Sommige moeders maken mij witheet wanneer ik zie dat ze, zo onverantwoordelijk als ze kunnen zijn, zich kunnen voortplanten tot een gezin naar wens. Een heerlijk volle eettafel met hun nageslacht. Grootgebracht op nicotine, geweld en Red Bull.
Het is inmiddels al ruim een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik niet meer zwanger mag worden. Dat die vanzelfsprekendheid van kinderen op de wereld zetten niet voor ons is weggelegd. Dat we een keuze moeten maken op basis van geen keuze hebben.
Sarah zal enig kind blijven terwijl ons toekomst beeld er heel anders uitzag 5 jaar terug. Je zou denken dat het oneerlijke gevoel slijt en de boosheid afneemt. Tot nu toe is dat nog niet zo en ik weet ook niet of dat ooit zal slijten. Maar daar ga ik nu verder niet op in.
Er zijn dagen dat ik mij afvraag waar we dit toch allemaal aan te danken hebben. Drie miskramen, oké. Dat is heftig maar is overheen te komen.
Daarna het ziek worden. Vooruit dan maar, want niets krijgt ons klein. Vervolgens het feit dat ik mijn werk niet meer kan doen. Tja, shit happens en dit slikken we ook dan ook maar weg.
Geen kinderen meer mogen krijgen? Ja nu wordt het wel heel veel. En om het jaar af te sluiten verlies ik mijn broer. Op die dagen dat ik mij dit allemaal afvraag, kan ik ook zo ontzettend boos worden op andere mensen zonder dat zij er erg in hebben.
Moeders die bijna trots verklaren naast de wijn ook liters Red Bull te hebben gedronken tijdens de zwangerschap, of toch maar weer begonnen zijn met roken omdat stoppen zoveel stress gaf. Of nooit zijn gestopt, want zij zijn toch ook gezond ter wereld gekomen? Verhalen over kindermishandeling maken bij witheet. Hoe kun je je kind pijn doen? Je krijgt (als het goed is) een kind uit liefde en uit verlangen naar iets wat je veilig en vol liefde groot kunt brengen. Hoe kun je dat verwaarlozen, slaan, negeren, uithongeren of zelfs ombrengen?
Daar zit ik dan, letterlijk met mijn goede gedrag. Ik hoef geen Red Bull, roken interesseert mij niet, ik heb verantwoordelijkheid genoeg om een kind groot te brengen. In gezondheid, liefde, in veiligheid en zonder het pijn te doen.
Maar kinderen mag ik niet meer krijgen, terwijl die rokende vrouw met een blikje caffeïne in haar hand de één na de andere lijkt te werpen. Dat maakt mij woest en dat mag je gerust weten. Zo, dat lucht op.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (37)
Gelukkig is er een verschil en dat is dat jij jouw meisje veel meer liefde geeft dan hen. Dat jou meisje het fijn vind bij jou, het fijn vind thuis. Ik denk niet dat die andere kinderen dat zo hebben. Het leven is niet eerlijk helaas, toch ben jij veel rijker dan hen! & ik vind het heel erg voor je dat je niet nog een kindje mag krijgen, dat lijkt me enorm moeilijk!
Je hebt zo gelijk! Het is super oneerlijk! Hele dikke knuffel van mij voor jou want jij hebt je portie wel gehad zeg. Dat 2016 maar jullie jaar mag worden!
Het is ook oneerlijk. Ook ik kan sommige ouders echt niet begrijpen. Ze lijken zich niet te realiseren hoe groot de verantwoordelijkheid is die ze hebben. En ik geloof ook dat kinderen enorm goed aanvoelen hoe het zit. Dat maakt het eigenlijk nog triester…
(En 2016 gaat gewoon een mooi jaar voor je worden! Dat wens ik je echt toe.)
Ik geef je helemaal gelijk! Wat is de wereld soms oneerlijk en wat ben jij een sterke vrouw zeg! Wat een verschrikkelijk jaar! Ik wens je daarom alle goeds voor 2016 toe! Liefs xxx
Ik kook ook altijd als ik mensen met een sigaret achter de kinderwagen zie lopen he, het liefst sla ik dat ranzige ding uit hun handen. Het leven is soms ontzettend oneerlijk 🙁 En als we het voor het kiezen hadden allemaal, dan zou het er wel anders uit zien… 🙁 Ik vind je heel dapper en sterk overkomen, ontzettend knap. Lekker je hart luchten!
