Ik kreeg een aantal weken terug een opdracht mee naar huis van mijn psycholoog. ‘Schrijf twee brieven, één hoe jij je toekomst vroeger voor je zag en één hoe jij nu je toekomst ziet’. Daar zit namelijk een gigantisch (te) groot verschil in. Maar het zette mij ook aan het denken en ik realiseerde mij maar al te goed dat ik nu pas weet wat er toe doet. Vroeger absoluut niet.
Ik weet zeker dat jij ‘vroeger’ als tiener ook zo je toekomstdromen had. Een formaat gezin, een baan, veel uitjes en sociale contacten. Je zou alle ballen in de lucht houden en spontane afspraken waren aan de orde van de dag. ‘S avonds in bed zou je moe maar voldaan terugkijken op een geslaagde dag. Alle kinderen liggen met een volle buik en gewassen haar op bed, het huis is schoon en aan kant, je baan is leuk en uitdagend en alles gaat voor de wind.
De werkelijkheid? Veel mensen hebben uiteindelijk een heel ander leven dan ze eerder voor ogen hadden. Voor sommige in positieve zin, maar voor veel mensen helaas negatief. Dit kan meerdere redenen hebben, zoals het falen van je gezondheid, het verlies van iemand dichtbij, ongewenste (secundaire) kinderloosheid en niet in staat zijn om te werken of werkeloos zijn. Misschien vind je het ouderschap zo heftig dat alle ballen continue op de grond vallen tot je jezelf al huilend er maar naast gooit. Het komt vaker voor dan je denkt…tenslotte heeft elk huisje zijn kruisje. Of kruis. Of schutting.
Die brieven die ik schreef waren bizar verschillend. Nou had ik ook een romantisch en perfect toekomstbeeld voor mij en mijn werkelijke toekomst is ook abnormaal. Kortom: mijn leven is 360 graden anders dan dat ik voor ogen had. Geen ballen in de lucht inclusief baan, een gezond lijf en veel uitstapjes. Af en toe werp ik een bal richting het plafon en kan ik hem opvangen. En soms valt hij naast mij neer. Geen werk waar ik dagelijks druk mee ben en geen mega druk huishouden met rond rennende kinderen. Maar ongelukkig ben ik niet!
Ik schreef in die tweede brief, hoe mijn toekomst er nu uit ziet, dat ik veel meer besef wat echt belangrijk is voor een mooie toekomst. Dat een toekomst niet per definitie geslaagd is met een bepaald aantal ballen die je hoog houdt, of een bepaald aantal kinderen. Dat je niet pas gelukkig hoeft te zijn wanneer je je baan, gezin, een huishouden en sociale contacten zonder problemen weet te combineren. Geluk is niet daarvan afhankelijk en het bepaald ook niet of je slaagt in het leven.
Die brieven moest ik schrijven om te kunnen zien in hoeverre alles anders is en zo ja, wat dat met mij doet. Mijn lijf past zich ‘keurig’ aan aan de situatie en gedraagt zich zoals iemand zich zou ‘moeten’ gedragen met een chronische aandoening. Maar mijn hoofd is nog jong en gezond en ziet soms nog de verkeerde toekomst voor zich. Er zit dus een kloof, een gat. Er is geen sprake van samenwerking noch communicatie. Werk aan de winkel dus…
Maar zoals ik al schreef: ik weet door mijn andere toekomst wel wat mij daadwerkelijk gelukkig maakt. Geen ballen, geen groot gezin, geen drukke baan en een paar keer per week een spontaan uitje. Maar leven bij de dag en nemen zoals het is. Genieten wat nu van mij is en alles wat vandaag is. Want zo blijkt maar weer, die toekomst die ik voor ogen had is compleet anders dan de werkelijkheid. Dus: leef nu!
In hoeverre is jouw toekomst anders ten opzichte van hoe je het vroeger voor je zag? En wat doet dit met jou?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (7)
Mijn toekomst is heel anders gelopen en dit vind ik heel frustrerend. Mij erbij neerleggen lukt niet, ik probeer blij te zijn maar wat ik heb maar omdat ik er dagelijks mee te maken heb vind ik het heel moeilijk.
Dikke knuffel voor jou! Moeilijk he….
Even totaal off topic, maar moet het niet 180 graden anders zijn? Bij 360 graden sta je weer op hetzelfde punt 😉
Meid je hebt helemaal gelijk! Hahaha nadeel van in de avond met een moe hoofd iets typen. Dank je wel!
Ik weet niet precies meer hoe ik mijn nabije toekomst voor me zag toen ik nog een middelbare scholier was, maar psychisch ziek worden stond in elk geval niet op mijn bucketlist. Toch is het me overkomen. Dat vind ik niet erg, maar het heeft me wel aan het denken gezet hoe ik mijn toekomst nu voor me zie. Ik wilde altijd graag een huisje, boompje, beestje verhaal. Een leuk gezinnetje met een man en twee kinderen. Nu ik weet dat ik verminderd vruchtbaar ben heb ik die twee kinderen op een ander pitje gezet. Elk kindje dat mij wordt gegund is welkom. Dat hoeven er niet per se meer twee te zijn. Ook vraag ik me vaak af of ik überhaupt nog wel kinderen wil, omdat ik bang ben dat ik ze iets van mijn psychische klachten doorgeef. Daar ben ik nog niet over uit. Maar ik ben wel heel benieuwd naar wat de toekomst me gaat brengen. Ik ga het zien!
Knap hoe je dit omschrijft. Ik vind nadenken over de toekomst eng. Ik ben nog maar 21, maar mede door mijn (geestelijke) gezondheid veranderd mijn leven continue en zal dat ook blijven doen. Zo droomde ik van een havo diploma, mijn laatste jaar van de hbo opleiding, een leuke bijbaan en weekenden vol feestjes tot diep in de nacht tegen de tijd dat ik 21 ben. Is toch even anders gelopen doordat mijn lichaam niet besloot te doen wat het moet doen. Nadenken over de toekomst doe ik nauwelijks. Ik weet dat ik nog een paar keer geopereerd moet worden aan mijn hart en ik weet niet hoe dat gaat aflopen. En hoe het over 10 jaar staat met mijn chronische pijn kan ik ook niet voorspellen. Ik leef met de dag en dat heeft ook zo zijn voordelen. En dromen over de toekomst? Dat kan natuurlijk altijd. Stiekem ben jij trouwens echt een inspiratie hoe jij met alles omgaat. Dankjewel! <3
Ja, bij mij ook een wereld van verschil. Ik had voor ogen dat ik gewoon tot mijn pensioen in de gehandicaptenzorg zou blijven werken. Vond het heerlijk om fysiek zwaar werk te doen en had geen behoefte aan doorstuderen. Maar toen ik geen rolstoel meer mocht duwen, ben ik toch weer de schoolbanken ingedoken om ander werk te kunnen doen. En uiteindelijk een master leren en innoveren behaald en werk ik vooral achter een bureau.
Wat wel uitgekomen is, was dat ik jong moeder werd. Voor mijn 30e wilde ik mijn gezin compleet hebben en wonder boven wonder is ons dat gegund. Alleen is de reden ervoor wel veranderd: van een hippe, actieve moeder willen zijn, veranderde dat naar nu kan het nog, ben ik redelijk fit en kan ik zelfstandig voor mijn kinderen zorgen.
Maar ondanks de veranderingen ben ik erg tevreden met hoe mijn leven nu is!