Er bestaat helaas zoiets als korreltjespoep. Of pinnen bij de kassa met een peuter die constant weg wil lopen.  Oftewel: de onmogelijkheden van het moederschap. Herken jij ze?

Verstoppertje tussen de komkommers.

Voor ons is het elke keer een soort gezellig uitje: even naar de winkel. Godzijdank heb ik niet te maken met een krijsend en huilend kind welke met gebalde vuisten op de vloer van de supermarkt slaat. Maar ze is wel enorm nieuwsgierig en houdt ervan om weg te lopen.
Dan sta ik even te kijken welke komkommer er het beste uitziet en dan is ze alweer weg. Even naar de andere kant van het schap om te kijken of ik haar ga zoeken. Verstoppertje met een moeder die al het hart in haar keel heeft zitten.

Guido Weijers aan de kassa.

Naar de kassa is het tweede obstakel in de winkel. Sarah helpt graag mee met de boodschappen op de band te leggen en geeft maar al te graag de bonuskaart aan.
Maar wanneer ze geen taak meer lijkt te hebben wil ze er vandoor. Dan pin ik met mijn ogen in mijn broekzak. Pinnen op z’n Guido Weijers ofzo. Want voor je het weet is ze er vandoor.
Gehaast toets ik mijn pincode in, welke 9 van de 10 keer fout is omdat ik zo gehaast op de knopjes ram. Waardoor ik nog langer als kameleon moet fungeren.

Luiers zijn lekker makkelijk mama!

Helaas is Sarah nog niet volledig zindelijk. Ze poept alleen bij opa en oma op het toilet (why?) en plassen doet ze eens per dag op het toilet. Ze weigert (inclusief tranen) om alles op het toilet te doen. Ze heeft dus prima controle over haar organen, alleen ze vindt het geloof ik wel makkelijk zo. Wij niet, want we zijn de luiers meer dan zat.
Dat wordt diehard in blote billen lopen in huis en vloertjes dweilen. Maar wat we ook beloven, wat we ook plakken aan stickers….ze neemt er uitgebreid de tijd voor.

Korreltjespoep

Maar goed, even over die luiers. Het meest onmogelijke vind ik nog altijd korreltjespoep. Plakpoep gaat nog wel, die veeg je met een aantal doekjes wel weg. Maar korreltjespoep….je blijft vegen. En de korreltjes rollen als je pech hebt, zo op de commode of op de bank. Om ze vervolgens op te moeten pakken. Nog een sport. En hoe goed je ook poetst, na 64 babydoekjes vind je ‘ s avonds altijd nog een paar verdwenen korreltjes. Hoe?

Lichamelijk gesloopt door schoenen

Al weken loop ik met een overbelaste duim rond. Van het tillen op het toilet, in het zitje achterop de fiets en van de benen omhoog houden tijdens het zoeken van alle korreltjes. Maar ook van het fenomeen schoenen aantrekken.
Gelukkig wil Sarah steeds vaker zelf haar schoenen aantrekken, want ik houd er zo langzamerhand een rughernia aan over. Wanneer het geen schoenen zijn met elastieke veters of klittenband, ga ik gillen. Hoe ik er ook voor of achter sta, mijn hoofd eindigt altijd bezweet en rood. Ook dankzij een peuter die geen geduld heeft om even stil te staan. Nu wil ze dus steeds vaker zelf haar schoenen aantrekken. En waag het niet om te helpen, want dan wordt ze woest en begint ze keihard te huilen.
Gevolg is dat peuter steeds chagrijniger wordt en moeder steeds ongeduldiger. Na een half uur geeft ze het vaak op en mag ik het alsog doen. Happy mom.

Nee ik ga niet mee!

Beeld je in: lopend richting de fiets met een gezellige peuter aan je hand. Peuter stopt en bekijkt een fonteintje. Na een paar minuten staren vind ik het goed geweest en ik geef aan dat we weer verder gaan.
‘ Nee’. Kom Sarah, we gaan naar de fiets want we gaan weer naar huis. ‘ Nee ik wil niet’. Waarom wil je niet? ‘ Ik wil hier blijven’. Maar dat gaat niet, we moeten naar huis. ‘ Neee neeeeheee’.

Tegenover het fonteintje is een terras. En dat terras zat vol mensen. Ik voelde mij een generale repetitie van een toneelstuk en de toeschouwers op het terras hadden de middag van hun leven. Je zag ze kijken ‘ hoe zou zij dat oplossen?’

Ik nam Sarah bij de arm en vroeg haar mee te komen. Mijn toon was inmiddels een stuk serieuzer. ‘ Nee’. Ik trok haar mee, want er moet toch echt geluisterd worden.
Ik trok 16 kilo aan vals gewicht mee terwijl Sarah begon te schreeuwen dat ze niet wilde. Mijn wangen werden roder, Sarah haar lijf werd zwaarder. Ik hurkte op een knie en begon tegen Sarah te praten. Streng maar rechtvaardig, precies zoals moeders soms moeten zijn. Maar het hielp niet en de laatste meters sleepte ik de 16 kilo wegende peuter over de stoep.
De voorstelling was afgelopen, het einde was slecht. Ondanks mijn overtuigende auditie kreeg ik geen applaus. Maar gelukkig kreeg ik wel een kind weer in het zitje op de fiets. Mijn hemel.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?