Halfvol

We may not have it all together, but together we have it all.

Samen met mijn vader bezocht ik in september de Cardioloog, waarbij ik de uitslag kreeg van een eerder gemaakte echo van mijn hart. Gelukkig was de functie hetzelfde gebleven; een kwart is verloren gegaan maar het is stabiel.
Gek genoeg was de uitslag van die echo het enige wat mij de dagen ervoor bezig hield. Ik was bang dat er verslechtering te zien was of iets anders verontrustends.
Nooit had ik kunnen bedenken dat ik met een versteende maag naar huis zou rijden en moest gaan werken aan het herschrijven van mijn toekomstdromen.
Dit artikel was niet makkelijk om te schrijven, maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb.
Graag nodig ik je uit om mijn meest eerlijke en open artikel ooit te lezen.

De Cardioloog vertelde die dag tevreden te zijn over mijn toestand. Voorzichtig begon zij over anticonceptie en sprong vervolgens over naar een soortgelijk onderwerp; opnieuw zwanger worden.
Ik had hier na mijn complicaties en ziekenhuisopname wel eens over nagedacht. Niet veel of intensief, want genieten van Sarah was mijn prioriteit.
Stille hoop had ik dat ik ooit opnieuw zwanger zou mogen worden. De strenge controles en vele medicijnen zou ik ervoor over hebben. Een gezellig bezette keukentafel, dat was mijn droom.
Mensen vroegen mij net na de bevalling of het ooit weer zou mogen. Uit angst voor emoties reageerde ik vluchtig met een ‘waarschijnlijk wel met de nodige toeters en bellen’.
Diep van binnen wist ik dat dit waarschijnlijk niet een optie zou zijn.

Mijn Cardioloog begon haar zorgen te uiten over een eventuele nieuwe zwangerschap in de toekomst. Ik mocht van geluk spreken dat ik nu überhaupt tegenover haar zat, levend en wel.
In de literatuur wordt zeer verschillend gesproken over de kans op herhaling van de complicatie. Je moet het doen met percentages tussen de 7 en de 70%. Hierdoor kan zowel een specialist als ikzelf geen touw aan vastknopen en eigenlijk speel je een soort Russische roulette. Nou houd ik wel van een spelletje, maar ik wil wel graag winnen.
Datgene wat ik eigenlijk niet wilde horen werd gezegd. Een nieuwe zwangerschap werd ten strengste afgeraden en zou medisch onverantwoord zijn. Een lange zoektocht naar wat ik er van vond was begonnen en ontkenning en besef wisselden elkaar af.

Mijn leven op het spel zetten zou egoïstisch zijn, vond ik na lang nadenken.
Wie ben ik om opnieuw zwanger te worden omdat ik dat zou willen, of vanwege een broertje of zusje voor Sarah? Om opnieuw dat magische moment van zwanger zijn te ervaren?
Ik ben een vrouw en een moeder, waarbij het heel normaal is om deze gevoelens te hebben.
Maar niet als ik daarbij mijn leven op het spel zet en eventueel Sarah haar moeder ontneem.
Is het het waard om straks 2 kindjes aan de keukentafel te hebben zitten zonder mij erbij?
Wat zou Sarah liever om zich heen hebben; een broertje/ zusje of haar moeder?
Wil ik, als ik het wel overleef, nogmaals een aanslag op mijn lijf plegen waardoor ik straks nog minder kan en in een rolstoel rond rij door meerdere herseninfarcten?

Gezinsuitbreiding niet vrijwillig afsluiten voelt als niet compleet en als een verplichting waar je het niet mee eens ben. Je staat er niet achter en dat voelt verschrikkelijk.
Hierdoor komen er weer schuldgevoelens ten opzichte van Sarah naar boven.Want waarom zou dat kleine, mooie, lieve meisje ons niet compleet kunnen maken?
Wat maakt het dat ‘het’ compleet is? Moet ik mijn toekomstbeeld bijstellen? Alle verwachtingen van mijn leven deleten en opnieuw vormgeven?
Ondanks dat ik dat steeds meer helder heb, is het ongelooflijk zwaar en oneerlijk.
Die stomme aandoening, mijn eigen lijf, laten mij in de steek en beslissen over mijn toekomst, in plaats van dat ik er zelf over mag beslissen.
Ik word bijna misselijk van jaloezie en ervaar een stomp in mijn maag als ik grote gezinnetjes zie of als ik een vrouw zie lopen met een kindje aan haar hand vergezeld met een dikke buik.
Broertjes en zusjes die met elkaar ruzie maken, puinhoop creëren of lief samenspelen, het doet zeer.  Foto’ s op social media waar een kleine dondersteen op staat die een shirt draagt met de tekst ‘ Ik word grote broer’.
Het ideaalbeeld vind ik lastig. Perfect ogende, gelukkige gezinnetjes op televisie en in tijdschriften zijn altijd in grotere aantallen. Maar waarom? Ik ben er nog niet over uit.

Ik hoop zo dat dat nare, pijnlijke gevoel ooit zal slijten en uiteindelijk weg zal gaan.
Zwanger zijn zal mij nooit meer overkomen. Geen schopjes, geen echo’ s, mijn kraamweken niet opnieuw kunnen doen, geen babykamer inrichten, nooit meer pronken met mijn buik, het mag niet.