Dat is ook echt niet eerlijk!! Ik heb altijd hetzelfde als het om moeders gaat (omdat ik zelf mijn moeder heb verloren). Maar ja het leven is ook niet eerlijk en dat gaat ook niet veranderen 🙁
Herkenbaar. Mijn dochter is inmiddels 26 en ik heb nog steeds momenten dat ik er boos en verdrietig ben omdat ik niet meer kinderen mocht krijgen. Terwijl 4 kinderen mijn grote droom was. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolgelukkig met mijn dochter, maar ik had haar dolgraag broers en zussen gegund om de zorgen, de frustraties en alle andere dingen die broers en zussen delen, te kunnen delen. Het mocht niet zo zijn.
Vorig jaar ben ik voor de 2e keer getrouwd. Mijn man heeft 3 kinderen. En hoewel je met 4 volwassen kinderen niet echt meer een patchwork gezin vormt zijn altijd een paar momenten in het jaar dat we met zijn allen zijn (3 van de 4 hebben ook een partner) en dat gevoel van even een groot gezin zijn maakt veel goed. Maar het gemis van die misgelopen zwangerschappen, en al die eerste keertjes, die ik maar één keer heb mogen beleven, dat blijft.
Dikke knuffel XXX
Brigitta
Het leven is ook zo oneerlijk! Ik snap dat het je oplucht om het van je af te schrijven! Een heel heftig jaar voor jullie. Respect hoe jullie je hier als gezin doorheen slaan. Jullie mooie dochter mag blij zijn met zulke ouders en liefhebbende familie om haar heen. Je bent een gigantisch sterke vrouw! Ik wens jullie een mooi 2016 toe! xxxx
Dag ik lees net je blog.
Je verteld dat je niet meer zwanger mag worden,heeft dit te maken met het antifosfolipidensyndroom?
Als ik vragen mag?
Bij mij is het antifosfolipidensyndroom ook geconstateerd tijdens mijn eerste bevalling.
Groeten lucia
Hoi Lucia,
Ik heb na de keizersnede het catastrofaal antifosfolipidensyndroom ontwikkeld (in meerdere organen stolsels en levensbedreigend). Omdat zwangerschapshormonen dit bij mij lijkt uit te lokken is het advies gegeven niet meer zwanger te worden. Er is teveel onzekerheid over de kans op herhaling, ook in de literatuur is er weinig over te vinden. Het is zo zeldzaam.
Het antifosfolipidensyndroom opzich hoeft geen reden te zijn om niet meer zwanger te worden, maar omdat ik zo ernstig ziek ben geweest is dit advies aan mij gegeven.
Hey – ik werd getriggerd door je titel en de beschrijving van dit postje. Ik ben bij geen van mijn beide kinderen helemaal gestopt met alcohol en roken. Af en toe een sigaretje, af en toe een glaasje. Ik was me bij je titel dan ook weer aan het wapenen tegen de bakken kritiek die zulke moeders over zich krijgen. Het intrinsiek verdriet had ik helemaal niet verwacht – dus zelf al vind ik de toon van je post wat hard, mijn hart gaat naar jou uit.
Wat lief. Het is niet zo dat ik moeders die roken en drinken geen kinderen gun, want iedereen heeft recht op het mooie van kindjes krijgen. Maar het is meer het gevoel wat ik ervaar, de oneerlijkheid. Want hoeveel je ook over hebt voor de gezondheid van je kindje, dat maakt dus niet uit. De natuur trekt zich daar blijkbaar niets van aan.
Helaas worden de kaarten in dit leven totaal niet eerlijk verdeeld. Dat knderen krijgen niet vanzelfsprekend is, wist ik al. Maar door verhalen van andere moeders ben ik mij dat nog meer gaan beseffen. En net zoals jij, irriteer ik me mateloos aan moeders die er hast trots op lijken zo lekker onverantwoord bezig te zijn geweest en toch nog een gezond kind hebben.
