Halfvol Lifestyle

Hey broertje, hoe is het?

Eigenlijk ‘mag’ ik je geen broertje noemen, want ik ben een paar jaar jonger. Toch klinkt het leuker en liever, dus hopelijk vind je het niet erg. Hoe is het met je?

Zo’n 450 kaarsjes verder en elke avond vraag ik mij af hoe het met je is. Wanneer het donker wordt en de geluiden verdwijnen is er tijd om daarover na te denken. En ook al is er geen tijd of ben ik doodmoe, het gebeurt. Dan vraag ik mij af waar je bent en hoe het met je gaat. Of je boos bent op wat er is gebeurd en of jij ons mist of dat je dat niet kunt voelen. Net zo lang tot in langzaam in slaap val.

En dan kom ik je tegen in mijn dromen. Niet elke nacht, maar wel een paar keer per week. Dan zit ik ineens naast je of zijn we 20 jaar terug in de tijd. Of je huilt omdat je vrouw is omgekomen in plaats van jijzelf. En soms zit ik tegenover je en zie ik dat je besef hebt van je eigen dood. Je bent woedend en ontroostbaar, iets wat hopelijk geen werkelijkheid is. Ik droomde nooit over je, want het was niet nodig. Je was er altijd van vlees en bloed.
Hoewel die dromen vreemd voelen en verdrietig zijn zou ik ze niet willen missen. Het is het enige moment dat ik bewegend beeld van je heb, al zijn het maar een paar seconden. Het maakt de pijn heel even wat minder scherp want ik heb je gezien.

En ja, die pijn die dendert voort. Het slijt niet, het wordt anders. Er komt meer en meer besef alhoewel ik soms nog letterlijk opschrik wanneer ik besef dat ik je nooit meer zie. Besef wisselt zich af met ontkenning en eerlijk gezegd weet ik niet wat ik liever heb. Ik wil je niet ontkennen want daar ben je te bijzonder voor. Maar beseffen doet soms zo’n pijn dat ontkenning voelt als ‘op adem kunnen komen’.

Hoe gaat het met jou? Keer op keer ben ik zo benieuwd naar waar je bent. Of je iets kunt zien, iets kunt beseffen. Of je boos bent of verdrietig omdat je niet meer hier mag zijn. Of ben je juist intens gelukkig en heb je er vrede mee? Kun je zien wat we doen en wat we voelen? Ik hoop het zo.
Niet omdat ik je wil laten voelen hoeveel pijn gemis doet, maar omdat ik zo hoop dat jij je jongens kunt zien ontwikkelen. Dat je nog steeds trots naar ze kan kijken en met eigen ogen kunt zien hoe goed ze het doen.

Want het gaat gelukkig heel erg goed met ze. Jaloersmakend wel, die onwetendheid. Dat je ‘gewoon’ verder kunt gaan met leven zonder dat je echt besef hebt van wat er gebeurd is. Dat je niet boos hoeft te voelen op de wereld en op het leven.
En dat je naar een foto kunt kijken zonder een steek in je maag. Maar aan de andere kant…Voor de jongens zijn er weinig herinneringen. Zij zullen je later helaas vooral kennen van foto en/of een film. En van verhalen, heel veel verhalen.

Dit voorjaar zal het anderhalf jaar geleden zijn dat je verongelukt bent. Anderhalf jaar…En eerlijk gezegd zie ik er best tegenop dat er steeds jaren bij zullen komen met de wetenschap dat het gemis er niet minder om zal worden. Nog even en ik word ouder dan jij ooit bent geworden. Niet te bevatten en niet te begrijpen. Herinneringen maken de pijn en het besef erger, maar ik denk dat ik de herinneringen liever met pijn koester dan dat ik je alleen zou kennen van foto’s. Al die herinneringen en verhalen….ze zijn er genoeg en dat voelt fijn. En daarmee houden we je zoveel mogelijk levend!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (7)

  • Een prachtige tekst waarvan je hoopt dat je ‘m nooit had hoeven te schrijven. Sterkte.

    Beantwoorden
  • Wat mooi en heftig geschreven. Het blijft zo oneerlijk dat mensen op deze manier weggerukt worden uit het leven…

    Beantwoorden
  • Wat mooi geschreven en wat blijft het heftig. Het blijft zo oneerlijk dat mensen op deze manier weggerukt worden uit het leven…

    Beantwoorden
  • Mijn zoontje is vorig jaar met 38 weken zwangerschap overleden, en het is heel verdrietig om nooit te weten hoe hij zou worden. Ik kan me voorstellen dat het wel fijn is om herinneringen te hebben, al zal dat misschien juist ook pijnlijk zijn. Ik troost mezelf met de gedachte dat we ooit allemaal weer samen zijn, en dat mijn moeder daarboven voor mijn kleintje zorgt.

    Beantwoorden
  • Goh, héél mooi geschreven.

    Blijf het vooral van je afschrijven, want ik voel dat het je goed doet in de tekst!

    Beantwoorden
  • Pijnlijk mooi. Hoe jij kunt schrijven over zulke gevoelens…

    Beantwoorden
  • Mooi Geert. Al is het vreselijk. Fijn dat je het vermogen hebt om je broer levend te houden in je woorden.

    Beantwoorden

Write a comment