijn vierde zwangerschap over het algemeen goed verlopen. Maar de voorgaande miskramen hebben nogal wat deuken geslagen in het vertrouwen van mijn lijf. Ik leefde tijdens de vierde zwangerschap van echo naar echo.
Tot 18 weken voelde ik Sarah nog niet bewegen en was dan ook als de dood dat de arts bij een volgende controle geen goed nieuws had. Een opluchting was het toen ik haar eenmaal begon te voelen: voor mij een stukje zekerheid erbij.

De eerste 18 weken waren dus enorm onzeker. Al vanaf de positieve test durfde ik geen gat in de lucht te springen uit zelfbescherming en angst. Ik geloofde in bijgeloof en kocht geen kleertjes of babyspullen tot de twintig weken echo. En de eerste 12 weken ging ik met hartkloppingen naar de wc, de hele dag door.
Bang voor bloed, bang voor weer het einde van een droom, bang voor wat eerder realiteit was. Elke keer weer die opluchting als er geen bloed was. Voor een uur of twee overigens, want dan moest ik weer naar het toilet. Doodvermoeiend maar niet heel gek,
Wat ook vermoeiend was?Ik was ook behoorlijk gefixeerd op mijn voorgeven. Mijn borsten groeiden in de zwangerschap 2 cups en ze deden soms enorm pijn.
Die pijn stelde mij gerust dat ik nog steeds zwanger was. Had ik een dag geen pijn? Dan zat ik weer in onzekerheid. Was ik nog wel zwanger? Gaat het nu weer mis?

Ik was tijdens de vierde zwangerschap zo hypochondrisch als wat. Ik beelde niet in dat ik allerlei ziektes aan het ontwikkelen was, maar ik was zo ontzettend bang om weer teleurgesteld te worden, dat ik gefixeerd was op alle klachten.
Na 25 weken werd het vertrouwen in mijn lijf gelukkig groter en zag ik mijn droom langzaam maar zeker werkelijkheid worden. Tot die ene bewuste middag op 14 maart, een uur voordat Sarah gehaald werd met een spoedkeizersnede.
Toen haar hartslag langzaam weg begon te vallen op het CTG zag ik mijn droom wederom in duigen vallen. Ik weet nog goed dat ik dacht ‘ hebben we het tot 36 weken gered, verlies ik haar nog’. Godzijdank is zij niet veel later ter wereld gekomen in blakende gezondheid. En met een enorm veel decibel.

Liever had ik natuurlijk een relaxte zwangerschap gehad vol vertrouwen. Want die angst en onzekerheid stonden eindeloos genieten wel in de weg. Van mijn zwangere buik en alle voorbereidingen heb ik zeker genoten, maar het had beter gekund.
Al is het volstrekt logisch dat je zo onzeker en voorzichtig bent na een miskraam of meerdere miskramen, omdat je ineens weet en ervaart dat je lichaam andere dingen van plan kan zijn. En dat schaadt vertrouwen. Maar gelukkig geen liefde <3

Herken jij je in mijn verhaal? Was jij ook zo onzeker en/of angstig na een eerdere miskraam?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?