Ik krijg de laatste weken heel veel lieve vragen hoe het met mij gaat. Ik ben ruim vier weken geleden begonnen met nieuwe medicatie (antidepressiva) en menigeen is benieuwd naar of het al beter gaat en of ik wat merk. Het leek mij daarom fijn en handig om dit in een blogje te vertellen.

De eerste week met mijn nieuwe medicijnen waren echt een hel. Nooit heb ik mij in mijn hoofd zo verschrikkelijk naar, druk, somber en angstig gevoeld. Het eerste weekend nadat ik gestart was stond ik bijna op het punt om te stoppen. Hier had de apotheek mij ook voor gewaarschuwd en adviseerde mij toch door te zetten. Veel gebruikers stoppen vanwege de bijwerkingen en moeten vervolgens weer aan een ander middel wennen. Zo gezegd zo gedaan, ik zette door. Na een paar weken drukte in mijn hoofd, opvliegers, zweet op mijn bovenlip en misselijk zijn, zijn de bijwerkingen nu bijna allemaal weg.

Behalve het slechte slapen. Ik neem het middel al in de ochtend in plaats van ’s avonds en dit scheelt al iets. Maar ik ben zo ontzettend vaak wakker en kom heel moeilijk in slaap. Mijn huisarts vind het heel erg belangrijk dat ik goed slaap en dus gebruik ik nu tijdelijk slaaptabletten. Niet heel erg ideaal, maar slapen is op dit moment gewoon even het belangrijkst.
De korte nachten braken mij op omdat ik elk uur wakker was, waardoor je geen diepe slaap krijgt. Hierdoor voel je je nog meer uitgeput dan met een ‘gewone’ korte nacht.
Gevolg: overdag kon ik bijna niks meer en sliep ik ongeveer anderhalf uur om een beetje bij te komen. Terwijl het voor mijn herstel juist heel belangrijk is om overdag bezig te blijven en erop uit te gaan. Laten we hopen dat het slechte slapen ook een tijdelijke bijwerking is die straks ook verdwenen is, want zowel te weinig slaap als slaappillen maken mij niet heel erg gelukkig. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Hoe mijn dagen eruit zien? Het meeste kun je in Memory Lane zien, maar natuurlijk niet alles. In de ochtend ben ik absoluut niet productief en doe ik weinig, ik kan mij er nog niet toe zetten. In de middag lukt het de ene keer wel en de andere keer niet om op pad te gaan. Dan gaan Sarah en ik een stuk wandelen, naar de speeltuin of de kinderboerderij. In de avond bloei ik vaak wat op en merk ik dat ik iets minder somber ben. Dan schrijf ik een blogje, kijk ik een serie, lees ik wat of ik ga heerlijk in bad.

Van de Paroxetine (antidepressiva) merk ik nog niet heel veel, behalve dat ik een heel stuk minder prikkelbaar ben. Jeetje mina wat was ik prikkelbaar en wat was mijn lontje kort. Viel er iets op de grond of ik kreeg iets niet open, dan explodeerde ik gewoon. Ik sprong uit mijn vel, kreeg kortsluiting, begon te schreeuwen en soms zelfs met dingen te gooien. Nu kan ik mij bijna niet voorstellen dat er af en toe iets sneuvelde, maar het was echt zo.
Door de PTSS is er weinig ruimte in mijn hoofd om zo’n situatie te verwerken en er normaal mee om te gaan, met als gevolg dat het er op een agressieve manier uitkwam. Niks om mij voor te schamen, maar wel heel gek. Wanneer iets nu niet gaat zoals het zou moeten of er valt iets, dan blijf ik heel kalm en dat is fijn. Maar ook gek, want ik ben dat helemaal niet meer gewend.

Van de psycholoog heb ik de opdracht gekregen om elke dag een cijfer te geven en dat drie keer per dag. Elk dagdeel geef ik dus aan hoe ik mij voel (op een schaal van 1-10) en wat ik doe. Dat geeft een goed inzicht in hoe het verloop is en wat de vorderingen zijn. Ook ben ik verplicht aan mijzelf om leuke dingen te blijven doen, elke dag weer. Dus spring ik braaf in een bad vol schuim, pak ik terrasjes, smul ik van sushi, ga ik winkelen of lees ik een heerlijk tijdschrift.
En ja, ook bloggen is fijn en doe ik graag! Je zou bijna hopen dat de zorgverzekering dit soort therapie gaat vergoeden, want echt goedkoop is het natuurlijk niet…;)

Elk nadeel heeft zijn voordeel, want ik merk nu pas dat de hechting tussen Sarah en mij vorig jaar echt nog niet goed was. Ik schreef toen van wel, maar achteraf gezien was dat absoluut nog niet zo. De laatste maanden zijn we erg naar elkaar toe gegroeid en spelen we veel beter op elkaar in. Ik geniet elke dag zo ontzettend van haar en daar ben ik maar wat gelukkig mee.
Want o wat zou ik mij schuldig voelen als ik niet zou kunnen genieten van mijn kind. Nee, we hebben vaak de grootste lol samen, zij sleept mij uit bed en zij is de reden dat ik de deur uit wil en ga en dat ik zo hard mijn best doe om weer helemaal in balans te komen.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?