Ik wil op de eerste plaats zeggen dat ik ook niet snap hoe mensen kunnen roken, drinken en andere dingen die ongezond zijn voor een ongeboren kind. Of het ergste, wat jij ook benoemt, je kind mishandelen. Ik kan daar met geen haar op mijn hoofd bij. Echter wil ik wel zeggen dat mijn moeder tijdens haar zwangerschap van mij heeft gerookt, maar dat maakt haar zeker geen mindere moeder. Het lukte mijn ouders niet om na mij nog meer kinderen te krijgen, maar het feit dat zij rookt dit minder erg maakt vind ik niet. Mijn moeder is daar ook intens ongelukkig over geweest net als jij.
Ik zeg ook nergens dat een rokende of drinkende moeder een mindere moeder is. Mijn moeder rookte ook tijdens de zwangerschappen. En het verdriet van het niet kunnen kiezen voor de grootte van je gezin is ook niet meer of minder als je rookt, drinkt of juist gezond leeft. Dat schrijf ik ook niet. Het gaat mij vooral om het feit dat de natuur zich niets aantrekt van de verantwoordelijkheid die een moeder neemt voor de gezondheid van een kind, of juist niet. En dat doet pijn.
Wat een dapper geschreven stuk tekst! Ik ben het met je eens, het leven is niet altijd eerlijk.. en vaak hebbend de beste moeders pech dat het lastiger is om kinderen te krijgen.. (hiermee bedoel ik niet dat moeders die roken slecht zijn)
Ik heb zelf de persoonlijke ervaring dat mijn moeder mij mishandelde.. terwijl ik me zelf niet kan voorstellen een kind ooit wat aan te doen. Echter kan ik geen kinderen krijgen waardoor ik je gevoel van onbegrip begrijp..
Echt er iets aan kunnen doen? Geen idee, ik hou me altijd maar voor dat ik op een andere manier iets voor de wereld kan betekenen
Hou je sterk; en onthoud dat het niet erg is om deze gevoelens/emoties te hebben!
Ik voel wat je zegt. Het leven kan soms enorm oneerlijk zijn, zeker (ook) op dit vlak. En soms lijkt alles, maar dan ook alles op elkaar te stapelen, en als je dan mensen ziet die niet lijken te beseffen wat ze voor geluk in handen hebben, en die er dan zo mee omgaan, kan dat enorm steken.
Hey, wat snap ik je post helemaal. Ik kan het ook echt niet hebben dat sommige ouders het niet nodig vinden van al het mogelijke te doen om hun kinderen gezond geboren te laten worden. Tijdens mijn zwangerschap zijn er afwijkende, mogelijk kankerhoudende, cellen gevonden in mijn baarmoederhals en ik word daar nu al een jaar voor onderzocht. Momenteel zijn ze zrker dat het kanker zal worden maar ze weten niet wanneer. Dan zal ik de beslissing moeten nemen om alles daar operatief te verwijderen. Ik zal dus waarschijnlijk ook geen tweede kindje kunnen krijgen terwijl ik dat wel zo graag wil. Ik snap de oneerlijkheid dus enorm! Sorry voor de lange reactie, maar inderdaad dat lucht op 😉 veel sterkte en vrolijke momenten wens ik jou en je gezin toe!
Ik kan met je mee praten. Het is ontzettend oneerlijk! Je bent een goede moeder en je mooie dochter mag blij zijn met jou als moeder!
We hebben een hoop invloed op de natuur, zoals de kappen laten smelten en al dat soort vreselijke gedoe.
Maar de invloed die je zou willen hebben die is er niet. Bestaat niet. En dat terwijl ik mensen zoals jijzelf zo erg gun….
Dikke knuffel!
