Halfvol Lifestyle

Hey jij daar, met je depressie, falend lijf of rouwend hoofd.

Ik zeg weleens gekscherend ‘ik ben van alle markten thuis’. Ik ken de zwepen van het leven helaas maar al te goed. Geen fijne zachte aanrakingen, maar ruwe slagen met rode striemen. Maar ik kan je verzekeren: het wordt altijd beter. Echt.

Heel eerlijk: dit artikel had ik vorig jaar niet kunnen schrijven. Noch had ik toen kunnen denken dat ik vandaag in staat zou zijn om het te schrijven. Tijd heelt niet altijd, maar verzacht wel op een aantal punten. Tijd zorgt voor wennen en het opnieuw inrichten van je leven en je toekomst. Want dat ziet er soms ineens heel anders uit.

Je hoeft niet altijd vrolijk en optimistisch te zijn

Ik slik nog steeds antidepressiva en zal nooit helemaal depressie vrij zijn. Dat zou ook een wonder zijn in de situaties waar ik nu in zit. Maar het hoeft ook niet, ik hoef ook geen depressie vrij leven te leven.
Dat pilletje is oké, het helpt mij goed. Net als dat gesprek af en toe met de psycholoog en het doen van fijne dingen die mij energie geven. En soms dan lukt het gewoon niet en ook dat is prima.
Ik hoef niet elke dag vrolijk en optimistisch te zijn, wie heeft dat bedacht? Maar wat ik wel heb geleerd en van daken kan schreeuwen: de volgende dag wordt het altijd weer beter. Nachten duren nooit langer dan 10 uur, de zon komt altijd weer op. Kansen liggen elke dag weer voor het oprapen en generale repetities zijn elke dag weer mogelijk. En altijd, elke dag….is er iets waarvan je geniet en iets waardoor je mondhoeken omhoog kunnen gaan. Echt.

Dealen met een ander lijf

Naast dat het niet altijd hoeft te lukken met je hoofd, hoeft het ook niet altijd te lukken met je lijf. Als chronisch zieke weet ik als geen ander hoe hard je kunt balen van je lijf, de hoeveelheid pillen, de vermoeidheid en de pijn. Het is ruk en soms zit je er doorheen. Maar ook hiervoor geldt: er komt een dag dat je lijf even wat minder pijn doet.
Dat je net even iets meer energie hebt en dat je die pillen zonder na te denken achterover gooit. Dat oude lijf van vroeger is er niet meer en komt niet meer terug, dus vergelijken heeft geen zin.
Vergelijken geeft je een gevoel van falen en maakt je boos. Het lijf wat je nu hebt is niet het lijf wat je wil, maar het lijf wat je hebt en wat je niet kunt ruilen. Maak er dus het beste van. Voel aan waar je lijf blij van wordt en ervaar waar je lijf energie van krijgt. Geniet 300% van de dingen die je nog wel kunt doen.

Gemis went

Maar rouw….rouw is een bitch. Het verliezen van je gezonde lijf of geest is ruk, maar het verliezen van iemand die je lief hebt is helemaal verschrikkelijk. Er valt namelijk niets meer tegen te zeggen.
Het missen is definitief, er komt niets meer terug. En dat….dat is voor altijd. Rouw kent fases en het verliezen van zowel je oude gezonde lijf als het verliezen van een geliefde brengt rouw met zich mee. Een beter woord kon er ook niet zijn voor rouw. ‘Rouw’ klinkt vreselijk en grijs. En zo voelt het ook.

Ik weet nog dat ik de eerste 24 uur na de dood van mijn broer non-stop huilde. Met dikke rode ogen probeerde ik de dag door te komen door te blijven ademen. Meer kon ik niet en meer wilde ik niet. De dagen erna kwam er ongeloof en shock, want het kon niet. Het was niet zo en toch was het zo.
De maanden erna waren kil en pijnlijk, aangezien het besef langszaam kwam. En naarmate de tijd verstreek werd het gemis erger en erger. De scherpe hoeken slijten wat af en worden ronder, maar de randen blijven net zo scherp.
Hoe langer iemand dood is, hoe groter de afstand voelt. Het wordt steeds ‘langer geleden dat’ en dus ook langer geleden dat je iemand voor het laatst zag of sprak. Dat steekt.

Maar toch ga je weer lachen, tot de slappe lach aan toe. Je kijkt naar een foto en barst niet meteen in tranen uit. Je voelt gemis, maar de shock en de rode ogen zijn voorbij. Niet dat het minder erg is, maar je went aan de pijn.
Klinkt gek he? Wennen aan de pijn. Alsof je er aan kunt wennen. En toch went gemis, al wordt het er niet minder op…

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (4)

  • Die ervaring heb ik ook, dat gemis went. Gisteren was het 3 jaar geleden dat ik voor het laatst de stem van mijn moeder hoorde. Ik denk nog vaak aan haar, maar gelukkig niet meer altijd met een traan.

    Beantwoorden
  • Wat kan je toch prachtig schrijven. Ik ervaar het precies zoals je opschrijft.

    Beantwoorden
  • 20 maanden geleden mijn paps verloren en wat jij beschrijft klopt helemaal.
    De eerste keer dat ik naar een foto van paps keek zonder te huilen raakte ik haast in shock. Was ik hem aan het vergeten???
    Nu maak ik me zo klaar voor het huwelijk van mijn neefje en is de pijn weer heel intens.
    Opa is er niet…..
    Dan realiseer ik me weer dat dit gemis zal blijven, elke dag van mijn leven. En zal ik eigenlijk anders willen? Hij moet gemist, het mag nooit normaal worden maar we moeten wel oppassen niet opgeslokt te worden door een depressie welke altijd om de hoek ligt.
    Ik wens je heel veel sterkte met je rouwproces op alle mogelijke manieren.

    Dikke knuffel van mij

    Beantwoorden
    • Lief dank je wel! En wat heftig zeg…ik wens jou ook heel veel sterkte!

      Beantwoorden

Write a comment