BikkelharT Halfvol Lifestyle

Hoe zou het zijn. Deel 2

Hoe zou het zijn, een springlevende Geer? Ik schreef dit blogje een tijd geleden terwijl ik droomde over een springlevende ik. Hoe mijn leven eruit zou hebben gezien wanneer ik niet chronisch ziek was geweest. Dromen en wensen zouden uitkomen, maar ook vanzelfsprekender zijn. Vandaag een deel 2 die ik schrijf naar aanleiding van een gesprek bij de psycholoog.

Zoals jullie misschien hebben gelezen in een vorige update over de EMDR therapie, is mijn PTSS sterk afgenomen en heeft de EMDR dus een positief effect gehad. Ik heb geen herbelevingen meer, kan er prima aan terugdenken en foto’s bekijken en ik raak niet meer lichtelijk in paniek bij het zien van iemand die beademd wordt of bij het binnenlopen van een ziekenhuis. Wat dat betreft ben ik goed vooruit gegaan. Alleen…mijn somberheid is niet beter geworden. Sterker nog, doordat de PTSS nu weg is lijkt het besef van alles en de consequenties voor de rest van mijn leven de overhand te nemen.

Want nadat ik weer een beetje was opgekrabbeld na de complicaties ging ik al vrij snel aan het werk. Ik was wel hartpatiënt op papier, maar het voelde niet zo. Ik was theoretisch bijna dood, maar ik besefte het niet. Het besef paste gewoon niet in mijn te volle hoofd. Een hoofd met angst en herbelevingen van de Intensive Care. Later kwam daar het overlijden van mijn broer bij en zo stond ik geen moment stil bij het feit dat alles anders is en zal worden. Mijn hele leven. Mijn toekomst. Ik ben niet meer wie ik was en dat zal ik nooit worden ook. Punt.

dinsdagh3

En daar valt goed mee te leven gok ik, maar als dat besef er nooit is geweest heeft het ook nooit een plek kunnen krijgen. Verandering van koers was al die tijd onmogelijk omdat ik prioriteiten stelde in mijn hoofd. Nou ja ik niet, mijn lijf deed dat. En dan onderga je 15 EMDR sessies en beleef je alles weer tot in detail.
En wanneer de angst en het ‘nare’ van die periode weggegleden is, komt het besef. Wat er in vredesnaam is gebeurd en had kunnen gebeuren.
Afgelopen week stuitte ik op een artikel van de landelijke vereniging van huisartsen. Daarin werden 3 casussen beschreven van vrouwen die hetzelfde ziektebeeld hadden als ik. Stuk voor stuk heel erg herkenbaar en tevens behoorlijk heftig wanneer je leest dat één van die vrouwen is overleden. Met een kindje van een week oud naast haar bed.
Dat had ik ook kunnen zijn, 50% kans.

Dat besef en het feit dat het lichamelijk niet echt beter gaat, maakt het dat mijn huidige ik mijzelf opnieuw moet leren kennen. Wie was die is niet meer, maar ik ben er nog.
Alleen is mijn lijf zich anders gaan gedragen en mijn kop is anders gaan denken. Naast dat het mij veel positiefs heeft gebracht (ik geniet veel meer van alles) begin ik nu ook langzaam aan te balen. Ik lees niet alleen mijn aandoeningen, ik voel ze ook.
Ik kom ze tegen en besef. Dat is goed, maar ook verrekte moeilijk als je het mij vraagt. En omdat ik de laatste weken in toenemende mate vermoeid ben maak ik mij eerlijk gezegd ook best zorgen over de toekomst. Wat gaat de SLE doen?
Kan ik ooit nog wel werken? Of gewoon een uitstapje maken zonder oververmoeid te raken? Wordt het ‘hoe ouder hoe slechter?’ Nooit heb ik daar eerder over nagedacht maar nu is er die ruimte. En nogmaals: dat is goed. Maar ook best heavy.

Dagdroomde ik eerst nog over hoe het zou zijn als ik gezond was, nu maakt het plaats voor vragen over de toekomst. Hoe zou het zijn als ik 40 ben? En 50? Blijft het bij die vermoeidheid? Of komen er meer dingen bij? Ik elk geval ga ik mij voor de volle 1000% inzetten om zo gezond mogelijk te zijn en te blijven. Ik leef in het hier en het nu en wil ook niet teveel bezig zijn met hoe ik was en wie ik zal worden, maar dat gaat soms vanzelf.
Daarbij ben ik inmiddels met ene ergotherapeut bezig om te kijken hoe ik mijn energie kan verdelen en ga ik binnenkort weer naar mijn Fysiotherapeut voor een nieuw plan en wat onderzoeken. Het mag dan allemaal wel heftig zijn en misschien ben ik maar 1.63, maar kleiner zul je mij niet krijgen. Let’s do this.

Toch hoop ik stiekem wel op begrip als het niet lukt om elke dag een blog te plaatsen 😉

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (8)

  • Heftig om dit te lezen, maar ik vind je wel ontzettend dapper! En natuurlijk maakt het niet uit als je niet elke dag een blog plaatst!

    Beantwoorden
  • Wij geloven in je! Dikke knuffel!

    Beantwoorden
  • Jeetje wat heftig weer! Ik vind je echt een vechter, want je blijft altijd op zoek naar je kansen!

    Beantwoorden
  • Nou, ik vind het al knap dat je uberhaupt zoveel blogs uit je virtuele pen krijgt, chapeau!!
    Dikke zoen van mij!!

    Beantwoorden
  • Zo’n positieve houding helpt vast al heel veel.

    Beantwoorden
  • Heel veel sterkte met alles! Zet ‘m op!

    Beantwoorden
  • Volgens mij is de enige die elke dag een blogje verwacht van jou jijzelf. Tuurlijk hebben wij daar als lezer begrip voor.
    Wel heftig allemaal, maar goed dat je het aanpakt om er door te gaan.

    Beantwoorden
  • Wat vind ik je stoer om dit al met ons te delen, en wat blijf je er positief naar kijken! Je bent een bikkel en je gaat de nieuwe Geertje vinden.

    Beantwoorden

Write a comment