Goede voorbereiding is het halve werk, ook voordat je aan kinderen begint. Ik keek na de bevalling dan ook niet op van spuugvlekken, vloeibare poep of gebroken nachten. Maar waar ik niet echt rekening mee had gehouden was uitstelgedrag. Soms hilarisch, soms doodvermoeiend. Is dit artikel herkenbaar voor jullie, mama’s en papa’s?

Voor een belangrijke afspraak

Er zijn nog weleens dagen dat we op een bepaald tijdstip ergens moeten zijn. Zoals bij een doktersafspraak, bloedprikken, de ergotherapie, etc. Een jaar geleden kwam het nog weleens voor dat ik met het zweet op mijn voorhoofd het gebouw in rende omdat ik net te laat was. Tegenwoordig begin ik ruim een half uur eerder met de nodige voorbereidingen thuis. Je kent het wel: aankondigen, schoenen aan, haar beetje fatsoeneren en een jas aan.

Maar de laatste weken zal er eerst aan mijn conditie gewerkt moeten worden alvorens ik mijn peuter in de kleren heb. Wanneer ik het uitstapje aankondig springt ze enthousiast op en neer van blijdschap. Maar zodra ik haar bij mij roep om schoenen aan te trekken, trekt ze haar eerste sprint richting keuken. Ze duikt onder de eettafel en roept al giechelend ‘mama wil je mij pakken’. Gewoon pakken is trouwens niet goed, ik moet haar onder de tafel vandaan trekken aan haar voeten. Don’t blame me, zij vindt het geweldig.

Wanneer ik haar onder te tafel vandaan heb getrokken probeert ze er alsnog tussenuit te glippen. Rondjes rennen om tafel, verstoppen achter de deur…het is allemaal leuk. Vind ik ook hoor, in het begin. Tot ik de klok in mijn nek hoor hijgen (ehh…tikken) en de tijd dringt. We moeten gaan. Sarah strengt tot de orde roepen werkt niet altijd. Wat wel werkt? ‘ Nou dan gaat mama wel alleen’. Maar helaas werkt het maar steeds voor één handeling. Dus voordat Sarah met schoenen, jas en een staart buiten staat is ze al een paar keer bedreigd door haar eigen moeder.

En toen stonden we aan de andere kant van de drempel, in de tuin. ‘Nu schiet het op’ zou je denken. Maar in de tuin is er dat beetje sneeuw, of dat plasje water met modder. En daar moet even in gelopen worden. Of dat ene takje wat zo leuk uitsteekt zodat het over je wang aait. Voordat Sarah op de fiets zit is ze ondertussen al een keer of 8 bedreigd door haar eigen moeder. Niet dat ik haar ooit alleen thuis zou laten, maar je snapt mij.

Voor het tripje naar de supermarkt

Wanneer we geen tijdslimiet hebben en we voor wat boodschappen naar de winkel gaan, is het eigenlijk hetzelfde verhaal als bij een belangrijke afspraak, alleen ik laat haar wat langer spelen en gek doen. We hoeven niet ergens op tijd te zijn dus ze kan gerust even flink in de plassen stampen. Maar dan komt nog het bezoekje aan de winkel zelf.

Want de winkel is tegenwoordig een fikse uitdaging. Zo makkelijk als het vroeger ging (het wagentje was veel te interessant en mama ook) zo verrassend is nu elk bezoekje. Ze is als loslopend wild en als je niet uitkijkt ben je haar kwijt. Of je hebt ineens 10 vreemde boodschappen in je kar, meestal met Peppa Pig erop of koekjes van Bert en Ernie. En het terugleggen? Wat denk je zelf? We stappen gewoon eerst de hele Albert Heijn (XL ja…help) door voordat we de bewuste boodschappen terugleggen. Natuurlijk corrigeer ik haar door haar uit te leggen en toe te spreken, maar dan blijft ze gewoon stilstaan midden in de winkel. Armen over elkaar, pruillip gereed. Mama….ikke boos! Probeer dan je peuter nog maar in beweging te krijgen.

Voor het slapen

Slapen…Sarah is er dol op. Maar ze vindt de avonden ook hartstikke gezellig, vooral omdat papa dan eindelijk thuis is. Papa leest haar ook voor in bed en telt met haar van 1-12 in verschillende talen. Dat zijn de mooie rituelen van papa en dochter en hoe lang die ook duren, ze zijn het waard. Maar…wanneer Sarah eenmaal voorgelezen drietalig in bed ligt roept ze één van ons. Papa….mama….ik wil een kusje.

Een kusje kan ik niet weigeren, dat is pure liefde. Met een glimlach lopen we dan ook naar boven. Na een kus is het even stil waarna ze door de babyfoon tettert ‘mama ik wil knuffelen’. Ook dat kan mijn moederhart niet weigeren. Ik loop naar boven en ik knuffel met haar. Eenmaal uitgeknuffeld wil ze ook van papa een knuffel. En daarna? Daarna wil ze wat drinken. Om vervolgens te vragen om een liedje te zingen. Of ze vraagt om een hoestdrankje. ‘Ja maar Sarah je hoeft toch niet te hoesten?’ Ze begint tranen met tuiten te huilen. ‘Jawel…. en er volgt een ‘ughe ughe’ van Diva formaat…..

Herken jij dit? Hoe ga je ermee om?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?