Mijn glas water staat naast mij terwijl ik dit typ en deze is nog halfvol. Nee, zwanger zijn mag niet meer maar wat wel mag is pronken met mijn lijf na de zwangerschap. Want behalve de keizersnede zie je er niets aan. Ik ben 7 kilo afgevallen en mijn lijf is nog net zo mooi.
In plaats van de babykamer inrichten leef ik mij uit op de woonkamer of de slaapkamer en echo’ s maken plaats voor duizenden familiekiekjes.
Sarah is bijzonder en dat zal zij haar hele leven horen. Zij telt voor twee, drie, vier of misschien zelfs wel vijf. Zij zal worden verwend tot en met en het kan mij niet schelen wat anderen daarvan vinden. Aan liefde en aandacht geen gebrek, immers hoeft zij dit met niemand te delen.
Uren zal ik naar haar kijken, geen seconde wil ik missen en de tijd zou ik het liefst stil willen zetten. Want alles wat ik vandaag aan haar zie en meemaak, zal ik nooit meer nog een keer meemaken.

sarahtje

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (22)

  • Ik vind het heel erg heftig voor je Geertje! En ik bewonder de manier waarop je ermee omgaat. Je moet inderdaad van je prachtige dochter genieten en het leven omarmen. Het is heel bijzonder dat je er nog bent. Het zal niet altijd makkelijk zijn en je zal het zeker een plekje moeten geven. Ik hoop dat je daar snel rust in kan vinden. Maar goed en dapper van je dat je dit hebt gedeeld!

    Beantwoorden
  • Knap dat je dit zomaar met ons deelt zeg. This is heavy stuff. Wat moet dit moeilijk voor je zijn. Maar ik vind dat je er op een hele goeie manier mee omgaat, voor zover dat kan natuurlijk.

    Beantwoorden
  • Wat een open en mooi geschreven stuk!
    Het zal met de tijd hopelijk makkelijker worden voor jou. Je hebt een mooie wonder op de wereld gezet en die liefde voel ik via het beeldscherm. Je zou een goede moeder van 2 kinderen zijn, maar je bent een engel je dochter

    Beantwoorden
  • Sarah is een grote bofferd met zo’n lieve dappere mams die er altijd voor haar wil zijn! xxx

    Beantwoorden
  • Oh wat erg voor je. Lijkt me ontzettend moeilijk om te aanvaarden. Maar probeer het wondertje dat jullie nu hebben daardoor nog meer te koesteren en verwen haar maar ontzettend hard! 😉

    Beantwoorden
  • Mooi & eerlijk artikel Geertje!
    We maken allemaal toekomstplannen, zonder garanties of we ze allemaal wel kunnen uitvoeren. En de realiteit is vaak heel hard, zeker als je je toekomstplannen moet bijstellen. Maar dromen maken het leven de moeite waard en hoop is wat je dan rechtop kan houden. Ik wens je alleszins het allerbeste met je mooie gezinnetje zoals het nu is. “Perfecte” gezinnen; wat is dat dan? 🙂 Als je gelukkig bent met wie je in je leven hebt; dan is dat volgens mij al heel erg perfect! 🙂

    Beantwoorden
  • Krijg een blok in me keel als ik je verhaal lees. Het idee dat voor andere soms zo makkelijk is/lijkt niet meer mogelijk is. Dat je geconfronteerd word met keuzes die tegen je “natuur” in gaan. Ik heb respect voor je hoe je hiermee omgaat. Vind het echt super knap!

    Beantwoorden
  • Heel heftig maar erg mooi geuit en geschreven!

    Beantwoorden
  • Wat een knap geschreven artikel! En wat een heftig verhaal.. ik vind je heel dapper en wat goed dat je je glas halfvol ziet en volop kan genieten van je mooie kleine Sarah!

    Beantwoorden
  • Wat heb je dit mooi geschreven, ik zit met kippenvel te lezen. Hoewel het voor ons onzeker is of we nog ooit een tweede kindje kunnen krijgen, wordt het ons niet afgeraden. Ik herken de jaloezie op vrouwen die voor een tweede (of derde) keer zwanger zijn dus zeker wel, maar heb nog de hoop dat ik er later toch ook weer zwanger bij zal lopen. Voor mij komt die jaloezie dus vooral uit angst voort. Ik vraag me af, hoe het nu voor jou voelt, een half jaar later? Ben je er nog veel mee bezig?

    Beantwoorden
    • Dank voor je lieve reactie! Voor jou dus deels herkenbaar? Een half jaar later is het nog steeds heel confronterend. De scherpe kantjes zijn er vanaf, maar het doet nog steeds pijn en voelt onafgesloten. Heeft meer tijd nodig denk ik (hoop ik). Liefs!

      Beantwoorden
  • Pfoe wat een heftig artikel en wat knap hoe je je emoties op papier kan zetten, met kippenvel en een traan lees ik dit, en ik weet niet de juiste woorden te vinden om je te zeggen, ik gun je alle geluk van de wereld en Sarah boft zo onwijs met jou als haar mama <3

    Beantwoorden
  • Ik heb wat tranen weggepinkt tijdens het lezen. Zo pijnlijk herkenbaar… Ik hoop dat die pijn ooit slijt.

    Beantwoorden

Write a comment