Random

Halfvol. De beste gesprekken heb je in een ziekenhuisbed.

groentje2Ik keek door het raam langs de gordijnen opzoek naar het dagelijks leven. Ik zag tot mijn verbazing dat er groene blaadjes aan de boom kwamen. Een zonnestraal verlichtte het gebouw waar ik op uitkeek vanaf mijn kamer in het ziekenhuis. Een gevoel van verliefdheid stroomde door mijn lijf. Hoe kan het toch dat ik zo blij wordt van groene frisse blaadjes en een zonnestraal?

Twee dagen voordat Sarah werd geboren reed ik op mijn fiets naar het ziekenhuis voor controle, om er vervolgens een maand later uit te komen met een baby. Op de fiets was het koud, ik droeg handschoenen en het was guur die dag. Takken van de bomen waren kaal en het gras langs het fietspad was eenzaam. Geen bloemetje te bekennen, geen zon die mij warm hield.
Vier weken had ik in een ziekenhuisbed doorgebracht. Omringd door 4 muren, verpleegkundigen en lieve familie heb ik al die tijd geen daglicht gezien. Het feit dat de lente was aangebroken is compleet langs mij heen gegaan. De overgang van wintertijd naar zomertijd had ik gemist, ik was toen niet bij kennis. Ik herinner mij nog goed de eerste keer dat ik uit het raam keek van mijn kamer in het UMC. Ik had uitzicht op gebouwen. En een boom. Meer was niet nodig.

Het overdonderende gevoel zal ik nooit vergeten. Ik bleef staren naar dat ene groene blaadje. Hoe kan dat blaadje zo mooi zijn? Zo mooi groen en fris, waarom zie ik dit nu voor het eerst terwijl er al 28 lentes aan mij voorbij zijn gegaan? De zon bracht nog meer sprankeling met zich mee en nooit eerder had ik dat gezien.
Die middag bracht een geestelijk verzorger mij een bezoekje, op verzoek van mijzelf. Ik wist niet wat ik kon verwachten en of ik het uiteindelijk zou kunnen waarderen of niet. Maar als je het niet probeert kom je er ook niet achter.
Ik had mijzelf voorgenomen dat ik geen zweverig gesprek wilde. Emoties had ik ook geen zin in, dus ik nam voor haar komst een keelsnoepje en zocht afleiding in een tijdschrift.

Ze ging naast mijn bed zitten en stelde zich voor. Het was een zachte, spontane en lieve vrouw die hart en ziel in haar beroep stopte. Zelf had zij heel veel meegemaakt wat haar inlevingsvermogen ten goede kwam. Maar daar zou ze het niet over hebben, ze wilde graag mijn verhaal horen. Maar huilen nee, daar had ik geen zin in bedacht ik mij nog.
Voordat ze begon met praten wees ze naar de foto van Sarah op mijn nachtkastje. ‘Is dat je dochter?’ vroeg ze. Ik knikte en lachte trots. Zij vroeg mij waar Sarah nu was en wie er voor haar zorgde. Ik antwoordde dat ze thuis was bij mijn man en dat het heel goed ging. Het enige wat zij daarop antwoordde was ‘en jij bent hier’. Boem. Mijn voornemen om niet te huilen was nu al mislukt. Dat was waren de woorden die er toe deden, een simpele ‘ en jij bent hier’. Meer was niet nodig.

Na wat zakdoeken en een enorme huilbui begonnen we verder te praten. Zij had geen inzage in mijn medisch dossier en wilde graag in het kort horen wat er was gebeurt. Oke, dat kan ik, maar in het kort? Uiteindelijk na een kwartier was zij op de hoogte wat er zich zoal had afgespeeld. Ze zei niet veel, ze luisterde vooral. En dat was genoeg. Wel vroeg zij mij op een gegeven moment of ik nu anders tegen het leven aankeek nadat ik door een enorm klein oog van de naald was gekropen.

