Twee handen en twee ogen, dat lijkt genoeg. Als ik alleen verantwoordelijk zou zijn voor mijn eigen hagje zou dat ook prima lukken. Maar met een dreumes die geen gevaar kent en van tekenen haar levenslust maakt, zijn die paar handen en ogen veel te weinig.
Wanneer ik haar verschoon nadat ze haar luier rijkelijk heeft gevuld met de nodige geluiden, is ze veel te benieuwd wat ze geproduceerd heeft. In een flits schiet er een handje richting haar billen om de substantie te onderzoeken. Tegenwoordig ben ik er altijd op bedacht, maar hoe vaak ik al haar handen heb moeten wassen. Misschien is dit nog een luxeprobleem hoor, want ik zie deze taupe kleurige bedoeling in de toekomst ook op het behang verschijnen.
Een stuntpiloot is ze aan het worden. Zonder blikken of blozen klimt ze op stoelen en meubels om zich weer richting grond te werpen. No niet head first, maar vooral doen alsof het een glijbaan is, is populair. Of ongegeneerd springen op de bank en niet kijken waar de bank ophoud met bestaan. Dan is het vaak wel head first en is de schrik heel groot. Ik ben al hartpatiënt, maar papa gaf laatst aan het ook bijna te worden.Ik mag van geluk spreken dat ze op dit moment nog onze hand vast wil houden als we buiten lopen. Want als ze los loopt is ze snel, heel snel. En ze wordt alleen maar sneller. Ik houd mijn hart vast op het moment dat ‘handje vasthouden’ niet meer oké is.
Aan het eind van onze tandenpoets-sessie mag Sarah altijd even zelf poetsen. Met een trots gezicht ‘poetst’ ze enkel haar voortanden en wil dan nog even het gebit van mama onder handen nemen. Voordat ik het weet is mijn huig doorgeprikt met een tandenborstel en voel ik in de uren erna nog een tandenborstel in mijn gehemelte. Na het tandenpoetsen is het mondje spoelen en handen wassen. Vol enthousiasme stort ze zichzelf in de wasbak en knalt ze bijna met haar hoofd tegen de kraan.
Sarah is werkelijk dol op tekenen. Geef haar een pen en ze is de hele dag zoet. Maar niet in combinatie met een stukje papier. Nee, haar speelgoed, puzzels, poppen, de bal, onze televisiemeubel, salontafel en kleding zitten er al onder. Ze krijst het uit als ik een pen uit haar handen moet grissen nadat ze deze stiekem heeft weten te bemachtigen. Maar ik wil onze spullen nou eenmaal behoeden van haar mooie krabbels. Was getekend, Sarah.
Heb jij ook zo’n ondernemende stuntpiloot in huis? En heb je soms ook handen en ogen tekort?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (5)
Absoluut! Dat is een intensieve fase. De mijne hebben het gelukkig overleefd. En ik ook….
Hier precies zo. Ik krijg de tandenborstel vaak ook in mijn mond geduwd en als ze op de commode zit wil ze er zelf af klimmen wat dus niet gaat… Dus gooit ze daarna maar alle kleertjes enzo op de grond. Vind ook genoeg blauwe plekken….En dingen als kliederen met het flesje ondersteboven op de tafels en bank, rennen door het huis met een slabber om haar nek (zou dat een cape zijn) en vallen..verstoppen achter het gordijn of achter een struik waarna ze weer een zwarte broek heeft en ga zo maar door..draakjes dat ze ze die dreumessen ?
Wat een druktemakertje die Sarah! Wel erg leuk om te lezen moet ik eerlijk zeggen; heb er een redelijk beeld bij, haha. Kan me voorstellen dat je handen en ogen tekort hebt.. jeetje!
Hihi wat leuk om te lezen en wat een druk meisje! Erg leuk maar volgens mij ook super intensief!
Spencer kan sinds een paar weken kruipen. We dachten het huis wel Spencer-proof te hebben gemaakt. Maar gisteren heeft ie de XBOX gesloopt. Het laadje kan niet meer dicht… Zucht..