Tegenstrijdigheid, ik kan er niet mee overweg. Ik wil, zo perfectionistisch als ik ben, weten wat de waarheid is. Helaas bestaan er veel tegenstrijdige verhalen. Want klagen moeders nou alleen maar over het moederschap of verbergen ze juist hoe zwaar het is?
Vorige week kwam ik een column tegen in de Linda! over het moederschap en haar klaagcultuur. Ook zou klagen over het moederschap hip zijn. We puffen, steunen en kreunen niet alleen bij de bevalling, maar bij alles wat we tegenkomen.En toen…. kwam ik een artikel tegen dat een onderzoek beschrijft over de eerlijkheid van moeders. Maar liefst negentig procent zou niet toe durven te geven dat het moederschap hen zwaar valt. Dus…wat is het nou?
Wat het antwoord ook is…het moederschap kan zwaar zijn of niet. Dat ligt niet alleen aan je kindje, maar ook aan de situatie en de manier waarop je met tegenslagen kunt handelen. Wat de ene zwaar vindt, vindt de ander een makkie. Het is dus niet te beoordelen voor een ander of iets zwaar is of niet. Want hoe kan je over het moederschap van een ander oordelen? Jij voelt het niet, jij ervaart het niet en jij zit anders in elkaar dan de moeder naast jou.
Klagen mag, want het kan ongelooflijk zwaar zijn voor jou. Wie weet is de moeder die in jouw ogen klaagt, een fulltime werkende vrouw met drie kinderen die niet lekker in hun vel zitten. Of is er iets voorgevallen waar jij niets van af weet.
Van klagen wordt niemand vrolijker, want het is altijd negatief geladen. Maar het lucht wél heerlijk op en dat is misschien wel de reden dat we het zoveel doen.
Maar hebben we ook niet veel meer recht om te klagen dan vroeger? Zo’n 69 procent van de nieuwe moeders is vooral uit het veld geslagen door slaapgebrek. Voor 35 procent is de financiële situatie lastig en 31 procent heeft te maken met relatieproblemen. Daarnaast vindt dertig procent het lastig om met de baby ergens naar toe te gaan.
Met de komst van Social Media, de druk die daar achter kan zitten, het feit dat je in deze tijd twee inkomens nodig hebt om rond te komen en relatieproblemen vaker voorkomen, kan het zo zijn dat er inderdaad meer te klagen valt. Bleven moeders vroeger thuis bij de kinderen, moeten moeders nu vaak hun werkdagen doorkomen met een ernstig slaapgebrek.
Als je thuis kon blijven met de kinderen ervaar je minder druk om te presteren voor een ander. Kan ik concluderen dat 10% van de klagers eerlijk durft te zijn en 90% niet? Dat er eigenlijk veel meer mensen zouden ‘moeten’ klagen dan nu het geval is? Als je het zo leest, valt het klaagcultuurtje nog wel mee.
Wat het ook mag zijn, klagen vind ik geoorloofd mits je jezelf niet de grond in klaagt. Er zijn natuurlijk grenzen en het is voor een ander niet fijn als je over elke volle luier een pleidooi houdt. Er zijn heftige momenten waarbij je graag even stoom wilt afblazen en een ander wilt laten weten dat het pittig is. Begrijp mij trouwens niet verkeerd, want het moederschap is geweldig en voor mij het mooiste wat er is. Veel dingen horen erbij, maar soms is het gewoon zó lekker….klagen.
Wat vind jij, is klagen geoorloofd?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (10)
Ik vind dat ik vandaag wel even mag klagen nadat ik vannacht amper heb geslapen door een kindje met koorts en het feit dat ik zo gewoon moet werken, hihi. Nee, klagen hoort erbij maar sommige kunnen het echt overdrijven!!
Tegenwoordig word er denk ik meer van moeders verwacht en doe je het als moeder nooit goed. Of vind je dat je het als moeder niet goed doet. De discussies die er zijn over borstvoeding (nu heb ik zelf wel heel lang borstvoeding gegeven). Zie je wat ik nu doe: ik zeg gelijk dat ik wel borstvoeding heb gegeven, dus ik schiet al direct in de verdediging. De traktaties die zo mooi/bijzonder, zeg maar uitzonderlijk moeten zijn. Als je je kinderen s avonds een keer patat voorschotelt, voel je je een slechte moeder. Werk je niet, dan komen de muren op je af en ben je geen leuke moeder. Maar werk je wel, dan voel je je weer schuldig richting je kinderen. Ga je je huis poetsen, dan heb je weer geen tijd voor je kinderen. Het is nooit goed. Ik ben geen klager, maar dit zijn natuurlijk wel dingen die door de hoofd van iedere moeder spoken.
