Sinds ik geboren ben waren we met z’n drietjes. Mijn oudere zus en mijn oudere broer. Ik was dus de jongste van de drie. Altijd had ik vier beschermende armen om mij heen en wist ik niet beter dan dat ik een broer én een zus had. Met z’n drieën vormden wij een driehoek. Of een broodje hamburger, een pennywafel…Nu missen we iemand en iets. De vulling is ertussenuit.

Ik scheel 8 jaar met mijn zus en 6 jaar met mijn broer. Of ik een laatkomer was durf ik niet te zeggen, het is maar net hoe je het bekijkt. Wel was ik al vrij snel het enige kind dat nog thuis woonde doordat broer en zus begonnen met studeren en op kamers gingen.
Ver weg van papa en mama en lang leve de vrijheid. Om in het weekend met een tas vol wasgoed op de stoep te staan en te genieten van mama haar kookkunsten.

Regelmatig werd ik door mijn broer voor de gek gehouden. Of dan werd ik in de houtgreep gelegd om zijn knokkels op mijn hoofd te duwen. Ik was ‘dat kleine zusje’ die hij alles wijs kon maken, maar die hij tegelijkertijd zo enorm goed beschermde. Zoals broers altijd doen.
Ook al waren mijn broer en zus het huis uit toen ik een jaar of 12 was, ze bestonden altijd. Hoe ver weg ze ook woonden… ze waren er. Mocht het nodig zijn dan kon ik ze bellen of mailen.
Ik wist dat ik ze weer een keer zou zien. Aan tafel bij mijn ouders, bij een verjaardag of diploma uitreiking. Altijd was er die driehoek. Of broodje hamburger. Of een pennywafel.

Nu is de vulling kwijt, voor altijd. Mijn broer is de middelste van ons drie en hij is weg, voorgoed. Dat slaat een enorm onvoorstelbaar gat, te diep om te bevatten en te begrijpen. Nadat hij was verongelukt ervaar je rauwe rouw, onmenselijk verdriet, onbegrip. Maar ook ontkenning, het ophalen van herinneringen en een gevoel van warmte in je hart. Pas later besef je langzaam aan dat het ook je broer was die is overleden. Niet alleen Siep, maar ook je broer. Die altijd met een denkbeeldige dan wel virtuele schouder klaarstond mocht het nodig zijn. We zagen elkaar niet elke week, soms wel twee maanden niet. Meppel-Ede is niet om de hoek en beiden waren we druk met ons gezin en werk.

Maar dat was niet erg, want ik wist dat die vulling er was. Niet zichtbaar, maar het was er. Mocht het nodig zijn dan konden we elkaar zien. Het feit dat die optie er was gaf genoeg vertrouwen in de familieband. Geen bericht was goed bericht en wel bericht was leuk en spontaan. Zoals het altijd was, spontaan en leuk. Broer en zus, zo vanzelfsprekend en altijd een feit. Maar nu niet meer.

Dat gat blijft een gat zonder vulling. Mijn zus en ik staan lamgeslagen in de driehoek, opzoek naar een derde persoon. Samen zijn we zus en zus door dik en dun. Geen bericht is goed bericht en een bericht is leuk en spontaan. Het gekke is, is dat je nu pas beseft hoe bijzonder en waardevol de band is tussen zus en zus of broer en zus.
Hoe sterk deze ook lijkt, hoe liefdevol ook, hij is kwetsbaar. Niet door eventuele ruzie of onbegrip, maar kwetsbaar gemaakt door de natuur. Een groot gat geslagen zoals een komeet dat doet. Alleen blijft de aarde maar na trillen.

Mijn zus en ik worden ouder en zullen over 10, 20 en 30 jaar op de foto staan. Wij worden grijzer en kleiner, behalve onze oren. En we zullen trots onze kleinkinderen showen op de foto. Maar niet aan jou terwijl we bij je op de koffie komen. We zullen het voortaan zonder vulling moeten doen.
Twee wafels zonder penny, een hamburger zonder vlees. Een driehoek zonder derde punt, maar misschien zoals mijn zus tijdens de crematie mooi omschreef ‘vormt hij nu als een ster dat derde punt, recht boven ons twee’.  En dat geeft wel weer een warm gevoel, want die driehoek zal zo voor altijd een driehoek blijven.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?