Ik ben zelf kind van een moeder die de hele zwangerschap heeft gerookt en daarnaast ben ik ook nog mishandeld ( verwaarloosd). Dat maakt me nog steeds erg boos en verdrietig en is gelijk de reden dat ook ik niet meer kinderen kan krijgen. Na mijn zwangerschap is gebleken dat ik geestelijk erg instabiel was en ben ik ingestort. Dat heeft alles met mijn opvoeding te maken. Daarnaast heb ik lichamelijk ook allerlei ernstige problemen, waardoor zwangerschap onverantwoord is ( ook dit heeft veel psychische componenten). De weet dat er geen broertje of zusje komt is zwaar en heel verdrietig.
Als ik anderen zie roken, drinken en maar wat aan zie klooien dan kan ik het ook zo oneerlijk vinden. Ook wij hebben het dit jaar zwaar voor de kiezen gekregen en de jaren daarvoor ook. Ik hoop dat er eindelijk eens rust komt. Dat hoop ik voor jullie ook meid. ?
Heftig, en het hardop zeggen lucht ook op! Zo hebben wij een gezin hier in de straat met vier kinderen waarvan de jongste een tijdje terug uit huis is geplaatst. Van wat ik heb gehoord en gezien hadden alle kinderen daar weggehaald moeten worden. Moeder werkt niet, rookte ook gewoon lekker door als een ketter en haalde ook haar nieuwe vriend binnen terwijl man aan het werk was. En de kinderen? Die mochten om 18.00 uur pas binnen komen en moesten zich buiten maar zien te vermaken. Ik heb één van de jongetjes huilend voor de voordeur zien zitten. En dan breekt je hart in wel 1000 stukjes. En ook dan denk ik dat het zo oneerlijk is. Deze kindjes zijn in de verkeerde wieg geboren. Er zijn zoveel ouders die deze kinderen graag een liefdevol thuis hadden gegeven. Ik herken je gevoel dus wel, helaas is het leven lang niet altijd eerlijk…
Mijn (instinctieve) reactie bij rokende/drinkende moeders is vaak dat ik me daar boos over kan maken, ze hebben daar wellicht een reden voor, maar ik kan me niet voorstellen dat je dat voor de gezondheid van je kind kunt laten gaan. Ook dit kunnen natuurlijk hele liefdevolle moeders zijn, maar kan me voorstellen dat het als een soort van trap na voelt als je “zulke” moeders er het leven van een konijn op na ziet houden…
Daarnaast heb je dan natuurlijk nog de moeders die na de zwangerschap onverantwoord zijn; zo zag ik van de week nog een moeder met 2 kids op de fiets vol door rood rijden, hier kan ik met mijn hoofd ook niet bij.
Ik leef met je mee in de zware tijd die je hebt en hoop dat 2016 een heel mooi en liefdevol jaar voor je gaat worden!
Ik snap je boosheid ontzettend. Ik word ook nog altijd witheet van binnen als ik een rokende zwangere zie, of iemand met een peuk achter een kinderwagen. Bah. Nog niet gesproken over de mensen die zo af en toe een wijntje (of erger) achterover tikken tijdens de zwangerschap. Of die de invloed van alcohol in borstvoeding bagatelliseren. Nee, daarmee moet je bij mij niet aankomen hoor!
Eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet echt iets om hier te zeggen, maar kwam hier langs en moest gewoon reageren.
Ik wil je iig een knuffel geven, en hopelijk heeft dit écht iets opgelucht bij je!
Wat lief van je, dank je wel!
Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet reageren, vind het zo erg voor je! Knuffel!
Mooi geschreven. Heel begrijpelijk ook. Je pijn is voelbaar en bijna tastbaar. Ik ken je niet maar van mij krijg je een dikke knuffel en een pluim voor je geschreven woorden.
Jeetje wat heftig! Ja het is soms allemaal zo oneerlijk. Toch knap dat je er overschrijft!
Dikke knuffel en kus
Iets wat ik me al vaker afvroeg waarom dit zo was. De ene wordt ongepland zwanger op haar 16de en de ander probeert het jaren en blijkt vervolgens onvruchtbaar. Het is zo oneerlijk! Ik snap dat je je niet makkelijk bij het gevoel neer kan leggen. Gelukkig heb je nog wel een onwijs lief kindje waar je je hart aan op kan halen.
