In de eerste week van mijn blog schreef ik wat over verwerking en omgaan met tegenslagen. Hierbij schreef ik de route die een mens legt als er iets op zijn of haar pad komt wat verdrietig, zwaar of erg moeilijk is.Emoties, negatief op positief, horen bij het leven maar kan zowel je lichaam als je geest uit balans brengen. Hoe word je dan een zogenaamde positieveling? Dit wordt zeker geen spiritueel of zweverig verhaal, maar wel wil ik graag wat vertellen over het worden van een positief mens.

Mensen uit mijn omgeving vragen vaak aan mij hoe ik zo positief kan blijven, of zij vinden het knap hoe ik met alles omga. Ik voel mij dan vereerd, maar ook een beetje verbaast. Want is er dan een andere keuze? Kan ik dan verdrietig en angstig op de bank blijven zitten en mijn huis niet meer uitkomen? Is dat een oplossing? Help ik daar mijn omgeving mee en mijzelf?
Het antwoord is voor mij nee. Het is geen oplossing en ik heb geen keuze.

Hoewel ik probeer om fulltime positief te zijn en te denken, lukt dit echt niet altijd. Ik heb dagen dat ik mij echt niet goed voel, dat ik veel denk aan wat er gebeurt is en zelfs droom over de periode in het ziekenhuis. Dat ik weer besef wat er allemaal is gebeurt en dat ik de rest van mijn leven ermee geconfronteerd zal worden. Maar die momenten dat het even niet lukt, duren altijd korter dan de positieve dagen. Op de een of andere manier bezit de mens een overlevingsdrang. En dan bedoel ik niet het overleven in de jungle zonder eten of drinken, maar het steeds maar weer kunnen opheffen van je kin en vooruit te kijken naar de mooie, positieve dingen.

Vroeger had ik vaak last van ‘beren op de weg’. Ik zag in de kleinste dingen problemen tevoorschijn komen. Geen bestaande, maar mogelijke. Ik kon mij druk maken om een dienst werken wanneer ik bang was dat ik iets zou vergeten waardoor een patient de dupe zou worden. Altijd maar denken wat andere mensen van jou vinden was ook een talent.
Die kleine dingen konden mij van de kaart brengen, maar het interesseert mij nu niet meer. Met beide benen ben ik op de grond neergezet door alles wat er gebeurt is en het scheelt mij werkelijk niets. Ik maak mij niet meer druk om kleine dingen of iets wat er zou kunnen gebeuren.
Heel soms denk ik nog wel eens iets, waarna ik snel aan mijzelf vraag ‘ wat is nou het ergste wat er zou kunnen gebeuren?’ Vergaat de wereld? Gaat er iemand in je omgeving er dood aan of stort je huis in? Nee? Dan behoeft het ook geen aandacht.

Ik denk dan aan alles wat mij gelukkig maakt of gelukkig kan maken. Of ik schrijf, ik droom en verheug mij op de dingen die komen gaan. Het wegstoppen van negatieve gedachten heb ik even geprobeerd maar het werkt niet. Door ze weg te stoppen groeien ze, als een soort schimmel op vochtige plekken. Door ze te behandelen en aandacht te geven in plaats van te negeren gaan ze langzaam weg.

Ik volg Lisanne van Lisanne leeft al een hele tijd. Ook zij is chronisch ziek en zelfs vaak aan bed gekluisterd. Ik heb bewondering voor haar hoe zij tegen dingen aankijkt, zo positief.
Ik wil van haar leren en zie haar als een groot voorbeeld, maar tegelijkertijd weet ik dat ik zelf ook sterk genoeg ben om zoveel mogelijk fulltime positief te worden. En laten we eerlijk wezen, fulltime positief bestaat natuurlijk niet. Geen mens dat volhoud om eeuwig en altijd positief en vrolijk te zijn. Misschien zie je ze wel lopen en lachen ze altijd aan de buitenkant, maar van binnen zijn ze toch echt mens. En mensen kunnen simpelweg niet zonder kuilen en heuvels.
Kuilen om zich even in te verschuilen en heuvels om naar voren te kijken en zien wat voor moois er in het verschiet ligt.

Bij deze zou ik graag willen solliciteren naar de functie van aanstekelijke positiviteitsgoeroe.