Ik bezat de krachten van een zogenaamde Superwoman. Ik kon alles aan, kom maar op. Als verpleegkundige hielp ik andere mensen om beter te worden en dus kon ik mijzelf ook prima helpen.  De huisarts? Alleen voor noodgevallen. De psycholoog? Idem dito. Maar daar kom ik nu op terug. Hulp nodig hebben, zoeken en krijgen is niet zwak. Het is een teken dat je jezelf serieus neemt en veel, heel veel om jezelf geeft.

Opkroppen tot je erbij neervalt. Vallen en weer opstaan, ook al kunnen je benen niet meer en verga je van de spierpijn. Met de tijd zal alles wel slijten en als ik maar af en toe van mij afschrijf (lees bloggen), dan komt het wel weer goed. Waarom zou ik dit niet alleen kunnen behappen? Wat zullen anderen wel niet van mij denken als ik om hulp vraag?
Als ik toegeef dat ik het niet alleen kan, dan faal ik. En dat is wel het minste wat ik wil. En een ander kan het toch ook alleen? Dus waarom ik niet?

Maar geloof mij, er is niets mis met hulp zoeken. Het is niet slecht, het is niet zwak, je faalt niet en minder ben je al helemaal niet. Er zijn mensen die vinden dat hulp bij verwerking onzin is, want je kan het prima zelf. Zij konden het ook zelf, dus waarom jij niet? Hartstikke leuk, maar elk mens zit toch anders in elkaar. Het verwerken en omgaan met gebeurtenissen doet ieder op zijn eigen manier. Je kunt daar simpelweg niet over oordelen.
Het slagen van een verwerkingsproces of het verwerken van een trauma hangt ook samen met tal van andere omstandigheden, zoals je lichamelijke gezondheid en andere stressfactoren. Het vergelijken van omstandigheden die je omverblazen heeft evenmin zin. Ellende in iemand zijn of haar leven kun je niet vergelijken. Niet is erger, minder erg of even erg. Alles is erg.

Hoe mooi is het dat iemand die buiten jouw situatie staat, jou handvatten kan geven hoe je het beste rust in je hoofd krijgt, of kunt dealen met alle hobbels en tegenslagen. Daar is een samenleving voor, om elkaar te helpen en te steunen. Alleen alles oplossen is hartstikke knap, maar of het de beste oplossing is?

Mijn bolletje kan het niet bolwerken, zo blijkt maar weer. Ik heb het wel geprobeerd want dat doe je als eerst. Zelf proberen. Maar al snel kwam ik erachter dat het gewoon too much is. Alles gaat kriskras door elkaar en zorgt voor een grote warboel. Ik geef om mijn lijf, om mijn hoofd.
Ik geef om mijn gezin, mijn familie en mijn leven. En daarom heb ik toch maar heel hard ‘help me’ geroepen. En ik schaam mij er niet voor. Ik ga eens flink goed zorgen voor dat bolletje van mij, wat mij zo lief is.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?