Ziek zijn en doodgaan zijn serieuze zaken. Er hoort verdriet en rouw bij, ongeloof, boos zijn en nog veel meer. Toch kan een beetje humor op best op zijn plek zijn. Het maakt het allemaal even wat luchtiger en beter te behappen.

De pruik van mijn moeder wordt sinds een tijdje ‘de cavia’ genoemd. Wanneer hij niet op het hoofd van mijn moeder staat, ligt hij op het kastje in de gang of op de bank. Of een van de kleinkinderen mag er even mee rondlopen. Vervolgens is knuffel Takkie ook nog de pineut. Staat hem wel!

In het begin van ‘de pruik’ moest mijn moeder erg wennen, want het werd toch wel heel echt en dus confronterend. Het werd een prachtig exemplaar in dezelfde haarkleur als haar eigen haren.
Wanneer ze er zin in heeft zet ze hem op, maar soms voelt het ook even lekker zonder pruik en voor de kleinkinderen hoeft ze hem niet op te zetten. Oma is oma. En oma zou oma ook niet zijn als ze de pruik gekscherend even tussen haar benen legt.

Sinds een paar weken help ik mijn moeder af en toe met wassen en het wassen van haar haren. Creatief poedelen we samen aan de gootsteen in de keuken en spoel ik haar haren af met een maatbeker gevuld met warm water.
De douche is boven en naar boven gaan lukt niet meer, dus dit is een prima oplossing. We proberen na het wassen regelmatig wat kapsels uit. ‘Wil je vandaag een hanekam of een ‘Hitler kapsel?’ In dat laatste geval kam ik wat lokken strak en plak die tegen haar voorhoofd.

Humor en de dood, het moet kunnen en het is soms nodig. Wanneer elke dag een zwarte, zware en serieuze zaak is wordt het zwaarder dan zwaar. Even lachen, even een grapje…het geeft lucht. Het breekt het verdriet en de zorgen voor even en zorgt dat je een klein beetje geluk in je lijf voelt stromen in plaats van rouw.

Of het raar voelt? Eerlijk gezegd niet. Ik vond het ‘weer kunnen lachen’ na de dood van mijn broer gekker. Ik vroeg mij toen af wanneer het weer ‘mocht’. Achteraf gek, want wanneer het gebeurt, gebeurt het.
En het is prima dat het weer kan, want een leven zonder humor kan ik mij niet voorstellen. Wanneer je weer kan lachen is degene niet vergeten. Er is en blijft ruimte om die mondhoeken weer omhoog te krullen en zelfs om weer buikpijn te krijgen van het lachen.

De kleinkinderen betrekken we op een hele luchtige manier bij de situatie. Naast dat ze de pruik van oma op mogen is het hoog-laagbed een groot speelparadijs. Echt, Monkeytown is er niets bij!
Het moraal van het op deze manier omgaan van de situatie: ziekte en de dood zijn verschrikkelijk en verdrietig, maar er is meer. Kijk altijd naar de lichtpuntjes, ook al lijken ze er op dat moment niet meer te zijn.
Afgelopen Oud & Nieuw was ook geen serieuze, beladen avond. We hebben enorm veel schik gehad om verhalen van vroeger en eindigden de avond/het jaar met een bitje in van de Mouthchallenge. Bijna in de broek plassend van het lachen moest mijn moeder hem natuurlijk ook even proberen. Humor tijdens haar laatste Oud & Nieuw.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?