Lifestyle

Het had mijn moeder kunnen zijn…

Ik zie haar regelmatig fietsen: mijn moeder. Althans, dat denk ik. Wanneer ik achter een vrouw met hetzelfde korte haar en dezelfde houding fiets, dan beeld ik mij heel even in dat ze gewoon voor mij fietst. Dat we samen richting het centrum fietsen of ergens anders naartoe. Ik blijf het liefst achter de vrouw fietsen, want wanneer ik haar inhaal besef ik maar al te goed dat ze heel iemand anders is.

Google Maps

En dat besef is soms wel een dingetje. Nou ja, gewoon een ‘ding’. Ik heb geleerd om verdriet of gemis niet te bagatelliseren.
Het is meestal gewoon heel erg ruk en niet in woorden uit te leggen dat je je moeder moet missen.
Keer op keer de teleurstelling dat de vrouw voor je toch echt niet je eigen moeder is. Toen ik laatst op Google Maps keek naar aanleiding van andere mensen die overleden personen nog konden zien op beelden, ben ik gaan zoeken naar mijn moeder.

En tot mijn grote vreugd bleek ik beelden van mijn moeder te vinden, al fietsend vlakbij haar huis. Maar hoe dichter de vrouw in beeld kwam, hoe meer ik besefte dat het iemand anders was. Ook al heb ik genoeg foto’s en beelden, het was wel even heel jammer.

Ik lijk steeds meer op jou

Soms schrik ik van mijn eigen woorden, de toon van mijn stem of mijn handschrift. Ook een blik in de spiegel vertelt mij steeds vaker dat ik op mijn moeder begin te lijken.
Bepaalde uitspraken van haar vliegen zo mijn mond uit naar Saar of Giorgio. Sommige vormen in mijn gezicht nemen steeds meer haar vormen aan. Ik vind dat mooi en helemaal niet erg. Laat mij maar elke dag mijn moeder zien in de spiegel.

Anderhalf jaar op 1 been

Nu mijn moeder inmiddels anderhalf jaar geleden is overleden groeit met het besef ook het gemis. Evenals bij mijn broer wordt het niet minder, wel anders. Pijnlijker misschien, en duidelijker.
Ik vergelijk het met een stempel die je drukt op wit papier. De inkt is het besef en met de jaren wordt de inkt duidelijker en zwarter. Elk jaar weer raakt de stempel net iets harder het papier.

Al anderhalf jaar op 1 been, in plaats van twee benen. Het is wennen en wat wankel, maar het went ook op de één of andere manier.
Je moet oefenen en wennen aan het feit dat je stevige ondergrond deels is weggezakt. Dat je het deels echt zelf moet doen en er alleen voor staat. Echter wordt mijn andere been elke dag weer sterker door het wennen, maar ook door het feit dat mijn vader er gelukkig nog is. Je groeit dichter naar elkaar toe. Nog dichter. Het kan gelukkig.

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (2)

  • Herkenbaar. Mijn moeder is afgelopen september overleden. Gisteren mijn eerste verjaardag zonder haar. Het is vaak nog zo onwerkelijk. Op sommige momenten knalt de pijn er zo hard in…….

    Beantwoorden

Write a comment