Ik vertelde haar over de groene blaadjes en de zon, die ik de hele ochtend al aan het bewonderen was. Dat ik daar zo van onder de indruk was en dat ik wilde dat het gevoel nooit zou stoppen. Dat ik het liefst naar buiten zou willen rennen om mensen te groeten, te omarmen, te genieten en te bewonderen. Niet dat dat zou lukken want mijn zwabberbenen zouden mij niet kunnen brengen naar buiten, maar toch.
Ik vroeg haar of het mogelijk was dat ik elke dag zou beseffen hoe mooi die groene blaadjes en die zonnestralen zijn. Zij antwoordde dat het wel mogelijk is, maar dat je er wel regelmatig bij stil moet staan. De orde van de dag neemt je snel weer over als je weer thuis bent. Ik kon het niet geloven.

Ik werd gewaarschuwd dat het thuis nog wel eens heel moeilijk kan worden wat betreft het besef van wat er allemaal gebeurt is. Ik gaf aan er goed over te kunnen praten thuis en zou het in de gaten houden. Het was lief dat ze haar zorgen uitte over het feit dat het thuis erg kon gaan tegenvallen. En helaas had ze gelijk, al gaat dat nu gelukkig steeds beter. Het was het fijnste gesprek wat ik ooit heb gehad, al heeft ze voornamelijk naar mij geluisterd.

Een paar dagen na dit gesprek mocht ik op proefverlof naar huis en ik vergeet het moment nooit meer dat ik ineens in een rolstoel buiten zat. Ik was de geur vergeten van de buitenlucht, het gevoel van zon op je huid en de wind door je haar. De mensen om mij heen renden heen en weer, hadden haast en keken op hun telefoon. Ik was dankbaar dat ik op dat moment genoot van de zon en niet opgeslokt werd door de orde van de dag. Terwijl ik in de auto werd teruggereden naar mijn oude leven, genoot ik van al het groens langs de weg.

Afgelopen zomer heb ik regelmatig naar boven gekeken en de wolken bestudeerd, het geruis van de groene blaadjes door de wind aangehoord en beseft dat de meest vanzelfsprekende dingen in het leven de mooiste kunnen zijn. Dit besef is er niet elke dag, soms een week niet. En dan voel ik mij bijna weer schuldig ten opzichte van mijzelf. Ik mag niet worden opgeslokt door de orde van de dag, ik wil blijven genieten van de kleinste dingen.
Mijn voornemen voor 2015.

groentje1

 

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (9)

  • Wow! Wat een mooi blog 🙂 Ik kan me erg goed voorstellen dat een dergelijk uitzicht veel met je kan doen als je zo’n tijd in een ziekenhuisbed hebt doorgebracht. Mooi ook dat iemand zo’n impact kan maken door zo’n simpel zinnetje. Veel succes met je goede voornemen!

    Beantwoorden
  • Nog steeds na al het nare wat met britt is gebeurt probeer ik elke dag intens te genieten. Zo langzaam mag ik ook wel eens een dag boos shagie zijn en ga ik weer meedoen in het echte leven. Daar heb ik ook hard voor moeten vechten maar het lukt. . Maar mijn leven zou nooit meer worden als daarvoor. Het vasthouden van dat gevoel kan dus zeker is mijn ervaring.

    Beantwoorden
    • wat knap van je! Fijn dat het je bijna altijd lukt. En lekker shagie zijn mag best 😉

      Beantwoorden
  • Mooi geschreven Geertje en heel waardevol. Je mag welverdiend genieten van het leven.
    Liefs, mama

    Beantwoorden
  • Prachtig geschreven Geertje!
    Het is soms gek hoe we ons voornemen van de dingen te genieten, verwonderd te zijn over kleine dingen, de natuur,… En om dan toch weer te moeten vast stellen dat alles soms zo razendsnel gaat dat we niet door hebben dat we weer zijn mee gestapt in de “male molen” (zo zeggen wij dat toch in België). Maar een prachtig voornemen voor 2015; ik kan dit alleen maar toejuichen en probeer het zelf ook elke dag te doen… 🙂

    Beantwoorden
  • Mooi geschreven Geertje
    Even een brok in de keel, en bijna natte ogen bij “en jij bent hier”
    Het antwoord was prachtig in al zijn eenvoud
    Mooi voornemen

    Beantwoorden
  • […] een blog een paar jaar geleden (klik hier) schreef ik al eens over mijn verwondering over het feit dat het lente werd, terwijl ik op een […]

    Beantwoorden

Write a comment