Herkenbaar, het gevoel dat het zo ontzettend oneerlijk is.. en ook het verdriet en de boosheid als je hoort over kindermishandeling, maar inderdaad ook over zwangere vrouwen die gewoon drinken en roken! Pff, maakt mij ook heel verdrietig. :'(
Mijn wens voor een kindje was zo groot, dat ik ervoor heb gekozen om alleen moeder te worden. Ik heb gezond geleefd en geef heel veel liefde aan mijn kindje, maar toch is hij geboren met een hele ernstige afwijking, waardoor hij veel beperkingen heeft, vaak in het ziekenhuis ligt en niet oud zal worden. En dan maakt het me echt verdrietig dat een ander zomaar bijv. 4 kinderen krijgt, zonder echt naar ze om te kijken.
Weet ook niet of dat ooit slijt.. Mijn zoontje is nu 1,5 jaar, maar het verdriet is er nog steeds heel sterk, bij vlagen.
Wat heftig voor je! Ik wil je heel veel sterkte wensen.
[…] Hoezo hebben ‘zij’ meer recht dan ik? Een artikel die nogal wat stof deed opwaaien, maar waarin ik wel mijzelf open en bloot heb kunnen uiten. Het artikel is 956 keer gelezen en kreeg 30 reacties. […]
Dit is zo herkenbaar… wij (mijn partner en ik) kunnen geen kinderen krijgen door meerdere (lichamelijke) factoren. Dit jaar word ik 30 jr en om mij heen zie je vrienden allemaal gezinnetjes stichten.. Als ik mensen van mijn leeftijd zie met kinderen kan ik erg verdrietig worden. En ik bén ook verdrietig en boos. Boos op die mensen die ‘oeps per ongeluk’ een kind op de wereld zetten, niet weten wat ze ermee aan moeten. Een kind die verwaarloosd wordt, mishandeld noem maar op. Waarom krijgen deze mensen wel kinderen en wij niet?
Ik vraag mij soms ook af of ik hier ooit echt vrede mee ga krijgen..
Dit stuk geeft veel herkenning. Ik ben zooo blij voor je dat Sarah in jullie leven is💕 Je bent een geweldige moeder en een geweldig persoon, alleen maar lof voor jou en al jouw openheid❤️
Wat ongelooflijk heftig voor jullie! Vrede krijgen met dit is heel lastig. Maar onthoud dat je nooit overal helemaal vrede mee hoeft te hebben, het mag altijd een deel van je zijn en blijven. Het bepaalt toch je leven en je toekomst…een dikke knuffel!
Zo herkenbaar…
15 jaar geleden was ik zwanger van mijn dochter. Ik kreeg vrij plotseling het HELLP syndroom en mijn dochter is met 33 weken gehaald via keizersnede. Ik heb ruim een week op de Intensive Care gelegen. Mijn dochter deed het vanaf het begin aan perfect, daar was gelukkig niks mee aan de hand.
Toen mijn dochter 3 a 4 jaar oud was begon het bij mij weer te kriebelen. Ik kon gewoon weer zwanger worden, maar zou dan onder verscherpt toezicht van de gynaecoloog komen. De gnaecoloog gaf groen licht.
Echter, mijn man wilde niet. Begrijpelijk natuurlijk, hij heeft de situatie het heel anders beleefd dan ik. Erover praten wilde hij ook niet. Voor hem was het klaar.
Nu, 15 jaar later, heb ik er nog steeds geen vrede mee. Ik weet niet of dat ooit komt 🙁
Als ik dan mensen zie die een kind nemen omdat ze bang zijn alleen te blijven, totaal geen aandacht geven of die roken en blijven drinken word ik kwaad. Waarom zij wel en ik niet denk ik dan (mag natuurlijk niet zo denken, maar dat is het gevoel dan op dat moment).
Je kent me niet, maar ik volg je op Instagram en van wat ik zie en lees; je ben een geweldige moeder❤
Wat heftig ook voor jou zeg! Het voelt inderdaad zoals jij het schrijft en dat is niet erg, maar wel een rotgevoel.
En ik weet inderdaad niet of je er ooit vrede mee zal hebben, het is en blijft toch een ‘onafgemaakt’ stukje (tenminste, zo beleef ik het).
Lief dank je wel!