Tevreden zijn met jezelf en van jezelf houden. Klinkt makkelijk hè als het zo in een zin geschreven staat? Maar man wat vind ik het lastig. Ik ben al bijna de 30 gepasseerd en nog barst ik van te weinig zelfvertrouwen. Het moeilijke hieraan is, is dat ik ook een klein meisje moet meegeven tevreden te zijn met zichzelf. Maar hoe leer ik haar dat wanneer ik dat zelf niet eens kan?

Diep van binnen ben ik nog steeds dat kleine meisje met een grote bril en spillebenen. Ik heb er eerder eens een blogje over geschreven.
Ik liep rond met een afgeplakt oog en een foute pony a.k.a bloempot. Niet dat mij dat minder zelfvertrouwen gaf, ik ben gewoon nooit iemand geweest die zelfverzekerd van binnen rondliep. En ook al ben ik van die bril en die pony af en kun je mijn benen geen stokjes meer noemen, dat onzekere meisje bestaat nog steeds. Achter een lach, een make-upje en wat mooie kleding.
En die vrouw zonder heel veel zelfvertrouwen, die de wereld tegemoet lacht alsof ze ervan barst, voedt een dochtertje op die de wereld nog moet leren kennen en ontdekken.
Die zelf nog niet goed weet wie ze is en waar ze voor staat. Dat meisje wordt straks een puber en vervolgens een echte dame. Hopelijk eentje met zelfvertrouwen en een vrouw die tevreden is met zichzelf. Eentje die vol trots beseft dat ze het toch echt geflikt heeft.

Als ik het over zelfvertrouwen heb, dan praat of schrijf ik niet alleen over het uiterlijk. Vaak denken mensen meteen aan een uiterlijke vertoning en een opgeheven kin, maar zelfvertrouwen is meer dan dat. Het is naar mijn idee zelfs zo dat zelfvertrouwen begint binnenin. Wanneer je weet waar je voor staat, wie je bent en hoeveel je waard bent dan straal je dat uit. Je bent tevreden met jezelf, je karakter, je goede en je slechte eigenschappen. Wanneer je daar een goed gevoel over hebt en het geeft je voldoening, dan straal je dat uit. Je straalt het uit naar buiten en mensen zien het aan je. Het maakt je mooi, dus die zelfvertrouwen voor je uiterlijk gaat eigenlijk vanzelf en je hoeft er niets aan te doen.

Bij de basis gaat het hier al mis. Een gevalletje ‘faalangst spaar ze allemaal’ zorgt voor bar weinig zelfvertrouwen. Hoeveel knikjes, schouderklopjes, complimenten of diploma’s ik ook haal, het voelt nooit als slagen. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik dat altijd gehad.
Ik denk bij een certificaat of compliment al snel ‘kwestie van geluk hebben’ in plaats van dat ik trots ben op mijzelf. Mijn blog is uitgegroeid tot een steeds serieus wordende business en dat heb ik helemaal zelf gedaan (met heel veel dank aan iedereen die mijn blog leest). Maar daar gaan we weer, want die hoge cijfers die de laatste weken mij doen verbazen, zullen ook wel ’toeval’ zijn, of een kwestie van geluk. Volgende maand zal het wel weer instorten, want wie neemt mij nou serieus?

‘Het kan altijd beter’ is mijn motto geworden, terwijl hij zou moeten luiden ‘je doet je uiterste best…mens wees trots op jezelf’. Helaas heeft LOI geen cursusaanbod in die richting en zal ik het zelf moeten doen. Ook daar word ik bij geholpen en stiekem hoop ik dat, hoe verder ik in de 30 kom, hoe meer ik van mijzelf ga houden en mijzelf eens een schouderklopje kan geven in plaats van continue een schop onder mijn hol.
Die schopjes hebben misschien wel geleid tot wat men cellulitis noemt. En daar wil ik graag van af, dus ik zal moeten ophouden met shoppen. Kloppen op de schouder Geer, daar worden je schouders breed van.

Goed, terug naar mijn dochter, want daar gaat het hier om. Hoe leer ik haar tevreden te zijn met zichzelf wanneer mama niet eens tevreden is met zichzelf? Net zoals je verpleegkundigen hebt die perfect  voor een ander kunnen zorgen, behalve voor zichzelf. Hier ben ik trouwens ook schuldig aan, maar dat terzijde. Ik wil Sarah meegeven en leren dat ze tevreden kan zijn met wie ze is, niet met wie ze zou moeten zijn of zou moeten worden.Jeetje mina wat is zij perfect.
Nee, zij is meer dan perfect en dit moet ze gewoon voelen en uitstralen met haar hele lijf. Alles wat zij doet is knap, al is het een plakje komkommer prikken met een mes, of een snotje uit haar neus vissen. Ik ben zo trots en ik hoop zo dat zij net zo trots kan zijn op zichzelf. En wie weet leert ze mij later hoe ik net zo trots kan zijn op mijzelf als ik op haar ben.

Dat ze trots mag zijn op alles wat ze doet en bereikt en nooit meteen denkt ‘dat het wel toeval zou zijn of een kwestie van geluk’. Dat ze tevreden is met zichzelf en dit voelt in haar hele lijf, zodat ze dit naar de wereld kan uitstralen. Zodat ze zonder cellulitis maar met brede schouders de wereld kan betreden en kan zeggen ‘dit ben ik en dat is meer dan prima’.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?