Ik had het er laatst nog met een oud klasgenoot over. Dertien jaar geleden namen we onze HAVO diploma in ontvangst. Dertien jaar…In die dertien jaar zijn we allemaal gegroeid, ontwikkeld, volwassen geworden en soms zelfs voortgeplant. In die dertien jaar groeien we uit tot iemand die we uiteindelijk zullen zijn. Iemand die klaar is om de strijd aan te gaan met het leven en er vooral  van te genieten natuurlijk. Dertien jaar geleden vond ik ‘dertig zijn’ oud en volwassen klinken. Maar hoe zit dat nu ik 31 ben? Ben ik wel zo volwassen geworden? En ben je eigenlijk ooit ‘klaar’ met volwassen worden?

Twintig is bijzonder. Nee….dertig! Of niet?

Toen ik tien was kon ik niet wachten om twintig te zijn. Dan zou het leven pas leuk zijn en dan pas zou het er toe doen. Toen ik eenmaal twintig was leek dertig een bijzondere mijlpaal aangezien het twintig worden toch niet heel bijzonder was.
Nee dertig… dan zou ik vol levenslessen zitten en wel zo’n beetje weten hoe de wereld in elkaar steekt. Dan zou ik jong zijn én wijs en dus nog genoeg energie in de pocket hebben om volop te leven.
Ik ben vorig jaar die dertig gepasseerd en ook dat was niet zo bijzonder als ik dacht. Ten eerste word je de dag na je verjaardag niet ineens anders of volwassener wakker.
Ouder worden, volwassen worden, is een proces. Er zit geen start aan en geen duidelijk eind. Je bent als mens niet ineens ‘af’ en volgroeid van binnen. Maar dan denk ik al snel, wat is volwassen eigenlijk? Is dat persoonlijk?

Ik zie het als een combinatie van meerdere dingen. Wanneer je volwassen bent kun je jezelf redden op het gebied van wonen, eten en werken. Maar wat nou als je niet zelfstandig kunt wonen of niet kunt werken, maar je toch dertig bent? Dan ben je toch ook volwassen? Zou het dan toch alleen die magische grens zijn van 18 jaar? Wanneer de wereld aan je voeten ligt en je ineens alles mag? En wanneer er tegelijkertijd ook van alles van je verwacht wordt?

Op eigen benen

Eenmaal op kamers (ik was toen 21) en aan de studie leerde ik mijzelf te redden. Ik was nu verantwoordelijk voor mijzelf, voor het eten wat ik naar binnen stopte en voor het behalen van mijn diploma. Ik haalde in die jaren mijn rijbewijs, werd verliefd, trouwde en kreeg een dochter. Dat maakte mij deels volwassen, maar tegelijkertijd nog veel kwetsbaarder.
Moeder worden heeft mij zoveel verantwoordelijkheid bij gegeven maar daarmee ook vaak veel angst en onzekerheid.
Dat zekere waar ik voor stond in mijn begin twintiger-jaren, daar was weinig meer van over. Koken kon ik, werken en het huishouden ook. Ik was al vaak genoeg gevallen en weer opgestaan, maar tegelijkertijd voel je je weer zo ontzettend nietig na de geboorte van je kind(eren).

Oneindig leerproces

Volwassen worden zie ik als een leerproces, een oneindige uitdaging met jezelf. Je bent nooit uitgeleerd en dat is maar goed ook. Kijk ik naar mijzelf, dan zie ik een jonge vrouw in de bloei van haar leven. Soms vechtend tegen alle tegenwind, veelal genietend van de wind in de rug. Volwassen allerminst, want zo wijs vind ik mijzelf nog niet.
Als ik op een bepaalde leeftijd uitgeleerd zou zijn en alles zou weten en begrijpen, dan is er niets meer aan. Al zou het het leven soms makkelijker kunnen maken, uitdagender zal het er niet van worden. En dus ook niet leuker en verrassender.
Het leven zie ik als één groot klimrek met vallen en opstaan. Vallen doe je echt nog wel als je ruim met pensioen bent, maar je weet inmiddels als geen ander dat opstaan loont. Enorm loont. En dat inzicht vind ik misschien nog wel het mooiste van volwassen worden. Je komt er altijd weer, altijd.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?