Waar ik zelf altijd wel een beetje kribbig door word, is door slaapgebrek. Ik kan dan minder hebben en mijn lontje is dan wat korter. Ik ben dan sneller giirriteerd. Datzelfde geldt wanneer mijn kinderen ruzie hebben (elkaar niets gunnen) of meerdere malen achter elkaar niet luisteren. Is dat even eerlijk wat ik hier beken? Mijn kinderen maken ook ruzie en hebben (vaak) poep in hun oren. Een moeder is ook maar een mens en verre van perfect, dus af en toe moet je gewoon even van je af klagen.
Ach soms even, maar al die struggles horen nou eenmaal bij een kindje en alles doe je uit liefde. DUs als je een nacht slecht sliep mag je heus wel zeggen van, wat een rotnacht had ik weer. Wel hou ik veel van positiviteit en zou ik dan gewoon wat van mijn dag maken 😉
Soms mag klagen! Maar van mensen die te veel klagen, krijg ik de kriebels 😉
Ik vind best dat er geklaagd mag worden. Het moederschap is soms ook erg frustrerend en soms weet je gewoon even niet meer hoe en wat. Maar ik vind, juist omdat het blijkbaar een soort taboe schijnt te zijn om uit te spreken dat het moederschap zwaar is, dat je tegenwoordig overal op het internet mensen tegen komt die even lekker overdreven moeten vertellen over hoe vreselijk het wel niet is om moeder te zijn en ‘oh oh, wat hebben ze het toch zwaar’, en dat vind ik dan persoonlijk weer een beetje te ver gaan en overdreven.
Ik herken de rare paradox dat enerzijds wordt gezegd dat er een roze wolk hangt over het moederschap die moet worden doorgeprikt, en dat er vervolgens allerlei boeken en artikel zijn over dat moeder zijn zo zwaar is.
Elke keer kómt er weer zo’n boek dat de mythe eens zal doorprikken.
Maar volgens mij is de mythe al lang doorgeprikt!
Ik vind dat klagen mag. Tenzij het over een stinkende poepluier gaat want die stinkt nou eenmaal en is zo opgelost. Zelf vind ik het moederschap ook niet altijd zo leuk. Bijna geen een moeder durft het te zeggen of toe te geven en dat vind ik flauw want we zitten als moeders in hetzelfde schuitje. Alleen merk ik in mijn omgeving dat de schijn wordt opgehouden en hun kindjes fantastisch zijn en soort super kinderen zijn terwijl mijn zoon van vijf zich bijvoorbeeld gedraagt als een regelrechte draak. Maar o wee als je dat zegt. En dan na een paar maanden blijkt dat die supermoderne al maanden met haar handen in het haar zit omdat haar kind dus ook zo’n draak thuis blijkt te zijn. Ik werk, heb twee kinderen, een man met wisselende/lange en onverwachte diensten, een huishouden en een aandoening waarbij ik eigenlijk veel rust moet inbouwen. Dat lukt dus praktisch nooit. Daarom vind ik het soms zwaar en ook helemaal niet leuk. Ondanks dat mijn kinderen echt wel mijn alles zijn en ik ze voor geen goud zou willen missen in mijn leven.
Ja hoor.. klagen mag prima. Zo af en toe lucht het heerlijk op en zo af en toe heb je ook een situatie die niet leuk is.
Waar ik me vooral aan heb gestoord tijdens mijn zwangerschap is dat veel vrouwen het zwanger zijn zo magisch laten lijken. Ik heb maar weinig gehoord over de keerzijdes van zwanger zijn en hoe ik me voelde tijdens mijn zwangerschap kwam dan ook als een totale verrassing. Ik voelde me niet mezelf, ik vond mijn zwangerschap oprecht vreselijk. Ik klaagde er (niet veel) over, maar als iemand me het vroeg kreeg diegene een eerlijk antwoord. Zo ben ik.
Omdat ik dan meestal scheve blikken kreeg of weer geromantiseerde verhalen van een schoonmoeder etc. ben ik naar de verloskundige gegaan omdat ik begon te twijfelen aan mezelf, ik dacht aan een prenatale depressie…
Wat bleek… VK mevrouw vertelde me dat zo’n 90% wat daar binnen kwam waggelen de zwangerschap vreselijk vond… maar niemand die dat ook maar zei. Geen depressie dus, ik ben gewoon eerlijk en het gaat gewoon niet altijd over rozen. Zwanger zijn en het moederschap niet.
Maar o wat ben ik blij met mijn dochter en wat vind ik het over het algemeen leuk om mama te zijn. 🙂
Ik heb zelf niet het idee dat ik veel klaag, al kan dat bij een ander wel zo overkomen. Dat is misschien wel direct de kern, alles wat je zegt kan anders opgenomen worden aangezien iedereen een ander perspectief heeft. Wanneer ik zeg ‘ik ben moe’ kan iemand dat al als geklaag zien terwijl dat in mijn ogen niet zo is..