Laatst dacht ik er ineens over na; nooit heb ik weeën gehad. Geen voorweeën, geen weeën tijdens de bevalling en geen naweeën. ‘Heerlijk toch?’ zou je denken. Natuurlijk is het fijn dat ik pijn heb kunnen missen, maar het heeft voor mij ook een keerzijde.
Groen en geel van ellende lag ik elke maand een paar dagen op de bank of in bed. Gevalletje pech met genen zullen we maar zeggen. Mijn menstruaties duurde altijd ruim een week, waren erg heftig en pijnlijk. Het was dan ook heerlijk om dit negen maanden lang niet te voelen. Wel bereidde ik mij met name mentaal voor op de bevalling door in te lezen, op te schrijven en na te denken. Nadenken over de pijn en hoe dat zou zijn. Bevallingspijn schijnt de heftigste pijn te zijn en resulteert vaak in een soort oerkracht. Kracht om een kindje op de wereld te zetten.
Weeën zouden voelen als menstruatiepijn, maar dan oplopend in intensiteit en vele malen pijnlijker. Meteen dacht ik ‘kan dat dan, pijnlijker?’ Welke kleur zou mijn hoofd dan krijgen tijdens de weeën? Ziek was ik vaak wanneer ik ongesteld was en meestal ook misselijk van de pijn. De pijn trok via mijn buik naar mijn rug en vervolgens naar mijn bovenbenen. Vreselijk vond ik het, maar het was te overzien en ik wist dat het weer over zou gaan. Hoe zou mijn bevalling verlopen als ik nu al zoveel pijn heb en slap op de bank hang? Ik had vooral vragen over het kunnen handelen van de pijn. Dat uitscheuren, poepen en aambeien maakte mij niet meer warm of koud. Nee die weeën, die vond ik spannend.
Maar ook een bevalling gaat weer voorbij. En met die gedachte sprak ik mijzelf moed in voor de bevalling: ook weeën gaan weer weg en je krijgt er nog iets veel mooiers terug dan alleen volgezogen maandverband en een bleke snoet. Mijn moed wisselde dagelijks, de ene dag zakte hij in mijn schoenen en de andere dag zag ik de hele bevalling prima zitten. Een kindje moet er toch uit en is nog nooit blijven hangen, dus ook ik kan bevallen. En voor de pijn heeft het ziekenhuis allerlei middeltjes, dus als het echt niet meer gaat is er altijd nog een oplossing. Ik sloeg dagelijks het boek ‘mindfull bevallen’ open en hoe verder ik in mijn zwangerschap was, hoe meer vertrouwen ik er in kreeg. Maar hoe spannender het werd.
En toen kreeg ik een spoedkeizersnede, net nadat mij was meegedeelt dat ik zou worden ingeleid vanwege een te hoge bloeddruk en een slecht CTG. Heel even had ik ‘kans’ om die pijn te ervaren en te bevallen, maar dit werd mij afgenomen. Toen vond ik het niet erg en zelfs na de bevalling kon ik er prima mee dealen. Toen wist ik nog niet dat ik nooit meer zwanger zou mogen worden en dat er dus ook geen kans is om ooit een keer mee te maken wat weeën zijn.
Ik kan er dus niet over meepraten en dat voelt vooral heel gek. Dat oergevoel, die ontlading…ik herken er niets van. Zelfs na de keizersnede heb ik amper naweeën gehad. Pijn is nooit fijn en als men kon kiezen tussen met of zonder weeën bevallen, dan koos het meerendeel waarschijnlijk voor zonder. Pijn is in dit geval heel zinvol, maar ook slopend. Wat mis ik er dan zo aan? Tja, hoe leg je dat uit? Iets natuurlijks, iets wat vrouwen ‘horen’ te voelen. Iets waarvoor mijn lijf is gemaakt en iets wat ik aan zou moeten kunnen. Het is niet zo dat ik vol jaloezie naar een bevalling kan kijken terwijl de mama in spé haar pijn wegpuft, maar toch ontbreekt er iets. Snap je hem? Als je een keizersnede hebt gehad waarschijnlijk wel, als je alleen weeën kent verklaar je mij vast voor gek. Maar iets natuurlijks missen is raar, vreemd en voelt incompleet. Het is ‘iets’ missen terwijl je niet precies weet wat je mist. Maar ze zeggen juist dat je pas iets mist als het er niet is. In ieder geval heeft Sarah alles goed gemaakt en ben ik vooral heel dankbaar dat zij gezond en wel ter wereld is gekomen. En ach, de pijn die ik een week later kreeg ten gevolge van mijn leverinfarct maakt misschien toch weer een deel ‘goed’.
Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaring voor wat betreft weeën. Zag jij er tegenop? Viel het mee of tegen? En voor de mama’s met een keizersnede: herken je mijn gevoel?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (9)
Ik zag wel tegen de bevalling op maar ik dacht ook; iedereen kan het dus ik ook! Uhh viel toch erg tegen. Het was afschuwelijk! Dat weet ik nog. Maar hoe het nou voelde weet ik niet meer. Ik je heb ook dat gevoel van persweeen niet gevoeld geloof ik? In ieder geval.. ik durfde niet meer voor een tweede totdat ik mezelf had overtuigd dat ik nu vast wel een ruggenprik zou kunnen krijgen. Het werd uiteindelijk een geplande keizersnede. Wauw, wat een relaxe bevalling was dat! Ik ben blijkbaar niet gemaakt om natuurlijk te bevallen.
Ik kan mij goed voorstellen dat je nu zoiets mist want het is wel een proces die erbij hoort. Ik liet het allemaal op mij afkomen. Maar bij mij ging het ook niet helemaal zoals het hoort. Normaal begint het heel langzaam en wordt het steeds erger. Nou bij mij begon het in een keer heel heftig en ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb een aantal keer geroepen dat ik het niet meer aan kon. Er is dan alleen geen weg meer terug. Al met al was ik blij dat het allemaal zo snel ging en ik ben zeker trots dat ik geen pijnbestrijding nodig heb gehad.
Ik heb exact het tegenovergestelde gehad. Ik zou een keizersnede krijgen en ben uiteindelijk op de natuurlijke manier bevallen. Ook geen pretje, want ik had dus 0 weeën verwacht en heb er een heleboel gehad, waaronder 24 uur lang elke drie minuten een oefenwee. Zo zie je maar dat elke bevalling anders is en het is bij bijna niemand perfect denk ik dan. Ik denk niet dat de ene moeder iets heeft gemist of niet. Uiteindelijk is het allerbelangrijkste toch het kindje en dat is goed gelukt 🙂 En ach, of dat dan op de natuurlijke manier of via een keizersnede is gekomen, vind ik persoonlijk maar bijzaak.
Ik kan me ergens wel indenken wat je bedoelt… Het is gewoon “iets” wat niet uit te leggen valt en ondanks pijn wel bijzonder is om mee te maken.
Mijn bevalling is me heel erg meegevallen en vond weeën heel erg meevallen. Ik was dan ook wel met 3 uurtjes klaar, wanneer dan 24 uur zou zijn had ik het misschien wel anders ervaren.
Die oerkracht ben ik ondanks de weeën ook nooit echt tegengekomen. Misschien was die er wel maar ik zag het niet. De eerste bevalling vond ik super kreeg een ruggenprik en moest daarna een uur lang persweeen opvangen dat was een hel. Dat wil je gewoon echt niet doen. De tweede bevalling lag mijn zoontje vreemd waardoor er misschien wel een soort oerkracht naar boven kwam van hij moet eruit dus 1x persen en hij was er. Mmm nu ik er zo overna denk was dat toch de oerkracht ik weet het niet hoor. Volgens mij is je oerkracht er juist als je mama word de dwang om te overleven alles te doen voor je kindje. Je kind veilig op te voeden de oerkracht van mama zijn mama worden die oerkracht dit in ons allemaal.
Tijdens mijn eerste bevalling kreeg ik vrijwel direct een weeënstorm die uren en uren lang duurde….ik wist niet meer wie of waar ik was en kreeg uiteindelijk een ruggenprik. Deze verzachte de weeën en twee uur lang voelde ik ze niet meer…daarna kreeg ik weeënopwekkers en heb ik iedere wee mega hard gevoeld….11 uur lang…
Gek genoeg kijk ik nu uit naar de eerste wee, dat betekend dat mijn lichaam er klaar voor is (ik was namelijk gisteren nog in het ziekenhuis om ingeleid te worden, maar dat mislukte totaal)…al ben ik wel weer erg bang voor een weeënstorm en een ruggenprik die weer niet werkt…
Toch kan ik je gevoel wel begrijpen hoor. Al waren het maar 1 of 2 weeën. Meer heb je niet nodig om te voelen hoe pijnlijk ze kunnen zijn 😉
Ik kan me hier niet in vinden want ik heb zelf nog geen kinderen maar snap wel dat je het misschien mist maar dat is voor iedere moeder anders. Ik hoop maar dat ik niet teveel last heb van weeen en als ik dat wel heb weet ik heel zeker dat ik er wat moois voor terug krijg 🙂
Ik vond de weeën heftig. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment serieus dacht: ‘Schiet mij maar af.’
Maar daarna kreeg ik nog 3 kinderen : )
Ik snap, geloof ik, wel wat je bedoelt. Mijn twee bevallingen zijn beide gestart met weeën en eindigden met een keizersnede. Voor mijn gevoel heb ik geen ‘complete’ bevalling mogen meemaken. Vaak wordt er tegen me gezegd dat dat laatste stukje echt niet zoveel voorstelt, maar voor mij ontbreekt er een significant deel: het niet mogen persen en de baby geboren te voelen worden.