Een onverwoestbaar lijf, vrijheid en het eeuwige leven. Zo lijkt het althans als je jong en gezond bent. Je hele leven heb je nog voor je, waarin je risico’s neemt en eigenlijk amper stilstaat bij de breekbaarheid van je lijf en leven. Het zal mij niet overkomen. Een zin die we vaak denken, maar die eigenlijk nergens op gebaseerd is. Heb jij een brief waarin het zwart op wit staat?

Vroeg je 10 jaar geleden naar mijn plannen en de rode draad van mijn leven, dan had ik antwoorden gegeven als ‘opleiding, vaste baan, trouwen, kinderen krijgen en gelukkig oud worden’.
Ik zag geen zijwegen, drempels, verkeersborden, wegwerkzaamheden of verkeerde afslagen. Enkel een hoofdweg met éénrichtingsverkeer. Dit is wat ik wil en zo gaan we het doen.
Ziek worden zal mij niet zo snel overkomen omdat ik jong en gezond ben. Ik zag het in mijn omgeving wel eens gebeuren dat iemand heel erg ziek werd of zelfs overleed. Maar nee, ik kon het mij niet voorstellen dat ik ziek zou worden.
En nu zit ik hier, tien jaar later, aan mijn blog te werken. Tot stand gekomen na ernstig ziek te zijn geweest. Ik ben vandaag voor het eerst mijn medicijnen vergeten in te nemen met het eten. Tien jaar geleden had ik raar opgekeken als ik mijzelf zou vertellen dat ik elke dag een pilledoos vol medicijnen slik. Dat lag niet op mijn route.

En zo loop je in plaats van de hoofdweg, een andere zijweg in. Die hoofdweg had ik uitgestippeld en leek mij wel wat. Deze zijweg die ik nu bewandel is vrij onbekend en hobbelig.
Er zitten veel drempels in, waardoor ik soms moeilijk vooruit kom. Maar misschien zitten die drempels er wel om te voorkomen dat ik te snel loop. Een hoofdweg zonder drempels zou ik als een speer hebben doorlopen. Alles voor de wind, geen reden om extra te genieten van elke dag. Geen hobbels die mij dwingen om het rustiger aan te doen en meer om mij heen te kijken in plaats van alleen maar voor mij uit. Ja, ik ben toch best blij met mijn drempels.
Terwijl ik die zijweg verder bewandel en de drempels trotseer zie ik parallel mijn hoofdweg lopen. Zo had het dus ook kunnen zijn en zo had ik hem altijd voor mij gezien. Zo ziet het leven er voor de meeste mensen (gelukkig) uit. Hij blijft mooi, maar ik kan niet meer oversteken.

Zo ook vrijheid, wat we elk jaar weer mogen vieren en elke dag mogen beleven. Iets wat we niet kennen lijkt zo ver af van ons te staan. Vrijheid lijkt zo vanzelfsprekend, terwijl dat net als gezond zijn helemaal niet vanzelfsprekend is.
Pas als we er mee te maken krijgen komt dat besef. Maar liever niet. Liever laat ik je dit soort blogjes lezen om een beetje te ervaren en te beseffen hoe het ook kan zijn. En vooral om de boodschap over te brengen: besef, geniet en kijk om je heen.
Al heb je geen drempels maar een lange gladde weg voor je liggen, kijk om je geen en sta eens stil.  Want wie geeft jou de garantie dat je er morgen nog bent? Heb je een bonnetje of een brief waarop het zwart op wit staat geschreven?
Heeft iemand ooit tegen jou gezegd dat je niet ziek zal worden, je hele leven geen oorlog zult meemaken en je morgen niet onder een auto zult komen? Het klinkt ver van je bed en je lijf voelt onverwoestbaar. Maar dat dacht ik een paar jaar geleden ook. En zo heeft iedereen wel eens gedacht. Maar kijk eens om je heen?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?