Die waarschuwingen voor de slapeloze nachten en huilbaby’s hoor ik nog in mijn hoofd. Hoe vaak ik wel niet ‘bang’ was gemaakt met de meest afschuwelijke ervaringen en vermoeide verhalen. Achteraf gezien bangmakerij voor niks. Maar ik mag wel in mijn handjes knijpen met Sarah besef ik mij maar weer elke dag.

Ik ben mij ervan bewust dat er kindjes zijn die moeilijk slapen, heel veel huilen en ouders kale plekken op hun hoofd bezorgen. Vol interesse hoor ik de verhalen aan, maar er werkelijk iets bij kunnen voorstellen kan ik niet. Sarah was vanaf het begin een heel makkelijk meisje. Ze gaf alleen een kick (en wat voor één) als ze honger had of een schone luier nodig had. Bij twee maanden sliep ze door en nog steeds huilt ze alleen als ze niet lekker in haar vel zit of als er echt iets is.

Zou ze het aangevoeld hebben? Mijn man stond er de eerste weken alleen voor. Hij heeft de zorg op zich moeten nemen en stond midden in de nacht op om haar een flesje te geven. Samen met de zorgen en angsten over mijn ziek zijn had hij het er niet bij kunnen hebben als zij een huilbaby was geweest. Mijn ouders hebben in die periode ook voor haar gezorgd en ook dat ging prima. Ze liet zich moeiteloos in een vreemd bedje schuiven en kreeg flesjes van de hele familie. Het was allemaal veel pittiger geweest als dit niet goed zou gaan en Sarah niet zo makkelijk was geweest in het heen- en weer gesjouw in haar prille leventje. Dagelijks bracht Sarah een bezoekje aan mij vergezeld met haar vader en mijn ouders. Het ritje naar en van het UMC verliep altijd moeiteloos. Ze liet alles toe.

De eerste periode op het KDV verliep ook prima. Heel even heeft ze gehuild als ik wegging, om zich vervolgens te storten op het speelgoed én de jongens. Als ik haar ophaalde had ze een geweldig leuke dag gehad. Dat voelt fijn als mama zijnde. Je werkt een stuk prettiger en rustiger met het idee dat je kindje het naar zijn of haar zin heeft. Logeren bij opa en oma is ook altijd prima gegaan. Vanaf haar geboorte is ze natuurlijk veel bij mijn ouders geweest en is het vertrouwd voor haar.

Vorige maand maakte ik voor het eerst mee dat Sarah iets niet lustte. Een potje van Olvarit, die ik had gekocht omdat we elders een verjaardag hadden. Don’t blame me, waarschijnlijk was het gewoon niet lekker. Thuis eet ze met de pot mee en kunnen we alles moeiteloos naar binnen schuiven. Gelukkig kan ik de schuld geven aan Olvarit en lust ze verder alles. Ze eet werkelijk alles op wat ze krijgt en eist soms dat ze nog meer naar binnen mag werken.

Natuurlijk valt er straks genoeg op te voeden. En tuurlijk zijn er nachten die ik liever weer vergeet. Maar die nachten hebben een reden en komen sporadisch voor. Diep respect heb ik voor ouders die met de handen in hun haar zitten en de wallen op hun ballen hebben hangen vanwege de ellendige nachten. Huilen, overstuur zijn, krijsen. Ik kan mij voorstellen dat je op een gegeven moment zelf ook mee gaat doen en niet meer weet waar je het zoeken moet. Soms voel ik mij best ongemakkelijk als ik tussen de moeders sta en mij gevraagd wordt hoe de eerste maanden gingen. Beter had ik mij niet kunnen wensen. Een blije en tevreden baby die alles wel goed vindt.  Alsof ze door had dat ik de eerste maanden veel werk aan mijzelf had. Daar ben ik maar wat blij (en gezegend) mee.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?